Bescherm Engel

Daar zijn ze weer! Lichtpuntjes. Echt. Altijd. En nog steeds! Soms net zo klein als deze ‘ienieminie message in a bottle’ op de foto. Je hebt geen idee hoe GROOT dit kleine lichtpuntje (Zie je mijn duim?) deze keer voor mij is! Ik weet niet of er echt een engel over me waakt, maar dit cadeautje kreeg ik van mijn lieve inmiddels nu dus oudcollega, vlak voor mijn eerste dienst, om me veel succes en werkplezier te wensen. Dat is natuurlijk al een geluksmomentje op zich. Zo ontzettend leuk! Maar wat er hierna gebeurde... 

Gezichten onthouden

Afgelopen week draaide ik mijn eerste diensten op mijn nieuwe werkplek in Oss. Ik maakte kennis met veel nieuwe mensen: collega’s, vrijwilligers, bewoners en hun familie. Ik probeer alle namen te onthouden. Het zijn er veel. We dragen allemaal (behalve de bewoners) nog steeds mondkapjes. Ik vind het nu extra lastig om gezichten, en dus ook namen, te onthouden. Ik doe mijn best. Geef me even de tijd. Eén naam is makkelijk. Ik noem haar mevrouw Sneeuwklokje. (Zoals jullie inmiddels weten, maar ter info voor mijn nieuwe volgers, gebruik ik nooit echte namen.) Ze is klein van stuk. Ik mag weer bijna op mijn knieën om op ooghoogte met haar te kunnen praten. (Mijn bil- en bovenbeenspieren worden ook in dit verpleeghuis weer goed getraind met mijn 1.85m lengte ;-)) Ik ken haar ergens van. Ze lijkt geen spat veranderd. Haar hele gezicht begint te stralen, als ik mijn achternaam noem. Wat blijkt? Ze kende mijn oma goed. "Die bracht ik altijd naar huis. Ja, Nelly was echt een lieve vrouw!" Nelly, zo werd m’n oma genoemd, haar echte naam was Pieta. Inderdaad, mijn ouders hebben mij naar haar vernoemd. "Wat leuk om te horen!" zeg ik "Ja, mijn oma was een lieve vrouw." En mevrouw Sneeuwklokje praat verder: "Dan bedankte ze me altijd en zei dan: M'n troeleke, ik zal voor oe bidden da ge mar un groete meid magt worruh!!" Ze lacht bij deze leuke woordspeling, want ze weet goed dat ze altijd 'n kleine vrouw is gebleven. Ik smelt bij deze schattige koosnaam: Troeleke. Op een of andere manier past het nog steeds bij haar. Ik kan hier zo van genieten en vind het echt mooi om zulke verhalen terug te horen! De rollen draaien zich even om. Nu laat ze mij stralen en even teruggaan in de tijd. Mijn oma is morgen (7 maart) precies 19 jaar geleden overleden. Ik had een speciale band met haar: was Oma's kiendje!

De kapper mag weer

Als ik vervolgens mevrouw Sneeuwklokje een compliment geef dat ze net zo’n mooie witgrijze krullen heeft als mijn oma had, verteld ze vol lof dat één van de dochters van Nelly elke week de krulspelden kwam zetten. Ze kan alleen even niet op de naam komen. Ik noem de namen van mijn tantes, want ik twijfel nu ook. “Ja, het was een van die twee!” Ze lacht en herinneringen komen ook bij haar boven. Ze vertelt me nu van alles. Dan noemt ze nog een naam. Een broer van deze zussen: “En hullie Cor nam alt'd een boske bloemen mee!” Ik krijg blosjes op mijn wangen... “Echt? Wat een fantastische vader heb ik toch!” mijmer ik dan enthousiast en hardop. Mevrouw Sneeuwklokje kijkt mij nu blij verrast en vragend aan. Ze hoorde me goed. “Ja, dat is mijn papa!” zeg ik dankbaar.

Ik weet nog steeds niet of ik echt een beschermengel heb. "Un groete meid' ben IK zeker wel geworden! En ik geloof ook, dat deze kleine en oh zo lieve en behulpzame vrouw één van ‘MIJN troelekes' zal worden hier op m'n nieuwe werkplek.

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn voorjaarsbloemen aan de beurt ;-)