Drie Petra’s

Ik loop naar mijn fiets in het fietsenhok. Ik ben net klaar met werken. Ik voel tranen branden achter mijn ogen. Ik ben even ‘op’. Deze dag kostte me veel energie. Zo voelt het echt. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik neem een diepe zucht en steek de sleutel in mijn fietsslot. Ik stap op de pedalen en fiets naar huis. Tegenwind, ach wat maakt het uit. Laat de wind maar even door mijn haren wapperen. Gedachten blijven met me spelen… Ben ik te betrokken? Is mijn verantwoordelijkheidsgevoel te groot? Verwacht ik te veel van mezelf, mijn collega’s en nieuwe leerlingen? Zouden we nog een stap harder kunnen zetten? Ervaar ik alleen die hoge werkdruk? Ben ik de enige? Is dit ‘normaal’? Zorg ik goed voor mezelf? 

Vermenigvuldigen

Heel soms sta je machteloos en met je rug tegen de muur. Je weet het gewoon even niet. Dan zou ik willen dat ik 6 ogen, 6 handen en 6 benen had. Zie je het voor je, dat wij onszelf kunnen vermenigvuldigen? De ene Petra gaat naar Dhr. Pepernoot, die net op de gang is gevallen, waar het bloed uit zijn neus loopt. De beste man krijgt een bult op zijn voorhoofd, beginnend als een duivenei en eindigend als een half ei van een kip.  De valpartij heb je niet gezien, want je was in de huiskamer. Het bloed ligt in een groepje druppels bij elkaar op de gang. Met 1 snelle handeling heb je een witte stoffen servet uit de keukenlade gepakt, ben je de gang op gesneld en de doek bij mijnheer Pepernoot onder zijn neus geduwd. Het bloeden lijkt nu mee te vallen. Je belt je collega die net een andere bewoonster op bed legt. Je andere collega’s zijn eten, zij mogen nog tot 22 uur vanavond. Kunnen jullie komen? Natuurlijk komen ze. De een gaat de wond verzorgen, de ander gaat die andere bewoonster gauw nog even toe stoppen voor het naar bed gaan. Zelf pak je een dweil en gaat de gang schoon maken. Of je ook nog even handschoenen aan wilt doen, je kan met bloed in aanraking komen. En straks nog even de plek desinfecteren! Oh? Tuurlijk! Uhh… Dank voor je feedback, niet bij stil gestaan, je handelt in een reflex. En dat blijft zo mooi: iedere dag leer je van elkaar! En ook je lach verschijnt elke dag weer op je gezicht. Helemaal als Dhr. Pepernoot terug komt in de huiskamer en zegt dat hij, nu met 2 pleisters op zijn gezicht, op het Monster van Lochness lijkt. Gelukkig ook hij lacht weer en is zijn humor niet verloren!

Thee leuten

Petra 2.0 zat op dat moment met Dhr. Speculaas aan een kopje thee. Je wil iedereen immers een fijne dag bezorgen. Aan een kopje thee? Oh? Ja? Tijd voor? Ze probeerde mijnheer gerust te stellen. Met tranen in zijn ogen vertelt hij hoe bang hij is. Het raakt je. Hij wijst telkens naar zijn borstbeen. Is bang dat hij niet lang meer zal leven. Bang om dood te gaan. Hij is al 85 jaar, maar dan nog. Dood gaan kan altijd nog, probeer je dan met een grapje. Normaal is hij zelf vol van vele woordgrappen. Vanavond niet. Hij is bang voor zijn buurman, voor wie hij altijd alles doet. Nooit krijgt hij een bedankje. Hij weet dat hij graag voor andere mensen zorgt en zegt zelf ook soms zwaar op de hand te zijn. Maar een keer een bedankje kan er niet van af. Hij is duidelijk gefrustreerd en voelt zich niet gelukkig. En leg dan maar eens uit, dat zijn buurman ook een vorm van dementie heeft, dat hij er niets aan kan doen? Hij is verdrietig. En DAAROM zit je met een kopje thee bij Dhr. Speculaas. Herhaalt woorden die hij zegt. Probeert met hem mee te leven, te luisteren en dan bedenken ze samen wat ze kunnen doen om hem gerust te stellen. Of je zegt even niks, zittend bij elkaar en je bent er gewoon voor mijnheer.  

