Tandje terug

Als ik het avondeten klaar heb en iedereen aan tafel zit met lege borden en de dampende geur van de hete ovenschotel voor hun neus , wil ik de kamers op gaan om daar de mensen eten te geven. Vandaag staat er een witlofschotel met kip op het menu. Een combinatie die ik niet snel zelf zou kiezen, maar het ziet er lekker uit en het smaakt heerlijk! (Altijd even voorproeven) Ik pak een dienblad uit de kast, bestek, een witte stoffen servet en eentje van papier. Dan wil ik opscheppen, om naar Mw. van Wittelof te gaan. In mijn ogen zie ik dat Mw. Kippenborst steeds met haar rolstoel naar achteren rolt. Ze zit nu bijna bij mij in de keuken. Het lukt mijn collega even niet om haar aan tafel te laten zitten. Ik besluit om even te kijken of ik wellicht kan helpen. Soms helpt een 'ander gezicht', stel ik mijn collega gerust. "Mevrouw Kippenborst?" En ik buk naar haar toe, zodat ik op ooghoogte ben. "Komt u mee aan tafel zitten? Ik heb lekker eten gekookt vanavond?" "Ik heb geen honger. En ik moet zo nog naar ons mam."

Tandje terug

Oké. Schakelen, Peet! We gaan even naar een andere versnelling draaien... "Goh, u heeft het nog druk vanavond! Misschien dan toch even een hapje eten? Mag ik gezellig bij u aan tafel komen zitten?" "Nou, dat vind ik wel gezellig. En die anderen?" vraagt ze. "De andere mensen eten ook een hapje mee!" En ik steek mijn armen uit naar voren, ze pakt mijn beiden handen vast en zo kan ik haar naar de tafel trekken. "Mmmm.... dat ziet er lekker uit!" probeer ik. "Het ruikt ook zo lekker!" zegt Mw. Kippenborst dan. Met haar vork in mijn linkerhand, schep ik er wat eten op. Ik reik de vork aan, omdat ik hoop dat ze een hapje neemt. "Nee, ik pak dit ding wel. En ze pakt met haar rechterhand de lepel die naast haar bord ligt. Gelijk neemt ze een hapje van het eten. "Oh... het is lekker. Wie heeft dat gemaakt?" "Ik heb vanavond gekookt." zeg ik vriendelijk en tevreden. "Dit ga ik volgende week thuis ook maken!" zegt ze blij verrast. Het begin is gemaakt. Ze is aan het eten. Na een hap of 4 probeer ik heel zachtjes naar de keuken te lopen, om naar andere bewoners op de kamer te gaan. Nog geen 2 stappen verder, hoor ik: "Hey, kom eens!" Ik zou nu door kunnen lopen alsof ik haar niet hoor. Maar dat kan en wil ik dus niet.. Ik draai me om en binnen 2 stappen sta ik, haar vragend aankijkend, weer voor haar neus. "Jij moet ook mee eten!" zegt ze bezorgd. "Dat is lief van u. Maar dat doe ik straks, mevrouw Kippenborst, ik vind het fijn als jullie eerst allemaal goed gegeten hebben! Ik eet zometeen wel. Ik zorg goed voor mezelf hoor!" zeg ik met een knipoog. Dan kijkt ze me even bedenkelijk aan en zegt met een ondeugende glimlach: "En als wij dan NIET goed gegeten hebben?" "Dan zal ik toch goed voor mezelf zorgen! Afgesproken?" En vervolgens at mevrouw rustig verder haar bord leeg. 

Als ik na zo'n 10 minuten weer terug kom in de huiskamer, nadat ik Mw. Wittelof eten heb gegeven op haar kamer, zit Mw. Kippenborst nog op mij te wachten. Mijn collega zegt met een vette knipoog dat ze echt SAMEN 'met de kok' haar toetje op wil eten...

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de ingrediënten van de ovenschotel aan de beurt ;-)