Als je in de zorg werkt, dan weet je dat geen dag hetzelfde is. Elke dag zijn er lichtpuntjes. Soms zijn ze groot. Soms heel klein. Je ziet ze. Of niet. Maar je WEET dat ze er altijd zijn. Deze periode, die voor altijd bekend zal staan als coronatijd, kent ontiegelijk veel momenten van schakelen. Voor iedereen. Of het nu in het dagelijkse leven is, op school (juist niet naar school kunnen), je (thuis)werk(en), sportactiviteiten of zelfs onze vrije tijd. Ja! Echt voor iMedereen. En we doen dat allemaal op onze eigen manier. Je krijgt te maken met onverwachtse momenten. Die je niet ziet aankomen. Een soort van angstgevoel dat Corona ‘binnen’ komt, is er altijd. Het moment dat een bewoner of collega (of wie dan ook in je naaste omgeving) getest wordt. Het zal toch niet dat...? Elke dag is op wat voor manier dan ook schakelen. Heel veel schakelen in je hoofd. Elke dag weer. En voorlopig BLIJFT het elke dag schakelen, is het niet in zijn vooruit, dan wel even terug in zijn achteruit. Voor de één een uitdaging, voor de ander soms even lastig. Het virus is onze afdeling helaas ook weer binnen komen sluipen. En we moeten met zijn allen weer proberen deze zo snel mogelijk weg te werken. Heel ver weg. Het liefste van de aardbodem laten verdwijnen. Pfff.... als dat eens zou kunnen!
Alles is anders.
Ik heb al veel over de coronatijd geschreven. In maart/april vorig jaar hadden we een speciale cohortafdeling. Daar bleven de zieke mensen, die verdacht of besmet waren. (Toen kon immers niet iedereen getest worden.) Onze eigen afdeling bleef schoon en we konden enigszins, want ‘normaal’ was het zeker niet, ons werk blijven doen. Nu we middenin die tweede golf zitten, komt er veel bij me boven. Ik voel het verdriet. De onmacht. Boosheid. Ontzettend veel vragen. Allemaal emoties die ik eerder ook al had. Het enige verschil is, dat ik het nu sneller probeer te accepteren. Ik schrijf. Ik probeer. Het lukt me niet altijd. Als er wordt gezegd dat 'we' veel geleerd hebben van de eerste golf, dan zet ik soms mijn vraagtekens. Het is niet zus of zo doen we het. Het is elke dag opnieuw bekijken. En dat schakelen blijft af en toe lastig.
Wie ben jij?
Op dit moment werkt iedereen op de afdeling met handschoenen, een mondneusmasker, een schort (halter- of isolatieschort) en een spatbril. We zitten dus zo gezegd in quarantaine. We mogen niet met bewoners buiten gaan wandelen. Net als in heel Nederland geldt 1 bezoeker per bewoner en 1x per dag. Waar we sinds 1 oktober met alleen een mondkapje werkten, zijn we nu allemaal ‘marsmannetjes’ (Klik op deze link als je hierover nog een blog wilt lezen) En ja, ook de bewoners zien het verschil. We krijgen heel veel opmerkingen/vragen over ‘dat witte ding op jouw gezicht’ ,‘wat zie jij er sjiek uit’, ‘wat voor geel plastic jurkje heb jij nu aan’, ‘waarom hebben wij niet zo’n kapje op onze mond’, 'mag dat ding niet af', 'wat zeg je' En dan kan je uit proberen te leggen, waarom. En je vertelt ook waarom. En ik vertel ook eerlijk dat het niet fijn is. Dat ik er niet uit zie. Dat het gruwelijk warm is. Dat ik graag een kopje thee mee wil drinken of een koekje wil snoepen. Mijn mooie glimlach wil laten zien. Dat ik hoop dat dit snel weer voorbij zal zijn. Maar om dit echt te begrijpen voor de bewoners is zo een andere verhaal. Met aandacht luisteren en blijven reageren alsof het de eerste keer is dat je het vertelt. Dat is wat ik doe, veel geduld hebben, in de hoop dat we snel weer verlost zijn van die Persoonlijke Beschermings Maatregelen. En natuurlijk dat bewoners en collega's (om te beginnen) over een paar weken allemaal gevaccineerd zal zijn, zodat we minder 'bang' hoeven te zijn.
Deel 2 van de deze blog: "Koffieklets"
(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners.)
Reactie schrijven