Van intelligente lockdown naar emotionele breakdown

De blogverhalen die ik schrijf, gaan over de mooie momenten die ik mee maak op mijn werk in verpleeghuis Nieuwe Hoeven in Schaijk. Dat doe ik al een aantal jaren. (Wat ben ik nog steeds trots op mijn eigen boek dat in november 2019 is uitgebracht.) Begon ik te schrijven, toen ik besefte dat mensen een heel verkeerd beeld hadden over verpleeghuizen? Of was het de onwetendheid over de ziekte dementie. Ik wist er zelf immers ook niets van. Misschien dat ik “van me af’ wilde schrijven over alles wat ik zag, voelde en mee maakte? Vooral in de beginperiode maakte alles een grote indruk op mij. Ik heb me regelmatig afgevraagd of dit het werk is dat ik graag wil doen. En ik kon en kan nog steeds volmondig JA zeggen. Met heel mijn hart en ziel zorg ik voor deze kwetsbare mensen! Ik weet nu dat ik ook andere mensen kan laten zien hoe fijn het is om te zorgen voor deze bijzondere doelgroep op de Berkenlaan. Op onze PG-afdeling (psychogeriatrie) wonen meestal ouderen met de ziekte dementie, vaak in combinatie met een andere psychische stoornis. Het is soms best ingewikkeld, maar ik zie elke dag weer als een uitdaging en nieuwe kans! Elk mens is immers mooi en heeft een eigen verhaal. Dat is wat ik altijd wil delen in mijn blogverhalen. Vandaag schrijf ik mijn eigen verhaal met de titel "Van intelligente lockdown naar emotionele breakdown": De XXL 2.0 !!

XXL 2.0 

In een van mijn laatste blogs (Klik op deze link: "Beelden om nooit te vergeten") ook wel de XXL-blog genoemd, schreef ik over de Corona-tijd, hoe ik en mijn collega’s deze beleefd hebben. Hier heb ik ontzettend veel lieve, meelevende en positieve reacties op gehad. Ik dacht ook echt, dat ik er klaar mee was. Dat ik het een plek had gegeven: Corona is er. Ik accepteer het. En ik ga door. Een dikke vette streep eronder. Niet dus. Je kan niet zomaar even een streep eronder zetten. 1. Het virus is immers nog niet voorbij. En 2. Ik heb het gewoon nog niet verwerkt. Het kost me meer tijd. Ik heb me groot gehouden. Wilde altijd maar positief blijven. Altijd maar sterk zijn. Zorgen voor de bewoners, zorgen voor mijn collega's, mijn ouders, voor iedereen. Mijn glas is altijd halfvol. Dat is nog steeds. Ik blijf niet hangen. Ik kijk vooruit. De slingers hoeven niet altijd te hangen, zei de huisarts, het mag best even geen feest zijn. Daar is niks mis mee. (Ze praatte even mee met mijn veel gebruikte metaforen…) Ik wil door. Opgeven is geen optie. Mijn werk is te leuk. Met hart en ziel geef ik alles. Het leven is te mooi. Ik wil het te goed doen. Ik wil vooruit blijven denken en dacht het alleen te kunnen doen, maar ik ben blij dat ik even ‘hulp’ heb ingeschakeld. De tranen die nu bijna dagelijks ‘opeens en soms uit het niets’ over mijn wangen rollen, mogen van mij weer opdrogen. Al ben ik erachter gekomen, dat dat niet gaat van de ene op de andere dag. Deze emotionele overbelasting moet aangepakt worden. Ik ben er kei hard mee aan het werk. Ik blijf zeker schrijven, alleen blijven mijn blogverhalen over de bewoners en mijn werk misschien wat langer onderweg. De mooie momenten zijn er zeker, maar kosten iets meer energie om ze op te schrijven. 

