Nieuwe bewoonster

"Ik wil naar die andere huiskamer. Daar is het veel gezelliger." zegt Mw. Pakjesboot als ik in de ochtend bij haar kom zitten, om het ontbijt klaar te maken. Er een onlangs een bewoonster gestorven op de afdeling. Het blijft altijd moeilijk voor de afdeling. Vaak zeggen we tegen elkaar. het is wel rustiger nu he? OF: Ik mis het geklets van mevrouw of mijnheer. Maar hoe cliché ook, het leven gaat door. Er komt een kamer leeg te staan, er is een wachtlijst, dus heel snel is de kamer ook weer bewoond. 

Keuzes maken

Deze ochtend zit ik dus met een nieuwe bewoonster, Mw. Pakjesboot, aan tafel. Ik heb me net voorgesteld. Ze heeft een goede nacht gehad, maar is een beetje humeurig, volgens de korte overdracht van de zorg. Ik hoor haar zeggen: "Ik mocht alleen mijn gezicht wassen. Nu krijg ik een droge koek. (Ze wijst naar een dikke plak ontbijtkoek volop met roomboter besmeerd.) En ik heb lekkere thee gekregen, maar een mevrouw liep hier net langs en die dronk mijn glas leeg. En ja, nu heb ik net wel een nieuwe kop thee gekregen, maar...." Ik luister, ik herhaal woorden en korte zinnen. Ik begrijp haar volkomen. Ze moet duidelijk even wennen. Ik wil even wat langer bij haar aan tafel blijven zitten. Haar op ’t gemak stellen. Ondertussen smeer ik voor Dhr. Pieterbaas een dubbele boterham met casselerrib. "Lekker meisje, dank je wel. Heb je ook nog een bakje koffie?" Jazeker, ik ben al onderweg! Terwijl ik de koffie in de thermoskannen overschenk, zie ik in mijn ooghoeken dat Dhr. Pepernoot ook al verzorgd is en binnen wordt gebracht. Meestal geef ik mijnheer meteen zijn ontbijt, omdat hij vaak snel in slaap doezelt. Mijn gedachten schieten op en neer...: Keuzes maken… Schakelen... Iedere dag... Uhhh… Wie eerst… Of toch…? Omdat het nog vroeg in de ochtend is, besluit ik toch om eerst nog even bij Mw. Pakjesboot aan te schuiven, terwijl ik een kopje koffie bij Dhr. Pieterbaas neerzet!

Haar gevoel

"Zo daar ben ik weer. Lust u nog een kopje thee misschien?" "Ja, dat zou wel lekker zijn" zegt Mw. Pakjesboot, "Zojuist heeft een mevrouw mijn thee op gedronken. Komen er nog meer mensen aan tafel?" En ik wil deze droge koek niet. Het is hier zo stil. Niemand praat.” Ik zeg even niet veel. Ik schenk thee bij in haar glas. Ik wil proberen haar op het gemak te stellen, terwijl ik maar korte tijd heb. Ik wil niet gehaast overkomen. Maar ik weet ook dat de andere bewoners 1 voor 1 de huiskamer in komen. En allemaal willen ze even aandacht en een lekker ontbijtje. Ik begin: "Zo, Mw Pakjesboot, is uw naam toch? Ik ken u natuurlijk nog niet zo goed. Eet u in de ochtend graag een sneetje brood?" "Ja, 1 boterham." "En wat lust u graag op de boterham?" Ze kijkt me wat verward aan en ik laat haar rookvlees en kaas zien. "Ik lust wel een halve met kaas en een halve met vlees." Terwijl ik smeer, vraag ik geïnteresseerd waar ze eigenlijk vandaan komt. Ze komt uit Oss. "Ohh... dat ken ik wel," zeg ik, "daar ging ik graag winkelen." Ze begint nu een glimlach op haar gezicht te krijgen. Ik krijg contact. Ik vertel dat ik het zo jammer vind, dat de V&D daar weg is. En dan komt ze los, ze verteld honderduit dat ze daar meer dan 20 jaar heeft gewerkt. Op kantoor, beetje boekhouden en financiële dingen regelen. En ze praat verder. Het was altijd zo gezellig aan tafel, mensen kletsen wat. Dan ging ieder zijn eigen ding doen. Er was altijd wel iets te doen. En ik ging wandelen in de lange gangen. Dan liep ik wel 5x op en neer. Het waren hele lange gangen. En hier zit ik maar in een stoel. En deze kamer is ook lang niet zo mooi en gezellig. Er is niemand die iets zegt. Aan 1 stuk blijft ze praten. Tussendoor, herhaal ik zinnen. Ik bevestig haar gevoel. Ik laat haar praten. Als ze klaar is, ze heeft langere pauzes tussen de zinnen, beloof ik haar dat we straks een rondje gaan wandelen. Dat wij hier ook lange gangen hebben en dat het even wennen is, omdat alles nieuw is. Ik vertel dat ik in de buurt blijf, als er iets is. ze mij mag roepen. Terwijl ik het ontbijtbord wat dichter bij haar neerzet, wens ik haar smakelijk eten! "Dank je wel! Ben jij dan de baas hier? "Nee, hoor, hier is niemand de baas. U heeft het hier voor het zeggen", zeg ik met een grote glimlach, en ze begint tevreden aan een stukje brood met kaas te eten. Ik geloof dat ik haar (voor nu althans) een beetje gerust heb kunnen stellen!

Dhr. Pieterbaas heeft zijn boterham ondertussen op en wil nog wel een sneetje brood met hagelslag. "Het is hier altijd goed he? zegt ie. Ik kom hier graag!" "Ja, he, daar ben ik ook heel blij mee?!!” zeg ik terug. Terwijl ik terug naar de keuken loop, hoor ik Mw. Pakjesboot nog in het Oss' dialect zeggen: "Ik denk nie da ik menne aard hier zal vijnen...."

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van het Sinterklaasfeest aan de beurt ;-) )