Volg je gevoel

Een nieuwe bewoner komt in het verpleeghuis wonen waar ik werk. Een weduwnaar. Was lang getrouwd. Sinds een tiental jaren alleen. Geen kinderen. Klein sociaal netwerk. Zijn jongste schoonzus al ergens in de zeventig. Familie maakt zich zorgen. Kort voordat hij ‘bij ons’ komt wonen, zette hij nog koffie in zijn eigen huis. Ik zie een vriendelijke, grote en grijze man. Telkens als hij me ziet staan, benoemt hij dat ik zo groot ben. Dat valt hem op. Hij praat langzaam. Praat zacht. Zijn geheugen laat hem in de steek, als ik vraag of hij koffie of thee wil drinken. "Doe maar cognac!" reageert hij handig. Zijn ondeugende lach is aanstekelijk. Mijn collega's en ik moeten observeren hoe het gaat met eten en drinken. Hij kan het moeilijk doorslikken. Ik stel korte vragen. Heel langzaam komen er soms antwoorden. Je ziet hem denken. Zoeken naar woorden. Maar wat als deze niet komen?

Warmte voelen

In de paar weken dat meneer hier woont, zie ik hem nog sneller achteruitgaan. Praten gaat steeds moeizamer. Eten wil hij niet. Of kan hij het niet? Drinken probeer ik toch te stimuleren. Maar met regelmaat verslikt hij zich. Ik voel me machteloos. Ik ga voor hem zitten. Mijn hand op zijn knie. Ik kijk hem aan. “Wat kan ik voor je doen?” vraag ik meelevend. Ik krijg een hand. Dan een aai over mijn onderarm. “Wat. Ben. Je. Warm.” De woorden komen steeds zachter uit zijn mond. Ik kan hem bijna niet meer verstaan. Ik krijg een knipoog. Dat kan ie nog goed! Ik heb het warm, maar krijg toch kippenvel. Je zou nu zomaar kunnen denken dat hij aan het flirten is. De man vraagt niet veel. Wil gewoon een beetje aandacht. Warmte. Liefde misschien. Hij is beleefd. Afwachtend. Toont respect. Maar ik voel het wel. Jeetje, wat voel ik dit weer binnen komen. Een vreemde gedachte bekruipt me. Zou deze man aan de laatste fase van zijn lange leven zijn begonnen? Of wellicht heeft Corona hem te pakken? Hij praat bijna niet meer. Hij kijkt wat rond. Slaapt of heeft althans vaak zijn ogen gesloten. Als zijn ogen open zijn, volgt hij de bewoners in zijn directe omgeving. Hij ziet elke collega, die in de huiskamer binnen komt gelopen. Zoekt hij veiligheid? Geborgenheid? Ik weet niet wat hij denkt. Ik weet niet wat hij voelt. Het enige wat ik kan doen, is er voor hem zijn. Ik blijf net iets langer bij hem zitten. Laat hem kleine slokjes drinken. Ik geef hem net als hij mij, een extra knipoog als ik voorbij loop. Uitslag Coronatest is negatief. Opluchting. Heel even. Want ik zie dat het niet goed gaat. En ik kan niks doen. Je doet juist heel veel, hoor ik een van mijn lieve oud-collega’s in mijn hoofd tegen me zeggen. Ik doe niks. Je doet juist alles. Je bent er voor hem.

Wandelen in het bos

En toen ging ik vanochtend wandelen in het mooie bosgebied van Herperduin. En ik volgde slechts de groene bordjes met de gele driehoek. Ze wezen mij de weg. Als ik de paaltjes uit het oog was verloren, dan volgde ik mijn gevoel. Gewoon blijven lopen. De ene voet zette ik voor de andere. Met mijn nieuwe wandelschoenen. En het maakte niet uit welk paadje ik insloeg. Al leek deze oneindig. Ergens zou ik uitkomen. Ik voelde wat ik nodig had. Ik was weer aan het ‘overlopen’. Ik wil de laatste tijd weer veel te veel. Mijn nieuwe werkplek is geweldig. Het geeft me weer energie. Maar het vraagt ook veel van me. In hoofd en hart. Ook al zat ik niet op de fiets. Het moment was daar om weer eens flink op de rem te trappen. En dit is het gevoel dat ik nu eindelijk bij mezelf herken! Nog belangrijker is dat ik durf toe te geven. En dat blijft soms toch lastig voor me. Dan leg ik de lat net iets te hoog. Tranen rollen over mijn wangen. Maar hé, ze mogen er zijn. Stenen of dennenappels op de weg die ik voor me uittrap. Gedachten herhaal ik in mijn hoofd. Net zo lang totdat ik er helemaal klaar mee ben. Het moet er uit… 

