Slagroom spuiten

Een hele gewone zaterdagavond. Alle tafels heb ik samen met 2 bewoners gedekt. We waren binnen 10 minuten klaar. Daar zitten we. Te wachten op de kok, die het warme eten komt serveren. Ik ben ineens benieuwd of er nog wel eens een Wees-gegroet-gebedje wordt gebeden? En ik vraag het gewoon. Sommigen doen het wel, anderen vinden dat je iedereen in zijn waarden moeten laten. De één slaat nog steeds een kruis voor die gaat eten. En ook voor het slapen gaan. De ander zegt dat het gewoon ineens over was, toen ze niet meer elke zondag naar de kerk hoefden. De meesten vinden dat je het zelf mag weten. Zo is dat. Laat elkaar heen doen en kijk naar wat je zelf prettig vindt.

Toetje eten

Dan gaat de schuifdeur van de keuken open. We eten vanavond spinazie met een gekookt eitje, aardappelpuree en de slavinken liggen in de jus. Spinazie is niet zo favoriet vandaag. De meeste borden kijken niet groen. Ik moet veel weggooien. Jammer, want het is natuurlijk een gezonde groente om te eten. Zouden de bewoners meer zin hebben in het toetje? Chocoladevla zie ik in de schaaltjes op een groot dienblad klaar staan. Als ik de borden, het bestek en alle pannen van tafel heb opgeruimd, deel ik de toetjes uit. Sommigen kijken er beteuterd naar. Anderen beginnen meteen te eten. Dan vraagt mevrouw Bavarois waar de slagroom is? “Slagroom? Die zijn ze vergeten, denk ik. Ik zal het even na vragen in de keuken.“ En ik loop de keuken in. Ik zie mijn collega-kok even niet. Ik loop terug zonder slagroom. “Sorry dames (er zijn vanavond alleen vrouwelijke bewoners in de huiskamer) geen slagroom vandaag. Ik zie niemand meer in de keuken.” “Hè bah, bij chocoladevla hoort slagroom” reageert mevrouw Bavarois weer. “Je moet gewoon zelf ff in die grote koelkast gaan kijken.” zegt uit een totaal andere hoek van de huiskamer mevrouw Rijstepap ondeugend. “Ja, maar daar heb ik niets in te zoeken,” probeer ik nog verontschuldigend. En tegelijkertijd denk ik terug aan de tijd dat ik als gastvrouw kookte in het verpleeghuis in Schaijk. Daar maakte ik van bijna elk toetje een feestje. Chocoladevla met slagroom en dan een eetlepel pure chocoladevlokken er overheen strooien. Of met chocoladesaus een vorm van een hartje spuiten of de letter M van Mmmmm…. Het oog wil ook wat, toch?

#SamenSterk

Maar dan denk ik ook aan regels die er zijn. En dat ze overal anders zijn. Gevoel. Verstand. Heel deze Coronatijd moet ik al schakelen tussen gevoel en verstand. Nóg een keer. Gevoel. Verstand. En ik zucht... Heel diep in. En ook weer uit. En ik kijk naar de gezichten van al die dames die me bijna 'smekend' aan zitten te kijken. Ik neem ineens een besluit. Ik trek mijn stoute schoenen aan. Krijg ik op mijn kop, dan krijg ik op mijn kop. Ik draai me om. Loop terug de keuken in. Ik spreek met mezelf af als er een slagroomspuitbus ligt, die al open is geweest, dan ga ik de bewoners trakteren op een toefje slagroom op de chocoladevla. Zo niet, dan maken we er toch wel een feestje van vanavond. Ik heb geluk. Of ja, de bewoners! Ik stel me kwetsbaar op. Kijken of ze met mijn verhaal mee durven gaan? “Dames, we hebben slagroom. Maarrrr… Jullie MOETEN me 1 ding beloven. Als ik straks op mijn kop krijg, omdat ik zonder te vragen in de koelkast heb gezeten, steunen jullie mij dan? Volmondig zeggen ze allemaal JA… Ik heb ze allemaal aan mij kant! #SamenSterk is de hashtag die weer in me opkomt. Die ik zo vaak heb gebruikt het laatste 1,5 jaar. In deze Corona tijd. Ook vandaag kan ik 'm weer gebruiken. 

Betrapt worden

Ergens ben ik heel nieuwsgierig wat ze gaan zeggen als ‘we betrapt worden’. Als opstandige pubers zitten de dames te giechelen en bedenken ze argumenten. Mijn collega en ik moeten er hartelijk om lachen. Ik heb pen en papier erbij gepakt en som de oplossingen van de bewoners op. Mevrouw Bavarois stelt zelfs voor om een poster te maken! 'ZO WILLEN WIJ DE TOET" Haha... En ja, eerlijk is eerlijk. Ik vind dat er goede punten naar voren komen! Zo’n ingelaste bewonersvergadering is zo gek nog niet. Komt ie: 1. Chocoladevla zonder slagroom is echt incompleet. 2. Ut hurt ‘r toch gewoon bij? 3. Ik heb nergens om gevraagd, maar vind het gewoon wel heel erg lekker. 4. Han we vruuger altijd thuis. 5. Ik zei niks, de slagroom kwam vanzelf naar me toe. 6. Thuis zat het er ook altijd bij. En deze laatste! 7. Toen ik toetjes van de gemeente (haha) kreeg, was dat zo’n beker (ze wijst nu de hoogte van de beker aan!) met tot hier, dus de helft ongeveer, vla en de rest zat helemaal vol slagroom. Dat moest ik hebben om aan te sterken! Dus. Wat denken jullie, beste volgers?

Ingelaste bewonersvergadering

Even later vertel ik eerlijk tegen mijn collega-kok dat ik uit de grote-keuken-koelkast slagroom heb gepakt, terwijl ik weet dat het niet de bedoeling is. O ja, en de bus is leeg. Ik ga niet zeggen dat het me spijt, maar wel dat ik 'alle schuld' op me neem. Ik vertel het hele verhaal over de ingelaste bewonersvergadering. Mijn collega luistert geboeid en vindt het hilarisch! Ze besluit nog een grapje uit te halen en loopt dan door diezelfde schuifdeur de huiskamer weer binnen. Als een echte 3-sterren*** chef vraagt ze belangstellend: “Hebben jullie lekker gegeten?" “Ohhh, we hebben heerlijk gegeten hoor!” "En wat vonden jullie van het dessert?” "Die was ook erg lekker!" zeggen de dames in koor. Ze spelen alle 11 mee en verraden mij niet… Dit is echt zo grappig. Of. Zouden ze gewoon alweer vergeten zijn wat we een half uur geleden voor ‘kattenkwaad’ hebben uitgehaald? Van een aantal dames weet ik het niet zeker. Sommigen houden wijselijk hun mond. Ik geniet hier zo van. Wat ik zeker weet is dat dit mijn geluksmoment van de dag was. Eentje die ik heel goed kon gebruiken. Dat de bewoners weer een zo fijn mogelijke dag hebben gehad? Ook dat weet ik zeker… Nog een fijne zondag allemaal! En eet je van de week toevallig een keer chocoladevla? Vergeet de slagroom niet… Een aanrader!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn toetjes aan de beurt ;-)