Och was ik maar...

“Och was ik maar bij moeder thuisgebleven...

Och was ik maar met jou niet meegegaan...

Och had ik naar jouw ogen niet gekeken...

dan had m'n hart nu niet zo'n pijn gedaan...

Ik kan niet slapen en niet eten...

want ik kan je niet vergeten...

met je rode mond...

je blauwe ogen...

je haar zo blond…”

Van de week zong ik samen met mevrouw Hoes (94 jaar) dit nummer van Johnny Hoes uit 1960. Af en toe raakte ze de tekst kwijt, maar opgeven was geen optie voor haar. Ze was zo aan het genieten! Als de plaat klaar is met ronddraaien en ik de naald van vinyl heb gehaald, ga ik nog even bij mevrouw aan tafel zitten. Dan begint ze te vertellen: “Wat mooi hè? Jij hebt ook zo’n mooie blonde haren!” “Ja, zeker en blauwe ogen”, lach ik naar haar terug. "Ik heb nu lelijk kort grijs haar, maar vroeger had ik mooi zwart haar met grote krullen! Ons moeder was zo trots!” En glunderend praat ze verder… “Ons moeder ja, dan stond ze boven achter de gordijnen stiekem te kijken… Ja, echt waar! Trots vertelde ze iedereen hoe mooi ik was!” Helemaal aan het mijmeren naar toen, vervolgt ze haar verhaal, nu met een grote ondeugende glimlach op haar gezicht. “Ja, dat was zo. En ik stond ook ooit achter het gordijn. En dan waren ons pap en mam aan het kussen. Dat deden ze stiekem, maar ik zag het wel! Samen met mijn zusje, keken we dan uit het raam. Ons pap wist niet waar hij moest kijken als ik dan vroeg aan ons moeder wat ze daar net deden!" Ha ha… Heerlijk… Ik kan er geen genoeg van krijgen. Iedere dag opnieuw weer een ander prachtige herinnering die de bewoners met me willen delen!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn zangeressen uit de jaren '60 aan de beurt ;-)