Listen to your heart

QUOTE: "Soms word je geraakt door een lied en gaat het niet zozeer om het lied, maar om de mensen waar je aan denkt als je het hoort."

Met andere woorden, sommige liedjes raken je tot het diepst in het hart. Toen ik afgelopen Eerste Pinksterdag mocht werken, werd ik geraakt door een lied. En misschien niet alleen door het lied, maar door de hele situatie die zich op dat moment afspeelde. Zo liep ik door de lange gang bij ons op afdeling Berkenlaan. Volgens mij was ik op weg naar de garderobe om een lekkere appel te pakken uit mijn kluisje. Het was bijna koffiepauze. Twee grote dienbladen met koffie- en theekannen, bekers en theeglazen had ik klaar gezet. Het gebak had ik al gesneden, de bus slagroom stond klaar. (Iedere zondag is er taart voor onze bewoners, vandaag een Limburgse abrikozenvlaai!) En er lagen nog lekkere roomsoezen in de koelkast, die ik bestrooid had met poedersuiker.

Hand in hand

Terwijl ik dus onderweg was naar mijn appel, kom ik de zoon van Mw. Toonladder, hand in hand, met zijn zoontje tegen in de gang. We praten wat en ik vertel dat zijn moeder die ochtend redelijk gegeten heeft, maar dat het slikken steeds moeilijker gaat. Ze heeft ongeveer een halve bord met slagroomvla gegeten. Haar gezondheid gaat langzaam achteruit. Verder zijn het ‘de koetjes en kalfjes’ waar we het kort over hebben en bied ik uiteindelijk een kop koffie aan. Misschien willen de kinderen een beker ranja? “Oh ja, dat zou wel lekker zijn!” Ondertussen pakt zijn zoontje nu ook mijn hand vast. Ik zie dat hij een speelgoedgitaar in de hand heeft. Ik buk me naar hem toe: “Wauw, wat heb jij een mooie gitaar!”  “Ja, he, net als zijn vader!” En inderdaad, op de rug van zijn vader zie ik een grote ‘echte’ gitaar. "Ik zie het al: Jullie gaan een lekker stukje muziek maken!" Mijn gedachten vliegen meteen op en neer en ik voel een warm tinteling door mijn lijf trekken. "Ik kom het drinken zometeen wel even brengen", zeg ik, terwijl ze samen weer doorlopen. "Is goed, hoor. Dank je wel!" Al ‘dagdromend’ op de gang, bedenk ik me hoe mooi het is, als je zelf kunt zingen of een muziekinstrument kan bespelen. In een van mijn eerdere blogs, las je al, dat mijn talent daarin heel ver te zoeken is...

In stilte

Als ik terug in de huiskamer ben, maak ik gelijk een dienblad klaar met koffie, ranja en de roomsoezen. Ook voor Mw. Toonladder zet ik een beker neer met koffie en slagroomvla, zodat de koffie iets ingedikt wordt en het wellicht makkelijker is om het te drinken. Ik breng het meteen even naar de kamer van Mw. Toonladder. Als ik binnenkom, zie ik haar zoon met de gitaar op een stoel voor zijn moeders bed zitten. Zijn zoontje zit op een andere stoel, vlak achter hem. Ook hij heeft zijn gitaar in zijn hand! Aan de hoge tafel zit zijn vrouw met hun dochter op schoot. Zij luisteren mee met de muziek. Heel rustig en in stilte zet ik het dienblad op tafel en loop voorzichtig de kamer weer uit. Ik wil ze niet storen. Het is een prachtig moment als ik ineens de klanken van de gitaar hoor. Zoonlief gaat onverstoorbaar door, alsof ik er niet ben. Zo hoort het ook. Hun moment samen. “Mam, dit is een liedje van Roxette. Speciaal voor jou..” Ik krijg kippenvel. Ik meen te horen dat hij het liedje ging spelen “Listen to your heart” Zeker weten, doe ik het niet. Het raakt me. Ik wil luisteren, maar ik loop door. Dit gaat mij aan mijn hart… Dit is zo mooi!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de namen van muziek aan de beurt ;-) )

Nog geen week later is Mw. Toonladder overleden... Wat zal ik haar en haar familie missen... R.I.P.