Vreugdetranen

Bij ons op de afdeling wonen veel verschillende mensen. En ja, natuurlijk, iedereen is verschillend. Ik bedoel dan ook mensen met veel verschillende ziektebeelden. Sommige bewoners hebben niet alleen maar een vorm van dementie. Vaak speelt er meer, zoals geestelijke en/of lichamelijke klachten. Ik wil hier niet al te diep op in gaan, maar zo komt er bij ons op de afdeling bijvoorbeeld ook veel roepgedrag voor. Het herhalen van steeds dezelfde woorden. En op elkaar reageren, niet meer wetende dat ze elkaars roepgedrag aan het kopiëren zijn. Deze mensen vragen veel aandacht. Vaak krijgen ze die ook, maar soms is geduld ook echt een schone zaak. Je kunt je het soms bijna niet voorstellen, maar ook wij hebben maar 2 handen. (Ha ha ;-)) Op zulke momenten worden er duidelijke afspraken gemaakt met het team, zodat iedere bewoner ook op dezelfde manier benaderd wordt. Kijkende wat voor die persoon het beste werkt! Voor familie of kennissen is dat soms moeilijk te begrijpen. Gedachten die ze weleens hardop uitspreken: Waarom wordt hij/zij niet geholpen? Die mevrouw roept wel 3x achter elkaar. Waarom gaat er niemand naar toe? Waarom zit mijnheer altijd alleen op zijn kamer? Zij zien wat ze op dat moment zien en beleven, maar weten dikwijls niet wat de afspraken zijn. Waarom die er zijn. Dat kan ooit vervelend zijn voor alle partijen. Gelukkig kunnen we de familie en kennissen vaak op een rustige manier vertellen, dat er bepaalde afspraken gemaakt zijn, waar we inhoudelijk verder niet op in kunnen gaan. Er is dan begrip. Het is goed.

Lelijke woorden

Vanmiddag kwam ik weer terug op de afdeling, nadat ik tussen de middag even thuis een boterham was eten. Ik vroeg mijn collega’s of de ochtend/middag nog rustig was verlopen? Of er nog bijzonderheden waren, die voor mij van belang konden zijn? Mw. Respect had een moeilijke namiddag gehad. Weinig collega’s konden veel goed doen. Ze had enkele lelijke woorden geroepen, maar nu zat ze rustig op haar kamer. 

Nou, dat is dan altijd fijn om te weten, dan weet je hoe je mevrouw kunt benaderen. Ik wacht maar af voor straks. Intussen ga ik het warme eten klaar maken. Macaroni staat op het menu vandaag. Ik zorg dat het op tijd klaar is, zodat ik het met geraspte kaas in de oven kan schuiven. Komt er nog een lekker krokant korstje op! De andere schaal bedek ik met aluminium folie, en maar een klein beetje kaas. Dan kunnen de mensen die niet van een krokant laagje houden, toch lekker van de macaroni genieten! Als ik de grote pannen met de hand sta af te wassen, de vaatwasser alweer staat te draaien en het fornuis weer schoon is, zie ik dat Mw. Respect alweer aan tafel in de huiskamer is aangeschoven. Ik heb haar niet binnen horen komen. Het valt me ook op dat ze zo rustig is. Ze heeft niet een keer mijn naam of die van een collega van de zorg geroepen. Ik besluit om er even bij te gaan zitten als ik alles in de keuken zover klaar heb. 

Verheugd met jou

Met de theedoek nog in de hand, loop ik naar de tafel waar Mw. Respect zit. Ik vraag of ik even bij haar mag zitten? Dat mag. Ik begin te vertellen dat ik zie dat ze zo rustig aan tafel zit en ik praat over het ontbijt en de lunch van vanmorgen.“Het was zo lekker, Petra, die boterham met chocoladepasta. Morgen mag je 3 boterhammen smeren en de korst hoeft er niet meer af. Die kan ik alweer bijten," vertelt ze mij trots! (Ze is 2 weken geleden bij de tandarts geweest en tanden moeten trekken, wat erg pijnlijk is geweest…) Ik vertel haar dat ik zo blij voor haar ben en dat ik voor nu macaroni hebt gemaakt. Ze twijfelt of ze dat wel kan eten, maar ik stel haar gerust, dat het zacht eten is en dat ze het waarschijnlijk goed kan eten. Anders laat je het staan en krijg je het eten gemalen. Dat smaakt net zo lekker! Ze knikt JA en begint opeens te huilen. Ik schrik een beetje en vraag waarom ze ineens zo’n verdriet heeft? Tussen het snikken door, zegt ze: “Ik ben niet verdrietig.” Ik vraag: “Waarom huil je dan? ” Zegt Mw. Respect weer: “Ik ben zo verheugd met jou en blij dat je er bent. Je bent zo lief voor mij!” 

Ik geef haar een dikke knuffel en pak een papieren zakdoek. ”Ik vind jou ook lief!” En zo kunnen onze bewoners van het ene op het andere moment, totaal verschillende emoties laten zien.  

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van Dag van de Mantelzorg aan de beurt ;-) Deze blog heb ik vorig jaar november geschreven. Ik kwam het verhaal nog tegen en wilde het alsnog graag met jullie delen)