Jij maakt me blij, "Schjatssen Lieb"

Gisteren had ik naast het bezoek van de 4 jongemannen (zie vorige post) nóg een geluksmomentje op mijn werk. En ook die wil ik met jullie delen. Sinds 25 september mogen wij weer zonder mondkapje werken. Is toch even wennen. Voor iedereen. Mevrouw Sensodyne (niet haar echte naam) heeft uitgeslapen vandaag. Ze is eerder bij de leeftijd van 100, dan die van 90 jaar. Tegen half 12 komt ze ontbijten. Zo lekker dat dat gewoon kan en mag op een doordeweekse vrijdag! 

Ze zit in een rolstoel, dus als ik op ooghoogte op mijn hurken bij haar ga zitten, kijkt ze me eens goed aan. Ik vraag in mijn beste Duits (ze is door de dementie weer terug naar haar moedertaal) of ze zin heeft in een ontbijtje: Guten Morgen, Frau Sensodyne, Haben Sie gut geschlafen? Ja. Gut. Möchten Sie eine Butterbrot essen? Jaaa… Mit Hagelslag oder Käse? Af en toe een Nederlands woordje verstaat ze nog wel hoor -knipoog-  Ja, bitte! Ah, Sie wolle beider! Und vielleicht eine Tasse Kaffee? Ja, Danke Schön… 

Dat zegt ze altijd! ALTIJD is ze ons dankbaar. Na iedere zin of handeling altijd: “Danke Schön” En mijn collega’s zullen dit herkennen: “Schjatssen Lieb” zegt ze ook vaak erachteraan… Wat een schat! Als ik van tafel wil lopen om haar ontbijt te verzorgen, legt ze haar hand op die van mij. Ze kijkt me nog eens goed aan. Ik begin wat verlegen te lachen. Mijn tanden bloot. “Ow. Jaaa. Deine Zähne sehen gut aus. Wie schön!” En ze wijst naar haar eigen tanden, om te laten zien wat ze bedoelt. Ik krijg er een kleur van. 

Als ik thuis ben, realiseer ik me ineens dat ze mij, in al die 7 maanden dat ik op deze leuke locatie mag werken, nog nooit zonder mondkapje heeft gezien… 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is de tandpasta aan de beurt ;-)