WAUW moment!

Zie ik dat nu goed op de foto bij deze blog? Koffie met courgette? Ja, dat zie je goed. Het zit namelijk zo. Vanochtend waren we rond half 11 klaar met de zorg. Alle mensen waren 'gewassen & geschoren". (zo'n bekende gezegde!) en hadden allemaal van een lekker ontbijtje genoten. De één eet warme griesmeelpap. De andere hetzelfde, maar dan met kaneelsuiker. Weer een andere bewoonster eet 's morgens een kommetje warme melk met muesli. Een jongedame (92 jaar) eet ALTIJD een bord slagroomvla met wel 4 scheppen suiker. Nee, dit verzin ik echt niet. Ze is nog geen 1.65 groot en zo slank als een den!! Twee andere dames nemen iedere ochtend aardbeienjam op hun boterham. Heel af en toe wijken ze af en kiezen ze voor gekleurde hagelslag of appelstroop. Als het maar zoet is. Eén meneer (66 jaar) is gewend om iedere ochtend een boterham uit het vuistje te eten. En weer iemand anders smeert nog zijn eigen boterhammen en snijdt altijd de korsten eraf. Die zijn voor de geiten! Heel soms als ik met een schuin oog meekijk, of alles goed gaat, stopt hij 1 plakje worst in zijn mond en de ander legt hij op zijn boterham. Dat niet alles bedekt is. maakt hem blijkbaar niet zo veel uit. Lekker toch? Voor alle 17 bewoners is er een ander ontbijt. Iedereen krijgt wat hij/zij thuis gewend was of wat hij/zij graag wil eten. Even voor alle duidelijkheid: Ik WEET van iedereen wat ze graag willen eten, maar toch VRAAG ik het iedere ochtend weer opnieuw. Dat noemen ze bij Brabantzorg: Regie in eigen hand houden! Elke dag zo fijn mogelijk. Jij zorgt ervoor!

Laatst liep er een jongedame mee om te kijken of de functie van gastvrouw iets voor haar zou kunnen zijn. "Hoe onthoudt je dat toch allemaal?" "Uhh... nou ja, het is eigenlijk een groot gezin waarvoor je zorgt! Heb je kinderen?"  "Ja, twee grote zonen!"  "Daar weer je toch ook precies van wat ze graag lusten?" Nou, dat dus. Op een gegeven moment weet je dat gewoon!"

Maar goed, ik dwaal weer een beetje af. Koffie met courgette? O ja... Terwijl iedereen voorzien is van koffie en thee en ik dan voor mezelf nog een kop koffie inschenk, vertel ik tegen Mw. Koffieboon (94 jaar) dat ik al bezig was met de soep klaar te maken. Ze is dol op soep en zo probeer ik een gesprekje aan te knopen. Ze kijkt blij verrast op en vraagt : "Wat voor soep?" Vandaag heb ik courgettesoep gemaakt. Dan zegt ze even niks. Ondertussen biedt ik haar een koekje aan bij de thee. Wat ze graag aanneemt. Alsof ze even heeft nagedacht, zegt ze dan opeens: "Dus jij hebt soep gemaakt. ik dacht al wat ruikt het al lekker!" "Had u dat al geroken? Ik heb de soep ook al geproefd, heerlijk is ie," zeg ik enthousiast!  "Daar heb ik anders niks aan?" "Oh... wilt u de soep ook even proeven", vraag ik? "Ja, natuurlijk!" Hoe kan ik dat nou vergeten? Snel reageer ik: "Dat is geen probleem hoor, wacht maar even!" En ik sta gelijk op om een beetje soep in een theeglas te doen. Dessertlepeltje erbij. Het ziet er ook lekker uit. Zo in dat glas, zie je meteen de romige groene kleur met hier en daar een stukje puntpaprika! Ze neemt voorzichtig een hapje, want ze weet 'soep moet heet zijn!' Kijkt mij dan heel blij en enthousiast aan en zegt: "ik heb nog nooit zo'n lekkere soep gegeten!" Hoe heb je die toch weer klaargemaakt? (Ik leg het aan haar uit: Jullie lezen het in mijn recept!)

Kei lief! Ik glunder. En dat heeft ze al veel vaker gezegd... Mw. Koffieboon. Wat kan deze vrouw genieten van een kopje soep! Toch doen de woorden mij iedere keer weer een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen. Wat nieuw was vandaag? Toen ze het bodempje soep (ja, het was echt alleen even om te proeven) op had gegeten, zei ze: "Het smaakt zo.... WOW!!" En dan lachen we allemaal aan tafel. Als jullie ook het "WAUW-momentje" van de soep willen ervaren, dan weet je het recept te vinden!!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de namen van de koffiepauze aan de beurt ;-) )