Herrie in de keuken

Terwijl de lasagne in de oven staat, moet ik het eten nog malen voor de bewoners die niet goed meer kunnen kauwen. Mw. Courgette is ondertussen bij mij aan het fornuis komen staan. De theedoek die ik kwijt was, is nu terecht, zie ik in haar handen! Terwijl ik de stekker van de staafmixer in het stopcontact stop, vraag ik vriendelijk aan Mw. Courgette of ik haar even mag onderbreken, in haar verhaal. Het zijn allemaal losse woorden die ze spreekt, in zichzelf weliswaar, maar toch voelt het niet goed om er doorheen te ‘lawaaien’… Ik vertel dat ik heel even herrie moet gaan maken en laat het apparaat in mijn handen aan haar zien. Dan zegt ze: “Oh das goed, dan hou ik jou wel even vast. Dat scheelt een hoop!” En ze pakt met haar 2 handen mijn arm vast, alsof ze me tegen houdt zodat ik echt niet kan vallen. Als ik klaar ben, zegt ze, terwijl ze mij nog steeds vast blijft houden: “Nou… dat was ook niks. Dat herrieding kan wel uit nou!” En ze heeft groot gelijk. Ik vraag of ik de staafmixer af mag wassen? Ze begint nietsvermoedend te lachen en ik krijg spontaan mijn arm weer terug. 

En dan komt langzaam aan iedereen weer terug van diverse activiteiten of bezoek van familie of kennissen. Stuk voor stuk hoor ik dezelfde geluiden, dat het weer zo lekker ruikt in de huiskamer. Op de vraag wat we eten, kan ik heel kort zijn: Tonijnlasagne! 

Tonijnlasagne op een voetstuk

Maar het antwoord is meestal langer, omdat ik trots ben op dit gerecht, waar ik en een aantal andere collega’s mooie herinneringen aan hebben. In 2016 won ik namelijk de receptenwedstrijd, toen ik het meest duurzame recept had ingestuurd. Ik had dit recept eens gemaakt op de afdeling, toen ik eigenlijk nog niet wist dat niet alle bewoners gek zijn op vis. Mijn collega’s van de zorg vertelden, niet beters te weten, dat we lasagne aten. Punt. Dat was het. En alle borden werden goed leeggegeten. Soms werd er wel 2x opgeschept! Alle schalen waren leeg, alle borden waren leeg en alle buiken waren dus goed gevuld. Die nacht was er een bewoner, Dhr. Champions (Lijkt op champignon, toch? Omdat ik won, heb ik deze naam even aangepast, een soort ode aan deze mijnheer!! ), die de hele nacht heeft geroepen dat hij de lekkerste lasagne ooit had gegeten. Hij raakte er niet over uitgesproken. De nachtzuster is een paar keer naar zijn kamer moeten lopen, omdat hij dat maar bleef herhalen en hij niet rustig kon gaan slapen! Een paar dagen later, mocht ik weer werken. Ik had ondertussen van mijn collega gehoord, wat er die bewuste nacht was voorgevallen. Toen ik aan Dhr. Champions vroeg of ik vaker deze lasagne mocht maken, kreeg ik een grote glimlach! “Ja, echt wel! Ik heb nog nooit zo’n lekkere lasagne gegeten!” Zijn broer die bij hem op bezoek was, zei “Oh, ben jij dat? Die de lekkerste lasagne kan maken? Ik heb het verhaal gehoord. Heel het dorp bij ons praat erover!!” Dat Dhr. Champions geen vis lustte, hoorde ik toen pas.

Een week voordat ik de uitslag kreeg van de wedstrijd, stierf Dhr. Champions. Regelmatig staat de lasagne op het menu. Iedere keer als ik nu de lasagne maak, dan zijn mijn gedachten bij hem en zijn familie. En iedere keer zijn alle schalen en alle borden leeg. Zelfs weer bij de mensen die normaal niet zo dol zijn op vis…

Alsjeblieft, het recept, voor degene die willen “mogen ze ook nog een visje uitgooien’! (Dit recept stond al op de website, dus even naar beneden scrollen!!)

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de groenten uit de lasagne aan de beurt ;-) )