Weer een ster erbij...

Een gesprek van precies een jaar geleden. Ik kwam het tegen in ‘mijn archief’. Soms zijn er zoveel mooie momenten die ik beleef in mijn werk en kan ik niet alles tegelijk op mijn website plaatsen. Zondag is het Valentijnsdag. En deze dag, 14 februari, zal altijd een bijzondere herinnering blijven voor mij. Soms blijven datums je gewoon bij. Dit is er zo eentje. Waarom speciaal deze? En waarom juist nu? 

In het begin van deze tweede golf dacht ik even dat we het er goed vanaf gingen brengen. Maar uiteindelijk wisten 'we' het Corona virus niet buiten de deur van ons verpleeghuis te houden. Eind januari gingen ook wij met de afdeling in quarantaine, zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen. Zowel bewoners als collega’s raakten besmet met Covid_19. (Dit filmpje laat heel duidelijk zien, hoe snel het kan gaan) Mevrouw Message in a Bottle is een van die bewoners. In eerste instantie is ze helemaal niet ziek. Eerlijk gezegd heb ik ze in al die tijd dat ze bij ons woont, nog nooit ziek gezien. Een sterke vrouw met een geweldig lief en zorgzaam karakter. Ze had nu ook geen klachten, maar vlak voor het vaccineren, toen alle bewoners preventief getest werden om de prik te mogen krijgen, volgde toch een positieve uitslag. Zo zie je maar hoe onzichtbaar en gemeen dit ‘beestje’ is... Haar gezondheid ging daarna toch snel achteruit. Op Valentijnsdag zou ze 96 jaar zijn geworden... Zijn geworden. Want ja... Kort geleden is ook zij, één van de velen mensen die door Corona is gestorven.

Suikertante

Weer kunnen we geen afscheid geven, zoals wij dat gewend zijn te doen op Nieuwe Hoeven. Geen persoonlijke verzorging door eigen personeel. Geen gelegenheid om afscheid te nemen van deze vrolijke, lieve en slimme suikertante. Geen handen schudden of condoleren van de familie. Niet in een lange dubbele rij, een haag van personeel, de uitgeleide doen naar de voordeur (Hoofdingang) van dat stukje van haar allerlaatste reis. Niet dat ene minuutje stilte om heel even met je gedachten naar bijzondere, mooie en dierbare momenten terug te gaan. Want wat heb ik heel veel mooie gesprekken met haar gehad en wat genoot ze vooral van onze vers gemaakte soepen. "Ja, soep moet heet zijn" zei ze altijd. Of "Oh, ik heb nog nooit zo lekker gegeten!" Wat genoot ze van heerlijke maaltijden. En wat kon ik dan verlegen genieten als ze vroeg waar 'de kok' was, om ons vervolgens op een lieve en dankbare manier te bedanken! Dank je wel daarvoor, Mevrouw Message in a Bottle. JIJ BEDANKT!

Wijn en kaas

En dan ga ik even met jullie terug naar het begin van het jaar 2020. Als ik bij mevrouw Message in a Bottle ga zitten voor een drankje en wat klets, zegt ze ineens dat ze bijna jarig is. In een wijnglas heb ik wat dubbelfris gedaan. In mijn eigen glas zit water. (Toen mochten we nog samen met de bewoner iets drinken.) Het gaat om de beleving. Ik zeg “Proost! Alvast op uw 95e verjaardag!” Want ja, ze is inderdaad bijna jarig. Op Valentijnsdag. Dan heel plotseling, zegt ze dat ze hoognodig nog boodschappen moet doen. “Oh, das goed”, zeg ik. “Er liggen nog maar 3 flessen wijn in de kelder en de toastjes zijn allemaal op.” “De kaas ook, trouwens! En de brie. Dat vind ik zo lekker bij wijn!” ga ik verder om een leuk gesprek te creëren. “Oh ja, en ik heb graag wat op 'vooruit'!” zegt ze nu lachend en een beetje ondeugend. En dat kan ik beamen, want ik heb heel vaak beloofd 'in de kelder' te kijken of er nog koekjes, koffie of iets anders lekkers in huis zou zijn! En dat ik anders zou zorgen dat er boodschappen gedaan werden! En dan is ze van het ene op het andere moment in 'haar wereld van dementie'. “Stokken met boebels is ook handig! Kan je kleren aan hangen.” En: “Drie kamers bezet nou. - Ik zoek mijn fiets. - Ons mam wilde uitslapen vandaag. - Ik heb hard gewerkt. - Ik doe het zelf wel.” Even klinken er weer een wirwar aan zinnen uit haar mond, waarvan ik niet goed weet wat ze ermee wil zeggen. Ik zwijg. Laat haar praten. Even deelt ze haar gedachten, terwijl ze de laatste slok uit het wijnglas leeg drinkt en verbaasd zegt: “Ik heb ‘m al op. Was lekker! Pak de fles er maar bij.“ “Nou” zeg ik, “Ik hoef niet meer hoor. Zo meteen worden we nog teut en dan ga ik altijd heel gek dansen!” “Doe maar gek dan, vind ik wel gezellig!” zegt ze lachend terug.

Dag zonnestraal

En zo’n kleine drie weken geleden had ik, wat ik dus toen nog niet wist, mijn laatste gesprek met haar: “Ik zit eens naar mijn hand te kijken en ik denk bij mezelf Ik heb toch vijf vingers? Maar ik tel er maar 4... Dus ik zeg: “Tel ze nog eens!” “Och verrek”, zegt ze nog een keer kijkend naar haar handen, “Ik heb ook nog een duim!”

En dan, kijkend naar mijn eigen hand, zwaai ik haar op deze manier in mijn gedachten zelf maar uit. Dag Zonnestraal. Dag Mevrouw Message in a Bottle. De hemel heeft er wéér een mooie ster bij…

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is een regel uit een lied van de Police aan de beurt ;-)