Koffieklets (deel 2)

Deel 2

Over werkplezier gesproken

(26 januari was het De Dag van het Werkplezier in de Zorg)

Ondanks dat het werken nu heel anders is, we bij elke handeling nog meer na moeten denken, schakelen en dus ook meer werkstress ervaren, blijf ik geluksmomenten zien! En die zijn er, elke dag weer. Ik heb mijn laatste dienst best relaxed gewerkt, zelfs potje kunnen jokeren met meneer Hartenkoning. Het ‘steggelen’ is hij nog niet verleerd! Hij dreigt zijn dag en nachtritme om te gaan draaien. Proberen of hij iets later naar bed kan gaan. Niet om 19.30 uur, maar rond de (avond)klok  [knipoog] van 21 uur bijvoorbeeld. En ik begrijp dat nu nog beter. Als je normaal elke dag lekker naar buiten gaat om te wandelen, de dieren rondom het verpleeghuis gaat voeren of regelmatig een autoritje met je partner gaat maken naar je geboortedorp om herinneringen op te halen. En dat dat dan nu niet kan en je binnen MOET blijven. Ja, ik snap dat wel. Ik ben zelf ook heel graag buiten...

Voetballen

Een lichtpuntje was ook 'de bekerfinale' tussen de een-na-jongste bewoner en ik. We hebben vlak voor het avondeten nog even in de binnentuin (dat mag gelukkig wel) gevoetbald. En supporter gespeeld. De hekken die nog in de tuin staan, van de eerste golf, leenden zich perfect om er even flink tegenaan te duwen. ”Boeruuh Boeruhh…” schreeuwen we samen. “Oh wat lekker hè, om even alle frustratie eruit te gooien!” “Ja, nou, zit er bij jou ook zoveel boosheid dan?” vraag ik even serieus, omdat ik benieuwd ben hoe hij met deze nieuwe situatie omgaat. “Ja soms wel…” en hij stopt even, kijkt naar beneden naar de bal bij zijn voeten. Maar optimist als hij is, zegt ie dan ineens: “Mmm… En dan is dit wel lekker even. Heerlijk!” EN hij schopt nu extra hard tegen de bal. Ik voel de plaats waar de bal terecht komt op mijn bovenbeen gloeien. "Sorry..." "Maakt niet uit joh!" reageer ik lachend. En dan gaat zijn mobiele telefoon. Hij baalt even zichtbaar, nu ons spel wordt onderbroken, maar ik steek mijn duim op. "Het is oké hoor! Ik loop alvast naar binnen. We gaan zo eten. Ik zie je zo!" Wat genoot hij van dit spelletje, het was maar een kwartiertje... Lekker even buiten zijn. En ik zag vooral die grootste lach op zijn gezicht! Hij vroeg wel 3x of ik echt nooit gevoetbald heb? “Nee, echt niet”, zei ik. “Echt niet?" "Nee, echt niet." "Kun je ook wel zien, eigenlijk! Ik heb trouwens ook nooit gevoetbald.” is dan zijn eerlijke reactie. En dat geloof ik ook meteen! Ha ha...

Rennen voor de avondklok

Het meest bijzondere gesprek vandaag ontstond tussen een oudere dame en ik, vanochtend op straat in ons dorp. Het zoveelste lichtpuntje van de dag! Ik was weer even lekker een eind wezen wandelen, verse eieren bij ‘de boer’ gekocht, toen ik bijna thuis was. De zon scheen heerlijk, de wind was koud in ons gezicht. “Ik herken je bijna niet met die grote pet op je hoofd.” is de openingszin die ze gebruikt. Ik zet mijn petje af en groet haar vriendelijk! We blijven allebei stil staan. Op 2 meter afstand. Ik vertel dat ik die pet draag, voor het geval het wat zou gaan regenen, dan blijven mijn haren droog. Ze graait nu in haar linker jaszak en zegt dat zij ook wel altijd een haarkapje bij zich heeft... “Maar die zet ik toch nie op, dat ziet er niet uit op straat.” Eerste lach op mijn gezicht. En op die van haar! In een kleine 10 minuten, komen ‘alle dagelijkse onderwerpen van nu’ aan bod. Het weer, de rellen in de grote steden of Corona. Ze vertelt over haar kleinzoon, die de auto had geleend en om vijf voor negen zei dat hij toch echt naar huis moest om voor de avondklok op tijd binnen te willen zijn. Wat nou als hij dáár zou zijn, in de grote stad, als Eindhoven of Den Bosch. Zou hij…? Ze kan het zich moeilijk voorstellen. "Zeg nooit dat doet ie van ons niet…" Ik stel haar gerust, “Deze kleinzoon heeft gelukkig wel meer verstand!”

Nog een verhaal van háár moeder krijg ik te horen. Zij zei altijd dat je kinderen samen iets moest laten uitvechten. Niet mee bemoeien. Een verhaal over een ruzie met nieuwe houten klompen, die na een dag al beschadigd waren, omdat er mee geslagen zou zijn. En terwijl de ouders stonden te bakkeleien met elkaar en naar een oplossing zochten, waren hun kinderen al gewoon weer lief met elkaar aan het spelen! De boodschap die ik hieruit heb gehaald: doe gewoon normaal en lief tegen elkaar! "MAKE LOVE NOT WAR"

Anekdote

Wat geniet ik toch telkens van verhalen over ‘vroeger’. Glimlach nummer twee. En terwijl ik (als beelddenker) het hele plaatje voor me zie, ben ik ineens weer in het nu. Op de vraag of zei en haar man nog gezond zijn en het redden samen, vertelt ze dat alles goed is en krijg ik meteen de allerleukste anekdote van de dag te horen! Ze had tegen haar man gezegd: “Goh, wanneer zouden wij weer eens SAMEN ergens anders op de koffie kunnen?” Waarop haar man had gereageerd: “We kunnen wel in de garage gaan zitten!” Ik begin te lachen. Zij ook! De derde keer. Wat geniet ik oprecht van zulke gesprekken. Ze zijn kort, maar krachtig. En wat merk ik dan ook dat ik de sociale contacten steeds meer mis! Weer schudt ze me wakker uit mijn gedachten. “En nou loop ik verder, want anders begint het dadelijk nog te regenen...” “Is goed! Geniet lekker van de zon want nou schijnt ie nog, groeten thuis en blijf gezond samen!” 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners.)