Nadenken bij alles wat je doet

Ik las een artikel van Intermediair over hoog sensitieve werknemers op de werkvloer. Een aantal punten herken ik wel van mezelf. Ongeveer een op de vijf mensen is hoog sensitief. Zij zijn vaak heel precies en creatief. Ze hebben een goede invloed op het sociale klimaat. Zien het grote geheel en bewaken de kwaliteit. En DAT is dus precies wat Corona nu heeft “afgepakt” van mij. Misschien wel letterlijk en figuurlijk. Ik ben het overzicht even kwijt. Goed is niet goed genoeg. Ik dacht mijn perfecte gouden randje wel te hebben versleten. Je hoeft niks perfect te doen. Ik leerde dat een 8 ook goed is. Het hoeft geen 10 te zijn. Je kunt niet voor iedereen goed doen. De kwaliteit van zorg verlenen veranderde tijdens Corona. Bij alles wat je doet, moet je nadenken. Dat geeft vermoeidheid. Brengt onzekerheid. Veerkracht ontbreekt. En dan de invloed op het sociale klimaat: Tja, waar is die? In deze (ik hoop niet lang meer) anderhalve-meter-samenleving? En laat ik even heel duidelijk zijn: Ik zeg hiermee niet dat ik onder ongezonde werkomstandigheden aan het werk ben. Ik word gehoord, heb eindelijk hulp gevraagd, die krijg ik en neem ik met 2 handen aan. En dat heb ik nodig nu, al weet ik zelf, op dit moment van schrijven, nog niet precies waar ik het beste mee geholpen kan worden. In gesprek blijven met mensen helpt. Maar soms wil ik juist helemaal niet praten. Wil ik alleen maar zijn. Genieten van kleine geluksmomentjes. Bewoners laten mij lachen, zonder dat ze het zelf door hebben. Collega's helpen mij waar het kan. Dat is gewoon heel erg fijn, al blijft het feit dat ik moet leren accepteren en een juiste weg voor mezelf vinden. Meerdere wegen leiden naar Rome, alleen zonder kaart (dus op gevoel) doe je er soms wat langer over. Weer een metafoor die ik zelf vaak tegen anderen zeg, maar meer dan welkom was toen een goede vriend dit tegen MIJ zei! En hij eindigde met: "Uiteindelijk kom jij er wel!" 

Gevoel versus verstand

Wat ik wel weet, is dat ik voor mijzelf moet schakelen. Leren accepteren dat dit verdriet er mag zijn. En DAT is juist wat ik zo moeilijk vind. Ik wil sterk en positief blijven zijn. Ik WEET hoe het moet. Mijn verstand heeft genoeg gelezen en geleerd hoe hier mee om te gaan. Alleen mijn gevoel zegt me op dit moment iets heel anders. En dat is een worsteling waar ik doorheen moet. Ik blijf aan mezelf werken, en nog belangrijker, hoe ik dit kan blijven toepassen, zodat ik er ook in de toekomst geen last meer van hoef te hebben. Of dat het er gewoon mag zijn. Dat ik het kan accepteren! Hoog gevoeligheid is mijn kracht, vooral in mijn werk in de zorg, alleen nu heb ik er last van. Het is mijn grootste valkuil op dit moment. Mijn brein moet deze wirwar die Corona heet, even de juiste plek gaan geven. Niet alleen zeggen, ik moet het doen! Ik geef niet op, ik heb daar tijd voor nodig. Door al die hoge bomen, zie ik even het bos niet meer. Dan is het fijn om te praten met mensen, die net iets verder kijken en mij helpen om op een andere manier deze hele situatie te overzien. Deze mooie eigenschap blijf ik koesteren en gaat mij ook weer helpen om m’n eigen IK te vinden! 

Het mag er allemaal zijn

Door mijn gevoelens en verdriet van deze nare Coronatijd er gewoon te laten zijn, probeer ik nu te erkennen en toe te geven dat het geen gemakkelijke periode is geweest. Eentje die je, op deze manier, nooit meer mee wil maken. We mogen de vermoeidheid niet onderschatten. Bij alles wat je doet, moet je nadenken. Constant sta je ‘AAN’. Niets is meer vanzelfsprekend. Hoe vraag je vriendelijk, en keer op keer, of mensen/collega’s niet binnen jouw 1,5m grens willen komen? Terwijl dit juist iets is wat je helemaal niet wilt? Hoe stel je iemand gerust, zonder een hand op de schouder of arm te leggen? Hoe begroet je mensen die je voor de eerste keer ziet? Bij elke winkel, restaurant of ander openbaar gebouw als eerste kijken waar een desinfecterende handpomp staat. Wat zeg je als mensen beleefd vragen hoe het met je gaat, terwijl het niet zo lekker met je gaat? Geen spontane etentjes, je moet vooraf reserveren. Je kan niemand in deze periode met elkaar vergelijken. Iedereen beleefde en beleeft nog steeds deze Corona-tijd op zijn eigen manier. De een slikt tijdelijk medicijnen om de scherpe kanten ervan af te halen. De ander gaat eindeloos wandelen, fietsen of zoekt op een andere manier de rust in het hoofd. Sommigen zijn boos. Eenzaam. Zijn kilo’s aangekomen. Anderen zijn verdrietig of teleurgesteld in de medemensen die doen alsof dit virus een onschuldig griepje is. Zoveel verschillende berichten in het nieuws. Wat kan je geloven en wat niet? Discussies waarin mensen hun mening geven. Wat vind ik hier zelf van? Wat denk je van mensen die iemand hebben verloren aan deze Covid-19? Of nog steeds aan het herstellen zijn, omdat ze zelf ziek zijn geweest? En het is ook oké als jij gewoon je ding hebt kunnen doen. Je baan nog hebt. Of blij bent dat je na maanden thuis weer naar kantoor mag. Niks is goed of fout. Niks is normaal of abnormaal. Het mag er allemaal zijn. 

