Druk druk druk

Terwijl ik druk bezig ben met de afwas in de keuken, zie ik schuin in mijn ooghoeken dat Mw. van Rijn bezoek heeft gekregen. Ik zie twee mannen met hun kont op tafel zitten. Doe je dat thuis ook, vraag ik me af? Nou, ja, het zou natuurlijk zomaar kunnen? Ik vind het moeilijk om er iets van te zeggen. In plaats daarvan, besluit ik naar ze toe te gaan en te vragen of ze iets van koffie of thee willen drinken. Wellicht dat ze dan vanzelf een stoel erbij pakken… "Nee", zeggen beide heren in koor, "bedankt!" En praten verder met Mw. van Rijn alsof er verder niemand in de huiskamer is. En dat is soms best moeilijk, hoe hier mee om te gaan. De huiskamer is van onze bewoners. De bewoners zijn hier thuis. Wij zijn de gasten. Het personeel, maar ook de visite. Maar wat nu als deze mannen altijd gewend waren om bij tante van Rijn op tafel te gaan zitten? Wie ben ik dan om te zeggen, je gaat toch niet met je kont op tafel zitten, pak er even een stoel bij? Onze dagen bestaan uit keuzes maken, iedere dag opnieuw. En dat is soms erg lastig. Volgend keer kies ik er wellicht voor om er wel “gewoon” iets van te zeggen…

Bang

Het gaat nog verder, terwijl ik bij een andere bewoonster even op de bank ben gaan zitten. Zij is duidelijk ook een beetje van haar à propos. “Die horen hier niet. Weg… Die moeten “opflik*%3ren”. Ze ziet dat deze mensen hier niet ‘horen’. Ze zijn op visite, en gaan zo weer, probeer ik haar duidelijk te maken, maar Mw. Moezel is zich daar niet meer van bewust. Ik besluit dus om naast haar op de bank te gaan zitten met een kopje thee. Ik wil er voor haar zijn, haar veiligheid en rust bieden. Ze hoeft hier niet bang te zijn. 

Geen stiltes

Terwijl ik naast Mw. Moezel zit, met haar hand in die van mij, vang ik gedeeltes van het gesprek op van de neven van Mw. van Rijn. (Daar ben ik intussen achter gekomen. ik vraag niet altijd wie er op visite is?) “Zijn Jan en Mientje gister nog geweest?” “Oh dat weet ik niet!” "Ja, die waren er gisteren. Was gezellig zeiden ze. Dat weet ik toevallig! “Ja dat kan wel.” En hadden ze nog gezegd wie er jarig was?”   Stilte….  “Ja, die kleine van hullie Frans, Bart, die is 8 geworden! Die ken je wel, toch?” “Acht jaar?” “Ja, die is alweer 8 jaar. Ja, het gaat hard, he!?” “Nou, uhhh…."   Even valt er een korte stilte. “Willen jullie iets drinken?” vraagt Mw. van Rijn nu zelf. "Nee, we komen net van een verjaardag. En hebben al een biertje op. We gaan zo weer weg. “ohhh…” “En hoest trouwens met je been? Zit je de hele dag alleen maar in deze rolstoel, of kan je er ook uit? Heb je nog veel pijn?"  “Dat valt wel mee…” "En als je naar de wc moet, dat kan toch nog wel? Kun je dat nog zelf? Doen ze hier ook nog activiteiten met jou? Vroeger was je altijd bezig, hè tante van Rijn. Jij kon echt niet stil zitten!" Ik hoor mevrouw van Rijn steeds stiller worden. Ze reageert nu bijna niet meer. Maar ja, denk ik, wat moet ze zeggen? Ze komt er bijna niet tussen. De heren blijven maar praten, de een na de ander, alsof er geen stiltes mogen vallen. “En wat heb je vandaag gegeten? Krijg je hier lekker eten?” “Ja, ik…” “Vroeger kookte jij ook graag he? Weet je nog…” 

Geduld en aandacht!

… en dan wil ik het allemaal niet meer horen. Wat vind ik dit lastig. Maar ik realiseer me ook heel erg goed, dat het voor deze mannen ook een heel moeilijke situatie is. Hoe ga je in godsnaam hier mee om? Ik neem het ze niet kwalijk! Echt niet! Ik wist ook echt niet hoe hier mee om te gaan... (Weet je nog mijn blog over mijn opa die Alzheimer had?) Mensen met dementie worden zoveel overvraagd, verbeterd, getest (Zou ze dit nog weten? Of zou ze dat nog onthouden hebben?) Ze krijgen nauwelijks de kans om zelf iets te vertellen. Geduld en aandacht! Twee woorden die zo belangrijk zijn! Mw. Moezel is ondertussen in slaap gesukkeld en ik besluit om in de keuken nog wat te rommelen. Ik ga de koelkast aanvullen en besluit om lekker een stukje kaas en worst te gaan snijden! Kan ik die zo meteen even uitdelen. Als ik met mijn bord met lekkers naar Mw. van Rijn loop, zie ik dat de mannen weer vertrokken zijn. Geen fijne avond, tot ziens of tot volgende keer…? Ik zucht nog een keer diep. Mijn moeder zegt altijd: Een zucht, geeft lucht, meisje! Zo voelt het nu ook. Ik besluit om gewoon even naast Mw. van Rijn te gaan zitten. Ik zeg niets… ik vraag niets… ik laat het bord zien met kaas en worst. Ze kijkt er smakelijk naar, pakt een kaasje en krijgt een lach op haar gezicht! We gaan gewoon samen genieten van een blokje kaas… Hmmm….

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de rivieren aan de beurt ;-) Ook de namen Jan, Mientje, Frans en Bart zijn verzonnen.)