Dankbare eter

Ik sta voor de deur van Mw. Overvechten. In mijn ene hand een dienblad met daarop het avondeten. Het is een diep bord met daarop gemalen groenten bloemkool, gemalen kipfilet met champignons, uien en jus en een lepel aardappelpuree. In de rechterhoek van het blad, staat een schaaltje chocoladevla met een toef slagroom. Vergeet ik bijna de appelmoes te noemen, die eten de meeste bewoners echt overal bij. In mijn linkerhand heb ik de deurklink vast, nadat ik 2x op de deur heb geklopt. Ik wacht even en loop dan naar binnen. Mw. Overvechten zegt bijna geen woorden meer. Er komen meestal nog slechts geluiden uit haar mond. Toch heb ik vaak het gevoel dat we nog samen een "goed gesprek" hebben.

Als ik haar kamer binnen loop, groet ik haar vrolijk en opgewekt, nu bij haar voornaam. Ik zet het dienblad op haar nachtkastje. Dan kom ik met mijn hoofd voorzichtig bij dat van haar. Ik kijk haar in de ogen, geef een aai over haar arm en groet haar nogmaals: “Dag Mevrouw Overvechten! Ik heb vandaag eten gekookt en ik kom u ook een bordje brengen! Heeft u al trek?” En dan krijg ik een geluid terug, waarvan ik dan hoop dat het een JA is. Haar rechterarm gaat langzaam omhoog, alsof ze mij een aai over mijn gezicht wil geven. Ze kijkt me dan even glimlachend aan en het lijkt alsof ik een soort ‘dubbele knipoog’ krijg! Een begroeting, waarvan ik weer een glimlach op mijn gezicht krijg. Iedere keer weer. “Ik ben ook blij dat ik u weer zie”, zeg ik dankbaar.

Kaken stijf op elkaar

Vervolgens zet ik de sensor (wij zeggen altijd ‘de bel’) uit en zorg dat het groene lampje op de gang brandt. Zo weten mijn collega’s dat er iemand op de kamer is. Daarna vertel ik Mw. Overvechten dat ik het bed omhoog ga zetten, dat is beter voor mijn rug, en ook de rugleuning zet ik wat rechter, zodat ze wat makkelijker kan eten. Als ik dan de servet uitklap en vraag of ik die even om mag doen, krijg ik weer die glimlach en gaat haar mond al open! Ze weet dat er eten aan komt. Heeft ze het geroken? Gezien? Heeft ze mij begrepen? Of herkent ze de dagelijkse handelingen? Ik heb echt geen flauw idee. Ik weet wel dat ik ze nu niet langer wil laten wachten. Ik pak het bord met warm eten van het dienblad, benoem wat ik heb klaargemaakt en vraag of ze een hapje wil proeven? Dankbaar neemt ze iedere hap in ontvangst. Soms ga ik te snel. Dan houdt ze haar kaken stijf op elkaar. Duidelijke taal. Dan wacht ik toch even. En na 10 seconden probeer ik het nog eens. Mw. Overvechten woont al bij ons zolang ik mag werken op deze afdeling en in al die jaren heeft ze nog maar 2x haar bord niet leeggegeten. Ze is zo’n dankbare eter.

Het hoort erbij

Als je al langer dan 7 jaar hier woont, weet je dat er een moment komt, dat hier een einde aan komen. Daar sta ik soms wel even bij stil. Op een of andere manier ga je je toch aan de bewoners hechten. Je krijgt een soort band met ze. Op een dag komen ze hier. En op een andere dag gaan ze ook hier sterven. Dat hoort nu eenmaal bij ons werk. En dat went nooit. Ik zal haar zeker gaan missen, voor mij is het ‘kletsen’ en eten geven aan Mw. Overvechten op haar eigen kamer altijd even een moment van rust. Heerlijk een momentje samen. Even ontsnappen aan de hectiek, geluiden en drukte in de huiskamer…

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is de naam van een of ander tuincentrum aan de beurt ;-) )