Ik ben mijn gedachten niet

Iedere dag op mijn werk is anders. Echt. Geen. Dag. Is. Hetzelfde. En dat maakt het werk ook zo leuk. Onze bewoners zijn allemaal zo verschillend en toch… Wat lijken ze ook op elkaar. Mijn collega’s. Precies hetzelfde. Ze zijn allemaal zo verschillend en toch: Ook wij lijken, op een of andere manier, allemaal op elkaar. Wekelijks probeer ik een blog te schrijven. Over wat ik mee maak met mijn werk in de zorg. Zoals ik ooit eerder schreef en al vaak tegen iedereen heb verteld, die ook maar wilde luisteren: Het VERZORGEN VAN mensen die ziek zijn is niet mijn ding, dat laat ik graag aan anderen over, maar ik ZORG wel heel graag VOOR de mensen. Vandaar dat ik dit werk zo ontzettend leuk vind! Deze keer schrijf ik over wat anders. Ik ga mezelf kwetsbaar op stellen. Ik schrijf over mezelf. Mijn gedachten op papier zetten. Ben ik dan dapper? Ben ik (te) open? Hoog sensitief? Ach, ik ben gewoon mezelf en deel mijn gevoel met jullie! Zoveel dingen die er dagelijks door mijn hoofd gaan. Een psycholoog vertelde ooit, dat er 30.000 tot 40.000 gedachten per dag door je hoofd ‘spoken’. Ach dan zal dit verhaal wel mee vallen, zoveel woorden gaan jullie echt niet lezen nu. En lieve collega’s, mochten jullie je ooit afvragen waarom ik soms vraag of het iets rustiger mag zijn in de huiskamer? Dan begrijpen jullie na vandaag precies waarom! Het was waarschijnlijk even vol in mijn hoofd. En zeker wanneer je je bedenkt dat onze bewoners, met zoveel verschillende soorten geheugenproblemen of wat voor vorm van dementie ze ook hebben, er nog 10x meer last van hebben dan ik! 

Even dit, ff dat…

Ik sta in de huiskamer van Berkenlaan 3-4. Of eigenlijk sta ik nu in de keuken. Soep te maken voor 17 bewoners. Champignonsoep staat er vandaag op het menu. Een grote pan met water (volgens mij kan er wel 6 liter soep in) staat bijna te koken. Ik sta champignons in schijfjes te snijden. Ik vertel mijn nieuwe collega waar ze de klapper kan vinden met allerlei eet- en drinkgewoontes van onze bewoners. Ze gaat de mensen die op de eigen kamer blijven, alvast van een kopje koffie of thee voorzien. “Neem ook meteen een lekker plakje cake voor ze mee,” zeg ik enthousiast, “die kan je vinden in de kast achter je. Hier heb je een mes en snijplank” zeg ik, terwijl ik die uit de la voor me pak. In mijn ooghoeken zie ik iemand van de technische dienst een TL lamp vervangen in het plafond in de keuken. Ondertussen vraag ik me af of ik het koffieapparaat heb aangezet, maar ik ga verder met de soep. Hmmm… en de waterkoker? Geen idee. Ik pak de bouillon uit de la. S#iT,.. bijna leeg. Niet de eerste keer dat ik mis grijp. Positief denken. Ik vergeet ook wel eens iets. Even een nieuwe pak halen uit de voorraadkast. Ik vraag mijn collega op de hete pan met kokend water te passen, zodat ik de gang op kan lopen. Het kookpitje heb ik een standje of 6 lager gezet. Naar de kast. Op de gang. Sleutel pakken, oh, waar is ie nou? In mijn linker broekzak. Haha, normaal zit ie altijd rechts! O ja, en zo meteen even opschrijven voor mijn collega, zodat er weer nieuwe bouillon besteld kan worden! Oh nee, we hebben afgesproken dat ik deze week de bestelling mag doen. Ik ben aan het leren. Dat doe ik trouwens iedere dag. Hoe leuk! Vergeet de deur niet op slot te maken. Weer terug achter mijn kookeiland, kan ik verder met de voorbereidingen voor de lunch. ”Ik weet het niet. Ik weet het niet.” Een bewoonster is erg onrustig. Constant herhaalt ze dezelfde korte zinnen. Het begint bijna ritmisch te worden en op een liedje te lijken. “Ik weet het niet. Ik weet het niet.“ Wat heb ik met haar te doen. Laat mevrouw toch met rust, mijnheer Alzheimer, zeg ik in mezelf. En “IK WEET UT OK NIET”, reageert een andere bewoonster, nu licht geïrriteerd terug. “HOU TOCH STIL JIJ…” Ik weet het dan ook even echt niet en houd maar wijs mijn mond. 