Petra 3.0.

Petra 3.0 loopt ondertussen naar de andere huiskamer met een groot dienblad voorzien van koffie en thee. Ze luistert naar de ‘koetjes en kalfjes’ van 4 bewoners, soms wordt er een beetje gemopperd: “Kan die vrouw niet haar mond houden? Waar blijft de koffie? Ik wil naar bed. Zuster? Zuster?” Ze hoort het aan, reageert waar ze kan en schenkt voor iedereen één voor één koffie en thee in. Bij iedereen weet ze wel wat ze drinken. Toch vraagt ze bij elke bewoner elke dag opnieuw wat ze willen drinken. En of ze melk of suiker gebruiken. Ja, ze weet het wel. Ze weet het. Oh. Dat is waar ook. Vijf december vandaag. Sinterklaasavond. Even snel de banketstaaf aansnijden. Lekker met veel spijs. In de koelkast staat ook nog een stukje appelcake van vanmorgen. Mogen de mensen kiezen. Wat zullen ze daarvan genieten! 

Drie Petra’s hard aan het werk. Er was ècht maar 1 Petra, in deze, nog geen vijf, minuten die ik hier beschreven heb. Gelukkig is elke dag anders. Dat is maar goed ook! Het zou niet eerlijk zijn als ik alleen maar de leuke en mooie momenten beschrijf. Je oren tuuten, de energie voel je uit je lichaam weg trekken en het zweet staat op je rug. Het is soms echt zwaar. Ook wij hebben wel eens onze dag niet. Onze bewoners hebben er meestal geen last van, maar we zijn ook maar mensen. Ik vond het ergens wel fijn toen een bewoner mij een lief compliment gaf en zei: “Kom er nu maar eens even bij zitten, want jij moet vanavond op zoveel plaatsen tegelijk zijn! Even rustig zitten, jij.” En nog veel fijner als je collega de volgende dag een bericht stuurt, en vraagt hoe het met me gaat. Ik mag haar altijd bellen! En wat ben ik dan weer blij met zulke lieve mensen om me heen...

Tot slot

Soms ontstaan er situaties op de werkvloer die je niet kan veranderen, maar wel de manier waarop je er mee omgaat. Dat probeer ik dan ook. Bij mij is het glas altijd halfvol. En soms net iets te vol en dan loopt de melk over het glas. Dan pak ik een doekje, veeg het op en gaan we weer vrolijk verder! Op deze manier probeer ik mijn collega’s ook te motiveren om verder te gaan. Maar vergeet nooit op tijd je grenzen aan te geven! Er is maar 1 jij...

En als ik dan op het sociale intranet een nieuwsbericht lees, van de voorzitter van Raad van Bestuur over de ervaringen van veel collega’s over de krappe bezetting én de hoge werkdruk, voelt het alsof ik er niet alleen voor sta. (Ook al weet je dat je nooit alleen staat!) Raad van Bestuur ziet onze flexibiliteit, verantwoordelijkheidsbesef en loyaliteit en waardeert dat enorm. Het personeelstekort is een maatschappelijk probleem dat niet zomaar opgelost kan worden. (Ik denk dat er gewoon niet meer mensen zijn? Ook bijvoorbeeld in de bouw en in het onderwijs zie je tekort aan personeel…) Brabantzorg heeft diverse acties ingezet, zoals een grote arbeidscampagne en het ‘lefgozer’ traject. Op deze manier hebben veel mensen kennis gemaakt en een baan gevonden in de zorg! Goed werk. We moeten met zijn allen blijven denken in oplossingen. Je weet dat je gewaardeerd wordt in je werk EN het geeft iedereen een fijn gevoel om dat dan terug te horen of te lezen! Collega’s van Brabantzorg: (dat zijn er meer dan 4000!) ik ben blij met jullie: 

Toppertjes, stuk voor stuk, jullie allemaal! 

Mijn batterij is weer opgeladen. Let’s go!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn woorden van Sinterklaas aan de beurt ;-) )