Ik heb een 1 op 1 momentje met mevrouw Ruitenvrouw (83j). Ze moet naar haar jongens. Die zijn helemaal alleen thuis. De tranen staan in haar ogen. Ik ga bij haar zitten aan tafel: “Je mist je zonen, hè?” “Ja, ik snap er niks van…” Als ik eerlijk vertel dat haar jongens al grote mannen zijn, die al op zichzelf wonen, is ze enigszins gerustgesteld dat ze bij mij mag blijven. “Waar slaap ik dan?” vraagt ze nog wel een beetje bezorgd. “Ik zal met u meelopen, als u straks wilt gaan...