Knuffelen

Mevrouw de Bok en ik zitten aan de thee. De 94-jarige bewoonster heeft net lekker gegeten, al wilde ze perse wachten op ‘de kok’, voordat ze ook daadwerkelijk kon beginnen aan de warme maaltijd. Vandaag staan boontjes, aardappelpuree en kip in een champignonroomsausje op het menu. Samen eten is toch veel gezelliger? Natuurlijk, dat is zeker zo! Hoewel ze met 2 andere bewoners aan tafel zit, en echt niet alleen is, ga ik naast haar zitten op de kop van de tafel. Alleen al door bij haar te gaan zitten, kan ik ‘helpen’ met eten. Ze heeft een mes in haar hand en ik zie dat ze die net uit haar mond haalde. Ze was stiekem toch al begonnen! Mevrouw de Bok is zich waarschijnlijk niet eens bewust dat ze met een mes zit te eten en niet met een vork of lepel. “Kijk maar uit met dat mes, zo meteen snijdt je je tong er nog af”, zeg ik met rustige en grappige ondertoon. Ik wil niet dat ze schrikt van mijn reactie. Dan kijkt ze naar het mes. Vervolgens een beetje vragend naar mij en weer terug naar het mes. Ze legt het mes op de rand van haar bord en ik bied haar de vork aan. “Dit gaat inderdaad makkelijker”, merkt ze droog op. Als ik wil helpen, zegt ze: “Neem zelf ook een hapje!” Lastig om dan te zeggen, dat ik later wel zal eten en dat alles wat op haar bord ligt, echt voor haar is. Ze wil alles met me delen. Ook het toetje. Ik besluit mijn eigen bakje kwark te pakken zodat ze ziet dat ik ook echt zelf zal eten. Ze schept nog net met haar lepel wat in mijn bakje. Ik mag echt niks te kort komen! Haha, wat lief. “Eerlijk zullen we alles delen!” Het toetje is helemaal op na een paar minuten. Missie geslaagd, zullen we maar zeggen! En daar zitten we dus nu: samen aan de thee. Zij met een lekkere bonbon. Ik sla over, al snapt mevrouw de Bok daar wederom niets van. “Zo’n sjoklaatje is zo lekker!” 

De hond op tafel

Er staat een hond op tafel. Zo’n speelgoedhond waar batterijen in moeten. Die zijn op. Een collega haalde AA batterijen, maar nu de hond ‘open’ wordt gemaakt, zien we dat er van die dikke batterijen in moeten. Mevrouw de Bok heeft geen interesse in de hond. Ze kijkt wat rond in de huiskamer en zegt dan: “Allemaal van da leem volluk hier” “Leem volluk? Wat betekent dat?” vraag ik. “Nou, das gewoon goeiekoop volk. Daar kunde niks mee. En da kan hier zomaar allemaal binnen komen vallen?” “Ja dat klopt, mevrouw de Bok, in de huiskamer mag iedereen binnen komen!” zeg ik. Ik voel dat het vrolijke gesprek dat we tijdens het eten hadden, een heel andere kant op kan gaan. Ik zou het fijn vinden als ze straks met een rustig en gelukkig gevoel naar bed kan en heel snel schiet er dan iets door mijn gedachten: Ik ga de wandelwagen halen, die ik van de week op de gang zag staan. “Ik ben zo terug, mevrouw de Bok!” “Niet zo lang wegblijven, hè?” Nee, hoor! Geef me 1 minuut, ben zo terug”, zeg ik al lopend naar de deur. 

