Kerstsfeer 2.0

De winter lijkt dit jaar ver weg. Afgelopen zondag keek het even wit in Nederland, maar de sneeuw smolt snel weg. Voor de zon, die er helemaal niet was?! Het is zacht, grijs en regenachtig weer op dit moment. Het ijs van de autoruiten hoefde ik nog niet eerder te krabben. Zo ook vanmorgen niet. Ik begin een half uur eerder met werken. We kijken steeds meer naar de zorgvraag van de cliënten. Wat heeft een cliënt nodig? Wij passen ons aan. Op dit moment zijn er bij ons op de afdeling veel mensen die in de ochtend langer op bed blijven liggen. Dat betekent ontbijt op bed! Extra handen aan het bed, zijn dus erg welkom. Besloten is om de gastvrouwen een half uur eerder te laten beginnen. Het is even vroeg voor mij, maar als ik 8:05 uur op de oven zie staan, heb ik 4 mensen ontbijt op bed gegeven. Nog 1 te gaan!

Gezellig aan ontbijttafel

Mw. Kerstkrans en Mw. Kerstklok (zie vorige Blog) leven niet meer. Voor Dhr. Dennenboom heb ik net een boterham gesmeerd, maar hij is deze ochtend niet helemaal in zijn hum. Als Mw. Kerstengel (nieuwe bewoonster) aan tafel komt, probeert ze met hem een gesprek aan te gaan, maar er komen weinig woorden uit zijn mond. Mw. Kerstengel begrijpt maar niet dat hij niets terug zegt. Ze houdt zo van gezelligheid om haar heen. Ze vindt het maar stil deze ochtend. Uiteindelijk sluit Dhr. Dennenboom zijn ogen. Het is even genoeg voor hem. Voor Mw. Kerstengel smeer ik ook een boterham. Vandaag kiest ze voor kaas, alhoewel ze heel even twijfelt als ze bij Dhr. Dennenboom nog hagelslag op zijn bord ziet liggen. Maar dan eet ook zij zwijgend haar boterham.

Sfeertje

Op de deuren van de slaapkamers van onze bewoners hangt dit jaar geen rode kerstmuts met naam. Toch is er die kerstsfeer. In de gangen zie je overal mooi versierde kerstbomen. Dat doen de vele vrijwilligers toch maar mooi ieder jaar weer! Op de gang kom ik, hoe toevallig is het, die man tegen, die vorig jaar net nieuw op de andere afdeling kwam wonen. Ik zie hem zoekend rond lopen, nu met zijn ochtendjas nog aan. “Waar moet ik naar toe?” Ik wijs hem de weg en loop een klein stukje mee terug naar zijn eigen afdeling. 

Op de deuren naar de huiskamer hangen kerstkransen. De lichtjes in de 2 kerstbomen, die beiden mooi opgetuigd staan, branden van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Op tafel staan kerststukjes, die stevig staan. Hopelijk houden ze het tot kerst vol, haha... Dan komt de dochter van Dhr. Arreslee  rond half 11 even op de koffie. Zij heeft voor het personeel een mooi kerstlichtje meegenomen en bedankt ons voor de goede zorgen afgelopen jaar! “Wat lief. Dank je wel en heel graag gedaan”, zijn mijn woorden. Weet verder even niets meer te zeggen…

Meisjes met rode haren

Tijdens het koffiedrinken heeft onze AB’er (Activiteitenbegeleidster) de gitaar erbij gepakt. Met een groepje bewoners zittend om haar heen, komen allerlei liedjes van vroeger voorbij. Wat kan ze mooi zingen, fantastisch gitaar spelen en wat genieten onze bewoners van dit prachtig stukske muziek! Vorig jaar zong ik nog het liedje van ‘de Herdertjes lagen bij nachten…’ (Althans ik deed een poging, want ik kan lang zo mooi niet zingen!) Nu sta ik (inmiddels in de keuken) achter het fornuis kerriesoep te maken en vrolijk mee te lallen met ‘Zij dronk ranja met een rietje’ en ‘Och was ik maar bij moeder thuis gebleven…’ mee te zingen. Muziek maakt de mensen echt blij! Ze stralen. Ze genieten. Ze herkennen het. Zelfs Dhr, Dennenboom, doet af en toe stiekem zijn ogen open. Volgens mij was het ‘t liedje: ‘Meisjes met rode haren” toen hij spontaan begon mee te zingen!! Hij lacht, hij heeft weer zin in de dag! Nu zijn het de ogen van mij en mijn collega’s die stralen van hier tot Betlehem… 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is de kerst aan de beurt ;-) )