Zonnestralen

En dan opeens kijk ik weer op uit mijn dwalende mijmeringen, fantasieën en alles wat er zogenaamd van mezelf MOET, zou kunnen zijn of wat er juist nooit zal zijn... Zie ik opeens weer het bekende Ganzenven. De reflectie in het water is mooi. De spiegeling die ik zie, doet me weer denken aan de fijne gesprekken die ik met een paar lieve mensen mocht hebben. Metafoor. Zij die mij een spiegel voorhielden en een luisterend oor, toen ik zo verdrietig was tussen de eerste en tweede Coronagolf. Ik kan hier nu, op dit moment, weer van genieten. Ik zoek een bankje op. Ga zitten met mijn gezicht in de zon. Ik eet mijn appel. En een heel speciaal gevoel neemt bezit van mij. En al schrijvend in het zonnetje, voel ik de lente dan eindelijk komen. Door de zonnestralen verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Het dipje dat ik soms ervaar, verdwijnt met de regen, de sneeuw, de hagel en de grijze wolken van de afgelopen dagen. Ik voel de kleur op mijn gezicht weer komen. Het voelt zo bijzonder alsof ‘die koperen ploert’ speciaal en alleen voor mij schijnt deze ochtend. Ik hoor de vogels fluiten, een specht hoor ik 'tokken' en af en toe kom ik andere wandelaars tegen. 

Lief zijn voor mezelf.

Dit is wat ik nodig heb. Even niet voor een ander te hoeven zorgen of er voor iedereen altijd te willen zijn. De tijd en aandacht aan mezelf geven. Lief zijn. Mezelf laten weten hoe uniek en speciaal ik ben. Dat zijn we allemaal, maar voor NU heb IK deze woorden aan mezelf nodig. Noem het egoïstisch. Of noem het juist krachtig. Dit gevecht met mezelf is er soms. Hoog sensitief zijn is niet altijd makkelijk. Ik ben blij dat ik eindelijk weet hoe er mee om te gaan. En nogmaals dat lukt me niet altijd. Maar wel vaker. En nu zijn er minstens twee mensen die dit lezen en zeggen: Dat heb je helemaal zelf voor elkaar gekregen, Peet. En toch... Zij bleven in mij geloven. Ik weet dat dit zonder hen niet gelukt zou zijn. Een spiegel voorhouden is soms geen prettig gevoel, maar door er over te praten wordt je er uiteindelijk een blij mens van! Ik geef het door. Als een oneindige ketting zouden we allemaal wat meer naar de ander om mogen kijken. Geef positieve aandacht door. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. En weet je ( ;-) ) meestal geeft het ook nog eens een moment van geluk. Voor jezelf en voor de ander!

Open boek

Trouwens over metaforen gesproken. Zoals mijn vaste lezers wel weten, ben ik een open boek. Er zijn mensen die mij (en mijn blogverhalen) van voor tot achter willen lezen. Mensen die mij terugzetten in de boekenkast. Voor even of voor langere tijd. Er zijn vast mensen die mij niet eens zouden willen kopen. Mensen zouden me na paar weken weer inleveren bij de bieb en een nieuw boek open slaan. Mensen die mij delen met iemand anders. Ja, en er zijn ook mensen die mij bij het oud papier willen zetten. Hoe dan ook, doe wat JIJ wilt. Dat doe ik ook. Ik blijf schrijven. Over mijn werk en af en toe over mezelf. Doe in elk geval waar je zelf blij van wordt. Dat is wat ik geleerd heb in deze Corona tijd. Ik wil er zijn. Voor jou. Voor mijn familie. Voor mijn vrienden, kennissen en (oud-) collega’s. En. Af en toe. Ben ik er enkel en alleen voor mezelf. 

Ik kon niet veel doen. En toch deed ik alles. Voor die nieuwe bewoner. De laatste dagen van zijn leven, heb ik gegeven wat ik kon geven. Mijn aandacht. Een knipoog. Mijn hand op zijn knie. Een arm om zijn schouders. Ik gaf een stukje van mezelf. En nu. Hij is er niet meer.

Rust zacht…