Dansen op Jamaica

Op één van de vele tv programma’s hoorde ik laatst een oudere dame zeggen: “Het lijkt wel een gevangenis hier.” Ze woonde op de eerste verdieping van een verpleeghuis en zat in zo'n luie fauteuil voor het raam met een telefoon in haar hand met haar dochter te praten. De dochter stond buiten op de stoep omhoog te kijken, zodat ze haar moeder toch kon zien. Die zwaaide en wenkte naar haar: “Waarom kom je niet even binnen?” En iedere dag legde haar dochter uit dat dat nu niet mocht vanwege het virus. En dan begreep deze mevrouw het weer voor even. “Oja, dat virus...” Deze en zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen, die we allemaal wel eens voorbij zagen komen of misschien zelf mee maken. In ons werk of misschien wel in je eigen familie of kennissenkring. Eenzaamheid was er al bij ouderen: deze Coronatijd maakt het er zeker niet minder om. Het moet toch verschrikkelijk zijn als je je zo gevangen en alleen voelt? En dat nota bene in je eigen huis, je eigen kamer, je eigen plekje, waar je je veilig zou moeten kunnen voelen?

Dronken

Even schoot dit beeld me weer binnen, hoe mevrouw Cactus zich gisteravond gevoeld zou moeten hebben. (Hoe ik toch altijd op die fictieve achternamen kom? Hmmm.... ik verzette vanmiddag mijn cactus naar een grotere pot. Voel nog die ieniemienie naaldjes in mijn handen pikken...) Ik zat bij meneer Olijfboom (Die staat nu naast de cactus in de zon mooi te wezen!) aan tafel mijn 2 boterhammen en een peer te eten. Even een snelle pauze tussendoor. We dronken samen koffie. Hij een dubbele. Dat weet hij ondertussen heel goed, dan krijgt hij ook een dubbele koek van mij of zoals vanavond: dubbele Jamaicaanse rumbonen! Die heeft zijn vrouw nog meegenomen vòòr Corona-tijd. Ik mag ze uitdelen, anders gaan ze over de datum. Da zou toch 'zund' zijn. En meneer Olijfboom pakt stiekem nog een derde chocolaatje, terwijl ik ondeugend naar hem begin te lachen: “Zo meteen wordt je nog dronken met al die rum erin!” “Dat zal wel meevallen” en zijn pretogen kijken mij weer lachend aan! “Ze zijn wel lekker, hoor! Maar nu hoef ik ook niet meer.” 

Gevangen

Opeens hoor ik mevrouw Cactus zeggen: “Help me. Ik zit vast!” Ik kijk op naar rechts van mij. Ze zit in haar rolstoel aan de andere tafel in onze huiskamer. Met twee handen tegen de tafelrand wil ze de stoel naar achter duwen, maar deze geeft niet mee. Ik sta op en loop naar haar toe. Nu zie ik dat ze per ongeluk de rem op 1 van de wielen heeft gezet. Ik maak haar vrij. De rem klik ik los. “Alstublieft! Je zit niet meer vast, mevrouw Cactus!” En ik draai haar met de rolstoel naar me toe. “Kijk,” zeg ik vriendelijk lachend “we kunnen zelfs samen een dansje maken!” En ik pak haar beide handen en draai de stoel in een rondje om mijn eigen as heen! (Ja, dat klopt, ik ga zo meteen weer mijn handen wassen! Anderhalve meter is gewoon echt heel lastig als onze bewoners verdriet of angst voelen en ze echt niet weten wat Coronavirus is...) “Oh,” zegt ze nu zo dankbaar en toch ook nog een beetje jammerend “Wat ben ik blij dat u toevallig langs kwam! Ik zat zo vast. Ik kon nergens naar toe. Hoe kan ik jou toch ooit bedanken? Ik wil het goed maken!” “Dat is allang goed mevrouw Cactus. Ik ben blij dat ik u kon helpen! Nu lust u vast een kopje thee?” “Ja, dat zou wel lekker zijn. Kom je dan bij mij zitten? Ik LOOP even naar de kelderkast beneden. Kijken of ik nog iets lekkers erbij heb!” zegt ze dan dankbaar. Haha, wat een lieverd is het toch... Ik loop weer naar de andere tafel, verontschuldig me bij meneer Olijfboom, pak mijn kop koffie en mijn peer, die ik nog niet op had gegeten en ga nog even bij mevrouw Cactus op de thee... Fijne Pinksteren allemaal!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn planten aan de beurt ;-)