Jongen of meisje

Veertig tellen later rijd ik de wandelwagen met babypop erin, naast haar stoel. Ze kijkt ernaar. Het is zo’n ouderwetse donkerblauwe wandelwagen (Ik schat ergens een bouwjaar rond de jaren ‘70, want in zo eentje heb ikzelf volgens mij ook gelegen.) “Kijk eens wat een mooie babypop!” zeg ik enthousiast en ondertussen haal ik de pop voorzichtig onder het roze wollen dekentje vandaan. Ik geef de pop aan mevrouw de Bok. “Oh kijk nou”, zegt ze stralend “wat is ie groot geworden!” En terwijl ik er even bij ben gaan zitten, houdt ze de pop als een echte baby vast en vraagt ze mij: “Is het een jongen of een meisje?” “Ik weet het niet?” zeg ik eerlijk. “Maar dat maakt ook eigenlijk niet uit, toch?” Heel ondeugend kijkt ze me nu aan. Dan weer terug naar de babypop, eerst naar het hoofd, de trui en dan naar de gebreide broek, die de pop draagt. “Ekkes kijken?” alsof ze nu de broek wil laten zakken. “Haha, nee joh, dat kunnen we toch niet maken? Ligt ie hier dadelijk poedeltje naakt?” zeg ik. “Maar als het een jongen is, dan kan ze zeggen: drie meiden en dan nu ook drie jongens. Ons Marie met die drie!!” zegt ze nu helemaal enthousiast. “Tja, daar zeg je wat! Dat zou wat zijn, hè?” “Ja, nou!” En dan is het even stil. 

Moet het niet verschoond worden?

Ze kijkt. Ze voelt aan de pop. Ik kijk naar mevrouw de Bok. “Hij is wel hard”, zegt ze ineens als ze een hand vastpakt. “En koude handen ook!” Ik voel nu ook aan de handen van de pop. “Nou, die voelen inderdaad koud. Zal ik ze even warm maken? Ik heb warme handen. Voel maar!” En ik leg mijn handen in die van haar. “Oh, die van jou zijn heet!” “Dat komt dan goed uit, toch?” Ondertussen houd ik met mijn ene hand haar hand vast en met de andere hand, die van de pop. Mevrouw de Bok blijft maar kijken naar de babypop. Ergens weet ze dat het een pop is, volgens mij, maar aan de andere kant, blijft ze heel nieuwsgierig: “Hij is wel stil.” En wat is ie hard,“ zegt ze nog een keer. En ze wil ECHT het geslacht weten! “Als jij ze nou ff gaat verschonen”, steeds kijkend naar de pop en dan vragend naar mij, “dan weten we het, toch?” “Ja, maar ja, ik heb geen luier hier.” “Zal wel pas morgenvroeg zijn?” “Of voordat ie zo meteen naar bed gaat?” denk ik met haar mee. “Ja, dat kan ook!" "Misschien moeten we wachten op de moeder?" bedenkt mevrouw de Bok nu, nog steeds knuffelend en vol liefde kijkend naar de babypop . “Ja, dan weten we het meteen!” zegt ze resoluut alsof we dan het hele gedoe met verschonen van een luier niet meer hebben! 

Dat kan niet.

Opeens kijkt ze mij weer aan: “Ik zou ‘m goed de hele dag bij me willen houden. Zou ik de hele dag met ‘m knuffelen.” “Oh ja, dat zou ik ook wel willen!” Vervolgens heel erg serieus: “Als ie nou dadelijk weg is?” “Hmmm....?” murmel ik vragend. “Dan gaan WIJ gewoon knuffelen. En nemen we samen een kind! En toen een beetje beteuterd en tot de ontdekking komend dat we 2 vrouwen zijn: “Oh nee, dat kan natuurlijk niet!” Op dat moment komt een collega binnen gelopen in de huiskamer. Saved  by the bell, zullen we maar zeggen. “Wat een mooie baby heb je daar!” “Ja het is een mooi kindje! Weet jij hoe het heet?” “Nee, wat vind je een mooie naam?” “Nou... uhhh...” “We weten niet of het een jongen of een meisje is?” help ik haar. “Nee” zegt ze nu zelf: “Dus dat kan niet, want als ik een jongensnaam noem, is het straks misschien een meisje.” Dan bedenken we toch een naam dat zowel voor een jongen als voor een meisje kan!” Mevrouw de Bok is eruit: “Jaaa, dan noemen we het Jo! Dat kan allebei: Jo of Joke!!” Het is ineens een stuk later en tijd voor zowel Jo als mevrouw de Bok om lekker naar bed te gaan. Slaap lekker en tot morgen...

Ik zal binnenkort eens vragen of Teun & Pleun een keer langs mogen komen. Ik denk dat dat een hele leuke verrassing voor mevrouw de Bok zal zijn!! 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn boerderijdieren aan de beurt ;-)