Jezelf mogen zijn

Mijn collega’s van Corte Foort ontdekken nu ook mijn blogverhalen. “Oh, ben jij die Petra van dat blauwe boekje dat toen (2019) in het kerstpakket zat?” Ze herkennen, door mijn open en 'ik-zie-het-zo-voor-me' manier van schrijven, met welke bewoners ik mooie, speciale of bijzondere momenten mee maak. Dat steeds meer mensen “Petra geeft KLEUR aan de zorg’ ontdekken en mij gaan volgen op Facebook, Instagram en Twitter geeft een goed gevoel. In de ouderenzorg zijn steeds meer zorgmedewerkers nodig. In 2040 hebben ruim 120.000 meer ouderen zorg nodig dan het huidige aantal ouderen dat deze zorg nu krijgt.

Niet alleen ZORG is belangrijk. Deze Corona crisis laat ook zien, hoe belangrijk WELZIJN is voor mensen. Gelukkig krijgt welzijn steeds meer aandacht in de ouderenzorg. Natuurlijk hebben de kwetsbare bewoners met dementie intensieve zorg en ondersteuning nodig. Maar aandacht voor kwaliteit van leven, zou in mijn ogen een steeds grotere rol mogen krijgen. Mensen in hun waarden laten. Wat kunnen en willen bewoners zelf? Als zorgmedewerkers zouden we nieuwsgierig mogen zijn naar het leven dat er was voordat de ziekte dementie om de hoek kwam kijken. Wat waren gewoontes en gebruiken? Zo lang mogelijk zichzelf kunnen blijven. Waar kunnen wij, samen met familie/vrienden/naaste omgeving, ondersteunen in die individuele behoeften, wensen en verlangens? Denken in mogelijkheden en kansen! 

Extra aandacht

Ik wil extra aandacht voor het welbevinden van ouderen. Ik ervaar zelf, dat als ik goed in mijn vel zit, dat een positieve invloed heeft op mijn lichamelijke gezondheid. Door verhalen en uitspraken van bewoners te blijven delen, hoop ik te laten zien hoe we er alles aan doen om bewoners ‘elke dag een zo fijn mogelijke dag te geven’. O ja, en sinds 23 april laat Brabantzorg op een nieuwe website (https://www.elkedagzofijnmogelijk.eu) zien hoe we dat met elkaar doen! De kunst is nu, volgens mij, om de juiste balans te vinden tussen veilige zorg, het welbevinden van de bewoner, de betrokkenheid van verwanten en de professionaliteit van zorgmedewerkers. 

Wie schrijft die blijft

Tot zover dit stukje over hoe belangrijk ik het vind, om blogverhalen te blijven schrijven. Onderstaand verhaal is er eentje van mijn vorige werkplek. Maar ik weet zeker dat mijn collega’s van nu ook een bewoner zouden kunnen herkennen uit dit verhaal. Ieder mens is uniek. Er zijn vele vormen van dementie. En toch zie je gelijkenissen in doen en laten. Dat zie ik ook in ’t dagelijkse leven met vrienden, kennissen of collega’s. En dat is mooi, toch! Het schept een band. Die je soms verder kan laten voelen dan je neus lang is. (=miMakker uitspraak!) Je kan je empathie en aandacht blijven tonen, om bewoners elke dag te zien. Echt te zien!

Jij bent uniek

Daar loopt mevrouw van Pinksteren door de lange gang. (Toepasselijke naam: mijn lange werkweekend begint morgen!) Haar halflange grijze haar valt in het gezicht. Haar kin bijna op haar borst. Haar hoofd is helemaal voorovergebogen. Waarschijnlijk door de medicijnen die ze krijgt. Ik blijf het naar vinden om te zien. Je kan er aan gewend raken. Je kan zeggen: Dat is die vrouw die haar hoofd altijd voorover had gebogen. Maar dat had ze nooit... Ze IS niet die vrouw met dat gebogen hoofd. Ze is gewoon mevrouw van Pinksteren. Ik kan er niet aan wennen. Dat er snel ‘stempels’ worden gegeven. Ook deze vrouw is uniek. Ook zij heeft een leven gehad, waarin geen dementie bestond. Maar het is er nu. En ze zal ermee moeten leven. En hoe moeilijk het voor de familie of naasten ook kan zijn, dan vind ik het zo mooi dat ik een gewoon mens kan zien. Ik zoek naar eigenschappen en vaardigheden die bij haar hoorde. Die haar maakte, wie ze altijd is geweest. En hoe graag ik soms ook zou willen, hoe graag ik haar wil laten zijn wie ze wil zijn of wie ze altijd was. Het blijft soms lastig. En op dit moment hier, kan ik er alleen maar “in het NU” voor haar zijn. En ook dat is mooi. Ik mag er voor de ander zijn. 

Handkus

Een minuut of vijf eerder gaf ik mevrouw van Pinksteren een korte massage op haar schouders. “Oh dit is echt lekker“ zegt ze. Bijna op neutrale toon. Er klinkt geen enthousiasme in haar stem. Toch geniet ze zichtbaar. Hoe ik dat weet? Dat ze zichtbaar geniet? Ik voel dat haar schouders meer gaan ontspannen. Ze sluit haar ogen. Een gevoel van veiligheid? Nu sta ik voor haar. Terwijl ik mijn beide handen vooruit steek, pakt zij de mijne vast. Ze staat tegenover mij. Ze ziet mijn gezicht niet. Ze kijkt van mijn voeten, langs mijn lange benen steeds verder omhoog. “Wat ben je groot” zegt ze verwonderd! En dat lijkt nu nog meer, omdat ze op een punt komt, dat ze niet verder omhoog kan kijken. Dus ik krom mijn rug en buig mijn hoofd naar haar gezicht. Totdat ze me ziet. Echt ziet! “Hoi” zegt ze opgewekt! “Hoi, mevrouw van Pinksteren” reageer ik terug. “Zie je dat?” heel verwonderlijk stelt ze me nu deze vraag. En meteen daarna enthousiast: “Kijk! Die aderen op mijn handen.” “WoW!” zeg ik “Je ziet ze echt goed. Dit lijkt wel op de letter M.” reageer ik net zo enthousiast terug. “Ja. En ze wijst naar haar andere hand. Deze letter is een X”, zegt ze nu, “die kruisen elkaar!” “Inderdaad! En zal ik eens iets zeggen? Zo schrijf ik altijd een kusje!” Ze kijkt me nu met een grote glimlach vol trots aan. “Ja?” “Jazeker! Kom hier" en ik geef een kus op haar hand. En ja, ik draag een mondkapje. En ja, dit zijn dilemma’s waar we (nog steeds) ELKE dag mee te maken hebben. Maar weet je? Het mag misschien niet volgens de maatregelen die de overheid nu adviseert, maar ondanks dat ik 'in overtreding ben' voelt het goed. Ik was zometeen opnieuw (en steeds maar weer, wel -tig keer op een dag) mijn handen en nu ook mijn gezicht. 

En het belangrijkste? Ik krijg er werkelijk waar de allermooiste glimlach voor terug…

Dit mag er WEL ZIJN, toch? En dat maakt dat ik ‘Elke dag zo fijn mogelijk mag gaan werken’ en we voor de bewoners “Elke dag zo fijn mogelijk” proberen te laten zijn. 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn feestdagen  aan de beurt ;-)