Deel jij de kaarten alvast

Ik heb een 1 op 1 momentje met mevrouw Ruitenvrouw (83j). Ze moet naar haar jongens. Die zijn helemaal alleen thuis. De tranen staan in haar ogen. Ik ga bij haar zitten aan tafel: “Je mist je zonen, hè?” “Ja, ik snap er niks van…” Als ik eerlijk vertel dat haar jongens al grote mannen zijn, die al op zichzelf wonen, is ze enigszins gerustgesteld dat ze bij mij mag blijven. “Waar slaap ik dan?” vraagt ze nog wel een beetje bezorgd. “Ik zal met u meelopen, als u straks wilt gaan slapen!” “Echt? Ik wil helemaal niet vervelend zijn…” “Dat bent u ook helemaal niet!” Ik blijf haar eigen woorden herhalen, zodat ik mevrouw gerust te stellen.

Al blijft ze volhouden, dat ze de jongens allang niet meer gezien heeft. Dat zou natuurlijk ook zomaar kunnen. Ik weet niet precies wat er ‘achter voordeuren’ gebeurt. Ik heb de zonen nog nooit gezien. En ook al raakt zoiets mij in ‘t hart… het enige wat ik kan doen, is er NU gewoon voor haar zijn. Ik luister. Toon begrip. (Be)leef met haar mee. Ik hoef er echt alleen maar te zijn. Ze aait dankbaar met haar magere en blauwe op liggende aders bedekte handen over mijn armen. Ze kijkt door haar tranen heen: “Dank je wel. En. Jij. Hebt ook nog eens mooie, bruine en zo’n gladde armen. De mijne zijn zo lelijk.” Ik glimlach naar haar, al kijkt ze tegen een lichtblauw mondkapje aan. “Dat komt bij mij nog wel. Ik ben de helft van uw leeftijd ook al voorbij.”

Langzaam ontdek ik weer een twinkeling in haar ogen. Ik bied een kopje koffie aan. Mevrouw is gek op koffie. “Maar je hoeft die niet speciaal voor mij te zetten?” zegt ze bescheiden. “Nee hoor! Ik heb ook wel zin in een bakkie. Lust u er een lekker kuukske bij?” “Daar zeg ik geen NEE tegen”. “Deel jij de kaarten alvast? Ben zo terug.”

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn plaatjes op speelkaarten aan de beurt ;-)