Visite, visite

Zijn de mensen al terug van de liederentafel? Het is bijna half 12. Wat vliegt de tijd weer veel te snel. Oh nee, ik kijk verkeerd, bijna half 11. Pfff… misschien toch maar eens naar de opticien mijn ogen laten testen. Na de 40 begint het hè, dan worden de kleine letters steeds kleiner en onscherper, lijkt het wel! Het is zo. Bij mij. Maar ben nog in ontkenningsfase. Ik hoor jullie denken: Doe niet zo moeilijk. Bij de Kruidvat heb je voor ‘n paar euro een leesbril! ;-) De soep is in elk geval op tijd klaar. Ben een uur te vroeg. Laat de boodschappen dan maar komen! Zou het veel zijn vandaag? Ach, we zien wel. Ik heb zin in een kop koffie. Ooh, en ik moet eigenlijk ook ontzettend plassen. TUUT TUUT TUUT… gaat die bel nou alweer? Dan gaat de deur open en komt de arts binnen. “Goedemorgen! Lust je ook een kop koffie of thee?” vraag ik vriendelijk. “Nee, dank je wel, ik wilde eigenlijk vragen wie er mee visite loopt vandaag?” En meteen schiet het liedje ‘Visite, visite, een huis vol visite’ van Lenny Kuhr bij me binnen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. “Ik zal even bellen naar een collega van de zorg.” En terwijl ik met de telefoon in mijn linkerhand en de garde in mijn rechterhand, sta te praten en te roeren, komt er een andere collega de huiskamer in gelopen en loopt met de arts mee. “Het is al opgelost! Bedankt!”, zeg ik door de telefoon. En deze verdwijnt weer in mijn broekzak. Links deze keer, want mijn sleutelbos zit weer gewoon rechts! Verder met de soep. Wat zal ik voor extra’s maken bij de lunch? Gisteren was er een broodje knakworst. Uhhh… er zijn vast nog verse eieren. Die verrijdbare kippenren is trouwens leuk. Waar zag ik die nou laatst? Ergens rondom het terrein hier? Op welke slaapkamer was ik nou? Weet ik zo ff niet. Afijn. Dus. Iets met ei: Omeletten vandaag? Er is ook nog bacon. Lekker toch? “Gebakkuh eier mi spek en kaas, LEKKER!” zou een oud-bewoner gezegd hebben! Moge hij rusten in vrede… En voor de mensen die gemalen eten krijgen? Ja, Peet, dat zijn er tegenwoordig een stuk of 5, wat ga je daar voor maken, zegt een stem in mijn hoofd. Dat bedenk ik nog wel. Zo meteen. Echt, ik bedenk nog wel iets.