Chaos

Het wordt me zo vaak verteld. En ik weet dat het zo is. Toch voelt het voor mij als ‘falen’ en het niet goed genoeg kunnen doen. De vele adviezen en het meedenken van al die lieve mensen om me heen zijn super lief, maar maakten nóg meer chaos in mijn hoofd. Die 40.000 gedachten waar ik wel eens over heb geschreven, verdubbelden zich in no time. Misschien zijn het je hormonen, is je energie wel uit balans, al aan EMDR gedacht, er speelt vast meer… kan toch niet alleen maar Corona zijn, is er iets uit het verleden wat onverwerkt is, je zit in een rouwproces. Zomaar wat voorbeelden. En het zou allemaal waar kunnen zijn, maar het feit is dat ik nu op sommige momenten gewoon erg verdrietig ben. Dat is wat er echt is! En echt, ik vind het fijn als mensen met je meedenken, iedereen wil je helpen en je niet verdrietig zien. Dat doet me goed! Mensen willen me een knuffel geven, een hand op mijn schouder. En dan hoor je : “Oh nee, dat mag niet...” Weer rollen er tranen over mijn wangen. Alsof ik even niet kan stoppen met huilen. Het is wat het is op dit moment.

Dus... 

Hoe ga ik hier de komende tijd aan werken en hoe word ik weer de Petra die ik wil en mag zijn? Dit is mijn persoonlijke verhaal. Ik heb heel lang getwijfeld maar ga het toch delen. Het zou zo maar kunnen zijn, dat anderen ook iets aan mijn verhaal hebben. Dat ze steun voelen en weten dat ze niet de enige zijn die worstelen met deze hele Corona-shit. (Sorry voor mijn woordgebruik, maar ik kan geen positief puntje noemen dat Corona mij gebracht heeft. Tot nu toe. Zodra ik die ga zien, zal ik het ook zeker met jullie delen!) Ik stel me kwetsbaar op, wil deze kant van mezelf ook laten zien. Daarnaast collega’s, vrienden of (on)bekenden een hart onder de riem steken en laten weten dat er ook voor jou hulp is, als je het even niet meer trekt. Ik voelde me alleen, dacht het zelf op te moeten lossen. Een gevoel dat ik wekenlang heb gehad. Maar ik weet nu dat ik niet alleen sta en dat ik zeker niet de enige bent met deze gevoelens van onzekerheid en onmacht. Dat alle emoties er mogen zijn. Het schrijven kost veel tijd. Mijn concentratie laat me soms in de steek. Ik spring van de hak op de tak. Soms breekt de tak. (Of ben ik degene die breekt!) Gedachten gaan hun eigen weg. Ik weet niet hoe het gaat lopen. Hey, dat weet niemand, Petra! Oh? Das waar ook! Maar goed, dan weten jullie dat. Ik ben heel blij dat ik aan de bel heb getrokken. De paar gesprekken die ik deze week heb gehad met mijn leidinggevende en de praktijkondersteuner geven me nu al een beetje rust in mijn hoofd. En ik ben er nog niet, maar de eerste stap is gezet. Voor even voel ik me niet de stoere sterke vrouw die haar hart en ziel geeft aan en zorgt voor alles en iedereen. Ik ga even op zoek naar en mijn eigen hart volgen. Tot snel lieve volgers...