Vandaag staat er een gebakken kabeljauw op het menu. Aardappelpuree en sla met gekookte eieren. Helaas is de sla niet binnengekomen. Dat betekent improviseren. Geen probleem, er liggen altijd wel groenten in de diepvries. Ik heb besloten dat het sperzieboontjes worden. Voor de mensen die niet zo van vis houden, ga ik nog lekker wat spekjes erbij bakken! 's Morgens krijg ik een app-je of ik iemand in wil werken. Geen probleem! Een jongedame heeft gesolliciteerd en is benieuwd wat de functie van Gastvrouw in houdt. Ze heeft echt geen idee, want Geertje* (niet haar echte naam) heeft al meer dan 20 jaar in de commerciële zakenwereld gewerkt. Tegen half 4 haal ik haar op bij de receptie. Ze zegt het erg spannend te vinden en is bang dat ze een blok aan mijn been zal zijn. Ik zeg dat ik al met heel wat blokken gesjouwd heb en dat het echt geen probleem is dat ze vanavond met me meeloopt! Je zult je ogen uitkijken, je zal leuke en bijzondere mensen ontmoeten en vooral heel veel verschillende indrukken op doen. ”Kom mee, ik laat je zien waar ik werk en wat we gaan doen vandaag!”
Alles onder controle
Het ijs is gebroken. Ik begin alvast te vertellen hoe de ‘Gastvrouwendienst’ zal verlopen. Om half 4 beginnen we met alles klaar te zetten en gaan we gelijk koken, want om vijf uur gaan alle bewoners aan tafel om de warme maaltijd te eten. We koken altijd vers. Geertje onderbreekt me: “Hoeveel zeg je?” Ik kijk haar aan, heb haar niet goed verstaan, "Wat zeg je?" “Sorry, voor hoeveel bewoners ga je koken?” “Voor 17 personen.” “In zo’n korte tijd?” “Ja…” “Jeetje…. En dat doe jij alleen?“ “Uhh… Ja, dat is altijd even aanpoten tussen 15:30 en 17:00 uur, maar het is me nog altijd gelukt," stel ik haar gerust. Het kan soms erg onrustig zijn in de huiskamer, dan kan het wat lastiger zijn, maar het komt altijd goed. Hoe meer wij, het verzorgend personeel, familie of ander bezoek praten, binnen komen lopen of met van alles druk bezig zijn, hoe drukker en onrustiger de mensen kunnen worden. We zullen zien, iedere dag is hier anders!
Ondertussen staan we in de keuken. Ik blijf vertellen en Geertje vindt het leuk om een handje mee te helpen. Stil zitten is niets voor haar! Ik voel het al drukker worden in de keuken, dus ik zeg dat ik even minder ga praten en gewoon mijn ding ga doen. Als ze vragen heeft, hoor ik het wel! Dat is goed. Mw. Platenspeler zit op haar ‘dagelijkse troon’ net iets buiten de keuken, zodat ze mee kan kijken. Dit doet ze iedere dag, we zijn het gewend. Ze heeft graag alles onder controle en houdt het liefste de regie in eigen hand! Daar begint ze al: “Jij hoort hier niet… Jij moet hier weg… Kijk uit, ze pakt alles weg, de die…” Ik vertel mevrouw dat ik alles onder controle heb, dat iedereen hier welkom is en dat ze best een beetje aardig mag zijn! Geertje kijkt me verward aan, wat zegt ze toch allemaal? Nou, ja, het is meneertje Alzheimer die aan het werk is… Ze kan er niets aan doen…
Op de vuilnisbak