Wat ging ik doen

Heeft iedereen eigenlijk een ontbijt gehad, schiet het dan in 1 keer door mijn hoofd! Peet. Natuurlijk! Weet je nog die ‘domme’ briefjes. Soms zijn ze toch wel handig. Alle namen zijn afgevinkt. Och, vergeet ik nog de soepballen uit de diepvries te halen. "Kan iemand even op het fornuis letten? Ben iets vergeten. Zo terug." Mijn collega blijft even in de keuken. Ik loop weer de gang op. En ik hoor de bel van de achterdeur. Weer schiet ‘visite, visite’ te binnen, haha, maar ik denk dat het de bakker is, die dagelijks vers brood komt brengen. Ik loop de lange gang door. Naar de achterdeur. De code. De nummers zijn alle vier verdraaid, pot-jan-dikkie, we hebben afgesproken met zijn allen, dat alleen het laatste getal veranderd hoeft te worden. Hoef je maar 1 getal te onthouden. Handig toch? Gelukkig weet ik de complete reeks getallen. Ik tik ze in en het kastje gaat open. “Goedemorgen, zes broden!?? Even kijken hoe ik die in 2 handen kan vasthouden, zonder dat ik ze fijn knijp. Haha…" Ik groet de bakker, die voor mij de achterdeur sluit, omdat ik mijn handen vol heb en loop weer terug naar de huiskamer. De broden leg ik even alle zes op het aanrecht. De helft mag naar Berkenlaan 1-2 zo meteen. Eentje mag er bij ons in de diepvries. Wat ging ik ook alweer doen? Oh… en ik moet nog steeds plassen. PIEP PIEP PIEP… het koffiezetapparaat. Dus die had ik toch aangezet. De koffie is nu bijna uitgedruppeld. En ik hoor meteen de waterkoker afslaan. Dus ook de thee kan ik alvast klaar zetten op het houten dienblad. Terwijl ik de kannen volschenk met koffie en thee, komen 2 andere collega’s binnen, pratend over de leuke broek die de ander aan heeft, nadat ze zojuist hun roze-paars-aubergine kleurige werkschort hebben uitgetrokken. Wat is het eigenlijk voor kleur? Ik kijk even naar mijn andere collega, die zich nog niet heeft omgekleed, om de kleur te kunnen omschrijven, maar schenk er dan verder toch geen aandacht meer aan. “Is het al zo laat?’" hoor ik mezelf hardop vragen. Ik ging… wat ging ik ook weer doen? Natuurlijk de soepballen uit de diepvries halen. Dat wilde ik net al doen. “Letten jullie even op de hete pan met soep? En de dienbladen met koffie en thee staan klaar. Heb vandaag een plakje cake bij de koffie. Begin maar vast. Ben zo terug!” En weer moet ik even de huiskamer uit. Ik besluit om meteen even naar het toilet te gaan. Mijn appel uit mijn kluisje te pakken. 

Zoen op mijn wang

Ik heb aan de soepballen gedacht, als ik terug ben in de huiskamer. Voordat ik ga zitten om met de bewoners en met mijn collega’s even heerlijk te genieten van een lekkere kop koffie, doe ik de ballen in de soep. Ik pak de kookroom uit de koelkast. Finishing Touch voor de lekkere champignonsoep. Neeeee….$@#^T… Nog steeds water onderin de koelkast. Niemand die een TD bon heeft geschreven? Niet vergeten. Zo nog ff doen. Eerst een theedoek onderin de koelkast leggen, anders sta ik zo met mijn schoenen in een plas water. Grapje, overdrijven maakt soms duidelijk! Ik draai de rode dop van het flesje kookroom. Bewaren voor collega. Die spaart alle plastic doppen. Is voor een goed doel. Net op tijd bedenk ik me dat ik 1 soepkop apart moet uitscheppen voor onze bewoner met lactose allergie. Die mag geen melkproducten. Mmmmm…. De vaatwasser is ondertussen ook al klaar. Ga ik die nu uitruimen? Of … Nee, ik heb NU zin in koffie. ECHT zin in koffie!! Mijn collega’s zitten al aan tafel, als ik ook aanschuif. “Is het hier nou zo warm of heb ik dat alleen?” “Ge hèt ok zon rooie kop”, zegt een 92-jarige bewoonster als ik naast haar kom zitten! “Ik heb ook zoooo hard gewerkt!”, zeg ik knipogend naar haar. En met haar twee kleine handen vol rimpels en nagels met knalrode nagellak pakt ze mijn hoofd vast, lacht naar mij en krijg ik een natte zoen op mijn wang!

Zie je nou wel? Ik heb echt de leukste baan van de hele wereld!

PS. En mochten jullie willen weten hoeveel woorden je zojuist hebt gelezen? Het zijn er ‘slechts’ 1824!