Valentijnsverjaardag

Vrijdag is het Valentijnsdag.

Onze oudste bewoonster wordt 95 jaar! Wat een mooie leeftijd. Van de week had ik een heel gesprek met haar over hoe we haar verjaardag kunnen gaan vieren. Het was best ‘een hak op de tak gesprek’. Maar wat kan ik hier toch van genieten. 

“Nog 1 week!” zeg ik enthousiast, als ik even aanschuif bij mevrouw in ’t Hart.

“En dan?” kijkt ze me verbaasd aan.

“Dan bent u jarig.”

“Oohhh...”

"Weet u hoeveel jaar u wordt?"

"Jaaaa..." zegt ze nu vol overtuiging: "14 februari!"

"Dat klopt. Dan bent u jarig! Op Valentijnsdag."

"Valentijnsdag, ja. Mooi."

"Weet u ook ik welk jaar u geboren bent?"

"Nee, dat is toch niet belangrijk." krijg ik terug als antwoord.

"Nou, nee, misschien niet, maar 95 jaar is wel een verrekte (sorry voor mijn woordkeuze…) mooie leeftijd! Dat weet ik wel."

"Ohh... ja.. dat is..." En ze kan even niet op de woorden komen.

Ik wacht even, maar zeg dan heel trots: "Bijna 100!"

"Ja, dat klopt wel."

"Een hele mooie leeftijd, toch? Dat moet ik nog maar zien te halen, ik ben nog niet eens op de helft!"

 

Veel meegemaakt

Dan zwijgen we allebei. Het is stil. Ik wacht. Praat even niet. (Klopt. Valt niet altijd mee voor mij.) We hebben allebei even onze eigen gedachten. Geen idee waar mevrouw in ’t Hart nu aan denkt. Ik dwaal voor een paar seconden af naar mijn (schoon)oma, waar we vorige week op 93-jarige leeftijd afscheid van moesten nemen. 93 jaar! Wat heb je dan veel meegemaakt. Haar hele levensgeschiedenis kwam voorbij in een paar minuten. In mijn zelfgeschreven gedicht, dat ik voor mocht lezen, zal ik de laatste zin blijven herinneren: “Je verstand zegt dat het goed is, maar in onze ogen blinkt een traan.” En dan knipper ik een keer met mijn ogen en kijk ik weer in de blauwe ogen van deze dame, 94 jaar, die hier voor me zit. Ik doorbreek toch de stilte, na zo’n 25 seconden.

 

Knuffel

Mevrouw in ’t Hart kijkt ook weer naar mij. 

"Zou je een feest willen geven?"

"Een feest? Nou... Kan dat dan?"

"Ja hoor, we kunnen slingers ophangen, ballonnen opblazen, muziek draaien en dan samen dansen!"

"Dat is wel leuk! Dansen..."

"Dan kunnen we ook heel veel mensen uitnodigen."

En toen heel serieus: "Maar dan moeten alle fietsen uit de kamer. Het moet wel leeg hier. En ze kijkt de huiskamer eens rond. En hij hoeft niet te komen." Wijzend naar een kast iets verderop in de kamer. Er staat niemand als ik in die richting kijk… Ik "hhhmmm..." naar haar en knik met mijn hoofd. Ik luister. "Maar Simon wel. En Marijke... En An... "Ze noemt zo een paar namen op. En… dan ineens: "En ga jij dan boodschappen doen? Ik heb echt niks in huis."

"Jazeker, dat kunnen we allemaal regelen." zeg ik haar geruststellend.

"En wijn?" 

Ik begin te lachen. "Wil je ook een wijntje drinken? Tuurlijk! Ga ik regelen... Kom hier, ik wil je een knuffel geven!" En ik geef haar een knuffel met mijn linkerwang tegen die van haar. "Hmmm..." als ik weer recht ga zitten. Zegt ze: “Kom jij eens bij mij. Krijg je op je andere wang een knuffel van mij!” En ik voel een kus belanden op mijn rechterwang!

"Dank je wel. Maar ik moet er nog even een nachtje over slapen."

"Dat is geen probleem, we hebben nog een week voordat u jarig bent..."

 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is Valentijn aan de beurt ;-)