Vijftig tinten blauw

Mijn eerste weekje vakantie van dit jaar zit er al op voor mij. Heerlijk een weekje met vrienden naar ons favoriete vakantieland Griekenland geweest: een prachtig mooi en klein eiland: Lefkas! Het was heerlijk: Genoten van de lieve Griekse mensen, de ouzo, de pita gyros, de gastvrijheid, de zon, de nog ijskoude zee, het zwembad, de wandelingen, het heerlijk eten, de rode wijn en elkaar…

Zo blauw 

Vanmorgen was ik al volop in de weer met het verzorgen en klaarzetten van het ontbijt, toen ook Mw. Vijftigtintenblauw (De Ionische zee rondom Lefkas is zo mooi blauw, ik wilde nog even in die sferen blijven ;-)) binnenkwam met een collega. “Goedemorgen Petra!”, hoor ik rechts van me, “Kijk, Petra, de gastvrouw, is al in de keuken, je kunt wel zien dat ze op vakantie is geweest!” zegt ze tegen Mw. Vijftigtintenblauw. “Oh ja!”, zegt mevrouw, al zittend in de rolstoel, mij aankijkend en ondanks haar pijn, toch vrolijk gestemd, “Wat ben je veranderd!“ “Haha, ik ben maar een weekje weg geweest hoor!”, zeg ik met een brede glimlach op mijn gezicht. “Waar was je dan?” “Ik ben met het vliegtuig naar Griekenland geweest!” “Oh, daar zou ik ook zo graag eens naar toe willen!” "Ja", vertel ik vol enthousiasme, "vooral de zee is daar zo mooi en zo helder en blauw!”  Ze kijkt me nog eens heel goed aan, naar mijn haren, die extra blond zijn geworden, naar mijn bruin getinte gezicht door de Griekse zonnestralen en de lach die ik niet van mijn gezicht af krijg! Dan zegt ze: “Maar jij bent ook zo mooi!” Ik krijg nu een blos op mijn wangen, die lach blijft nog even zitten en bedank haar voor het compliment.

Geland

Even later, als ik de koffie en thee in kannen heb geschonken, zit ik bij Mw. Vijftigtintenblauw aan de ontbijttafel. Ondanks dat de dementie haar in haar greep heeft, herinnert ze zich mijn gezicht heel even: “Hey, jij was toch vliegen?” Ja, Mw. Vijftigtintenblauw, maar ik ben weer terug van vakantie!” “Oh.. En was je geland?” Jazeker, gelukkig wel, ik kan jou toch niet missen?” Met een tevreden blik op haar gezicht, kijkt ze naar haar ontbijtbord en pakt met haar vingers een stukje brood met appelstroop in de hand. Ik schenk nog een kopje hete thee in en wens haar een smakelijk ontbijt!

Gerimpelde hand

Dan komt ook Mw. Vissersboot (Die lagen er heel veel in de vele havens op Lefkas) de huiskamer in met haar rollator. Ze groet me niet. Ze kijkt altijd wat naar de grond met haar hoofd naar beneden. Het enige wat ze zegt, terwijl ze naar ‘haar’ plekje aan tafel kijkt: “Mijn eten staat nog niet klaar... En ik wil thee… En een glas water…” Haha, ook dat is niet veranderd in een week tijd. Als ik haar 1 minuut later een kopje thee, het glaasje water, haar bord pap, een lepel en de suikerpot kom brengen, ziet ze mij pas echt! Ik ga bewust naast haar op een kruk zitten, zodat we op dezelfde hoogte zijn met onze hoofden. Ik zeg overdreven hard “Goedemorgen!”, omdat ik weet dat ze slechthorend is. “Hey, wat heb ik jou lang niet gezien”, zegt ze verbaasd en verrassend tegelijk. En met haar 92-jarige gerimpelde kleine hand klopt ze zachtjes op de mijne. “Ben je de hele week vrij geweest?” “Ja, ik ben op vakantie geweest!”, zeg ik een beetje verlegen terug, omdat ik het zo lief vind hoe ze op mijn ‘terug-van-vakantie-ben’ reageert. “Oohhh … op maandag?”, zegt ze nu iets wat verwarrend. “Ja”, zeg ik dan maar, “en de rest van de week ook! Ik ben ook zo blij dat ik jou weer zie!” “Jaaa… haha,” zegt ze en ze grijpt met haar rechterhand naar de lepel, alsof het gesprek nu klaar is voor haar en ze snel wil gaan eten! Ik merk het meteen op, wens haar smakelijk eten en sta op. Ik ga nog een aantal mensen op de kamer van een ontbijt voorzien! Als ik op de gang ineens de bekende stem van Dhr. op ’t Strand hoor zeggen: “Ha bruine, alles goed?”, kan ik alleen maar denken: 

“Wat fijn dat ik er weer mag zijn voor onze bewoners!”

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de namen van het Griekse eiland Lefkas aan de beurt ;-) )