Afscheid nemen bestaat niet

Vijfeneenhalf jaar heb ik mogen werken bij verpleeghuis Nieuwe Hoeven in Schaijk. Nooit kunnen bedenken dat deze baan in de zorg mijn allergrootste werkplezier zou worden! Mijn zorghart groeit steeds groter. Soms ben ik bang dat ie als een ballon knapt. Op afdeling Berkenlaan kreeg ik de kans om heel veel te leren. Mijn kennis van dementie was beperkt tot de eigen ervaring die ik met mijn opa heb gehad (Hier kan je dat verhaal teruglezen!) Je kan gerust zeggen, dat ik nul ervaring had. Zoveel leuke collega’s die mij de fijne kneepjes van het vak, het zorgen voor mensen met dementie of andere geheugenproblemen, leerden. Ik genoot van de 2x per jaar heel veel nieuwe leerlingen en stagiaires die we mochten opleiden en waar IK ook telkens nieuwe inzichten van kreeg. (Kijk, luister, stel oprechte vragen en zie de ander echt, dan kan je nog zoveel meer leren van elkaar!) Van managers en bestuur die zagen dat er meer in mij zat, zodat ik mezelf steeds verder mocht ontwikkelen. Van de miMakkers kon ik zo genieten hoe zij er voor de bewoners zijn. Maar vooral, nee EN VOORAL van de lieve bewoners zelf. Die met hun ziekte dementie, zonder dat ze het zelf doorhadden, van mij nog een mooier mens maakte en ik mocht worden wie ik altijd graag wilde zijn. Mezelf! Met geduld, rust, aandacht, tijd en vooral veel empathie, gevoel en inlevingsvermogen, kreeg ik het voor elkaar om SAMEN met mijn collega’s van bijna onmogelijke missies, ware topprestaties te leveren! 

Je krijgt er zoveel voor terug. 

Ik ontdekte dat ik in een klein 1,5 uur een complete, gezonde en verse maaltijd voor 18 personen op tafel kon zetten. Met tussendoor ook nog aandacht voor de bewoners. In een keuken van slechts een paar vierkante meter. Wat was het ooit ‘gezellig’ druk. Het zweet op mijn rug. Ik kreeg ‘op mijn kop’ van echtgenotes die nieuwe kleren moesten kopen voor hun mannen, omdat ze eindelijk weer lekker en goed aten! Kilo’s kwamen ze aan. Ik ging blogverhalen schrijven over de mooie momenten die ik mee maakte met de bewoners. De leukste gesprekken mocht ik voeren. De grappigste uitspraken deelden de bewoners met mij. Zoveel anekdotes gehoord. Soms wel -tig keren! Tja, de vergeetachtigheid die mensen met dementie hebben... En de kracht om ‘gewoon’ iedere keer weer opnieuw te luisteren of te lachen naar datzelfde verhaal. Resultaat: Een eigen website!

Als je lacht ben je mooier

Ik heb na 4 jaar hier werken, mijn eerste eigen boek mogen schrijven. Compleet met die leukste uitspraken en de lekkerste lievelingsrecepten van bewoners. Die je snel en eenvoudig zelf op tafel kunt zetten. Er zijn 10.000 exemplaren gedrukt! Wow, daar ben ik trots op. Ik kwam op voor mezelf en al mijn collega-gastvrouwen voor een nieuwe functieomschrijving, want onze werkzaamheden zijn veel groter en breder, dan veel mensen denken en wat er in de cao beschreven stond. Nu hebben we een dikke PLUS + achter de functienaam. En terecht! Het is fijn als een organisatie met de mensen op de werkvloer meedenkt. Ik ga nog even door. Ik mocht presentaties geven op andere locaties! Om andere gastvrouwen te vertellen, hoe geweldig onze mooie vak is! Ik schreef een advertentietekst voor in de Arena (Lokaal weekblad) over de prachtige, groene locatie Nieuwe Hoeven. Ik haalde het Brabants Dagblad met een mooi artikel over lichtpuntjes blijven zien in deze Coronacrisis. Ja, ik ben een blij en gelukkig mens. Met passie, liefde en een berg energie vertel ik graag over mijn werk. Mijn moeder zegt dat ze me nog nooit zo heeft zien stralen, de laatste jaren! En zo voel ik me (op een flinke emotionele dip in deze Coronacrisis na) het grootste deel van de tijd: Een mooie grote zonnestraal, die mensen graag een glimlach op hun gezicht laat verschijnen!

Petra blijft KLEUR geven!

Vandaag heb ik afscheid genomen. Mijn laatste dienst op Berkenlaan. Tot mijn eigen verbazing zonder dikke tranen bij mezelf. Gewoon een hele fijne laatste dag met een grote glimlach! De allerlekkerste Bread&Butter Pudding (Klik op deze link een scrol bijna helemaal naar beneden voor het recept) met gebakken appeltjes en kaneel uit de oven gemaakt. (Of ik deze gewoon nog ooit een keer tussendoor kan komen maken? Deze is zoo lekker!) Vooral heel veel liefde, prachtige woorden en leuke kaarten mogen ontvangen. Ben letterlijk uitgezwaaid. Kreeg er kippenvel van. Lieve en zorgzame collega’s en een warme werkplek laat ik achter. Geweldige ervaringen en herinneringen neem ik mee. Wat een mooie tijd heb ik hier in mijn geboortedorp mogen beleven. Ik voelde me vanaf dag één gewoon echt thuis! Tegelijkertijd heb ik heel veel zin in mijn nieuwe uitdaging bij Corte Foort in Oss. Bijna op de plek waar ik nota bene ben geboren in het Sint Anna ziekenhuis. Nog zo’n geweldige locatie van Brabantzorg. Hier hoop ik mezelf nog veel verder te kunnen ontwikkelen op het gebied van psychogeriatrie.

Collega’s, bewoners, familie van bewoners, vrijwilligers en al het andere personeel van Nieuwe Hoeven waar ik ooit mee samen mocht werken, DANK JULLIE WEL! Ik zal jullie missen...

PS. Jullie kunnen me nog altijd volgen, want blogverhalen blijf ik zeker schrijven, alleen zal dat nu vanaf een andere locatie zijn!