Naar de paardenmarkt

Laatst hoorde ik tijdens een scholing weer de naam: Anneke van der Plaats. Deze naam had ik al eerder voorbij horen komen, sinds ik met mensen met dementie werk. Ik besloot haar eens bij Google op te zoeken. Ik kwam 2 titels van boeken tegen, die me wel interessant leken. “De dag door met dementie” en “De wondere wereld van dementie”. Ik reserveerde beide boeken bij de bibliotheek en gisteren kon ik ze dus ophalen. Vluchtig heb ik er al doorheen gebladerd. Anneke van de Plaats legt heel simpel uit hoe je met mensen met dementie om kunt gaan. Er staan een aantal praktijkvoorbeelden in beschreven, waarin humor naast de ernst van de ziekte wordt afgewisseld. Ik ben heel nieuwsgierig… Terwijl ik even vluchtig aan het bladeren ben, lees ik de titel van een pagina in het boek: “De dag door met dementie” Hoe bejegenen we iemand met dementie zo optimaal mogelijk? Daaronder staan 4 punten uitgelegd. 1. Corrigeren werkt averechts. 2. Boos worden is ‘uit den boze’ 3. Empathie doet wonderen 4. Geen verdediging. Laat ik vanmorgen bijna het perfecte voorbeeld in de praktijk te hebben meegemaakt!

Teleurstelling

‘Ga je zo mee naar de paardenmarkt?”  hoor ik Dhr. Hoefsmid vragen. Ik sta in de keuken, tel net het aantal scheppen om een volle kan koffie te zetten. Als ik de filter in het apparaat heb geschoven en op het knopje ON heb gedrukt, loop ik naar mijnheer toe, waar hij met de krant aan tafel zit. Het ontbijt heeft hij net achter de kiezen. Ik vraag: "Goh, wilt u naar de paardenmarkt vandaag?“ "Ja”, zegt ie helemaal blij, “ga je mee?” Ik denk even snel na, hoe komt ie erop? En zie dan in mijn ooghoeken, dat hij het eerste woord uit de kop van de krant heeft gelezen. Er staat iets geschreven over een paardenmarkt. Ik besluit het gesprek even met hem aan te gaan: "Nou, uuhhh, Mijnheer Hoefsmid, ik ben nog druk hier in de keuken voor het ontbijt aan het zorgen," probeer ik voorzichtig. "Och… ja," zegt hij wat beteuterd, zijn ogen neerslaand en ik hoor een lichte teleurstelling in zijn stem. "Geeft niet," zegt ie ook nog. Ik laat het er niet bij zitten en vraag dan aan hem: "Hoe laat begint de paardenmarkt eigenlijk?" Hij kijkt op zijn horloge en zegt dan: "Oh die staat stil…" En meteen krijgt mijnheer een kriebel in zijn keel en er achteraan een flinke hoestbui. Hij loopt rood aan, en het lijkt alsof hij even blijft hangen in zijn gehoest. Ik aai over zijn rug. Gelukkig komt hij er toch zelf uit. "Nou, nou, dat was niet prettig. Gaat het weer?" "Ja hoor, nu wel," zegt hij lachend. 

Hhhmmm....

Als ik nog even bij hem blijf staan, is hij alweer vergeten, waarover ons gesprek ging. Hij kijkt weer rustig in de krant. Ineens zegt hij: “Ik doe het nooit meer.” “Wat is er gebeurt dan?” “Nou eerst komt Sien (=niet de echte naam van zijn overleden vrouw), die ziet me niet staan. Dan is er dit hier (hij wijst naar de planten op tafel) waar ik niks mee kan. En dan die paardenmarkt", hij legt de krant opzij en leest waarschijnlijk weer de kop die met grote letters gedrukt staat. Ik hmmmmmm… een keer (Je weet wel, gewoon even hhmmm zeggen en laten merken dat je iemand gehoord hebt!) en moet meteen daarna toevallig 2x niezen. Dhr. Hoefsmid kijkt me aan en zegt dan ineens: “Mond&Klauwzeer krijg je hier…" Dat zal toch zeker niet en ik loop glimlachend weg. Ik ga kijken of de koffie ondertussen bruin is… 

 (NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden aan de beurt die je op de paardenmarkt tegenkomt ;-) )