Er lopen nog meer bewoners in de keuken. Dhr. Elpee vindt het gezellig en is op de vuilnisbak erbij komen zitten. Gelukkig een heel stevig exemplaar. Dhr. v.d. Muziek van een andere afdeling loopt ook rondom mij heen te schuifelen en probeert een praatje met Dhr. Elpee te maken. Ze zeggen losse woorden tegen elkaar. En telkens herhaalt de ene bewoner de woorden van de andere. Het lijkt een heel gesprek, maar het is slechts letterlijk een woordenwisseling. Dan komt Mw. Piekup ook nog de keuken in gelopen. Ze wil de kokendhete pan, waar de boontjes in zitten vastpakken, maar ik moet haar even van de hittebron vandaan trekken. Als je goed hebt meegeteld, zijn er op dat moment 6 personen in de keuken. Een keuken met aan 1 kant een aanrechtblok met spoelbak en een vaatwasser, een kookeiland in het midden en dan aan de andere kant 2 inbouwkoelkasten en 3 ovens. Niet groter dan 10m2. Het is krap. Het is te druk. Ik kijk rond, maar zie even niemand anders van de zorg. Ze zijn vast even met iemand naar het toilet. Opeens hoor ik verderop een ruzie ontstaan over sperziebonen. Die eten we vanavond, maar ik begrijp er niets van? De woorden zijn opgepakt door een bewoner, maar hij heeft geen idee waarom hij ze zegt. De rollator staat tussen de 2 bewoners in en dat is maar goed ook! Mijn collega van de zorg komt net binnengelopen en helpt me. We krijgen ze uit elkaar, maar ik voel alle onrust door heel mijn lijf. Na een kwartiertje heb ik het eten klaar. We kunnen aan tafel! Alle bewoners worden naar hun plekje aan tafel begeleid en gaan aan het warm eten beginnen. Ik hoop dat het nu wat rustiger gaat worden…
Ander plaatje opzetten
Zo, alle borden zijn leeg gegeten. Was het maar waar. Er is niet best gegeten vanavond. Hieruit blijkt maar weer hoe belangrijk RUST voor onze bewoners is. Het is niet anders. Maar helaas is de rust nog niet gedaan… “Zuster … Auw… zuster… ik heb zo’n pijn… Auw… zuster… ik heb zo’n pijn… Mamaaa… Au… ik heb zo’n pijn…“ Een bewoonster herhaalt deze woorden constant. Soms moeten we dit gedrag negeren, soms weet je het gewoon echt niet meer en wil je toch even naar haar toe lopen. Soms vraag je of een collega wil helpen. Geef je wel of geen medicijnen, waar ze rustig van wordt? Op dit moment besluit ik even naar haar toe te gaan. Terwijl ik naast haar op de bank ga zitten, haar 91-jarige hand in de mijn linkerhand leg, aai ik met mijn rechterhand over haar hand en probeer haar wat rustiger te krijgen. Ik zeg even niets. Ik zit gewoon naast haar. Ik laat haar merken, dat ze niet alleen is, dat ik er voor haar ben. Dan vertel ik haar dat haar lichaam al 91 jaar oud is, en dat het soms niet allemaal meer even goed werkt allemaal. “Ze glimlacht. Ja dat weet ik ook wel, ik ben al 91! Maar ik kan er toch ook niets aan doen dat ik pijn heb?” “Nee, dat klopt, en ik kan er ook alleen maar voor je zijn. Ik kan jouw pijn ook niet wegnemen!” “Dat weet ik ook wel. Jij bent ook zo lief” En ik krijg een aai over mijn wang! Ik vertel haar, na een paar minuten, rustig dat ik even in de keuken nog wat moet afwassen en dat ze mij mag roepen als er iets is. Ja, dat is goed. En ik loop weer weg. Het is meteen rustig…. Pffff, wat heerlijk, schiet het door mijn hoofd! Helaas van korte duur, als ze ik 5 minuten later een kop koffie voor de andere mensen in ga schenken. Het begint weer opnieuw. Waarop ik Dhr. Langspeelplaat heel droog hoor vragen: “Kan er een ander plaatje op?” Ik schiet in de lach. Dit maakt mijn drukke, hectische avond weer helemaal goed!
(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is alles wat met de platenspeler te maken heeft, aan de beurt ;-)
Klik hier als je een recept wilt lezen van zalm met spinazie!
PS. "Geertje" is ondertussen bij ons op de afdeling begonnen als Gastvrouw en we zijn superblij met haar!!
Reactie schrijven