Thuisgevoel

Vandaag hoefde ik niet te werken als gastvrouw. Vandaag hadden we een soort van workshop en teambuilding bij elkaar. De ene helft van het team vandaag, de andere helft morgen. (Tja, iemand moet er toch voor onze bewoners zorgen?) Het thema is THUISGEVOEL. Hoe kun je zoveel mogelijk een “thuisgevoel” voor de bewoners creëren? Misschien geen gemakkelijke opdracht, maar we doen het kei goed! Dat krijgen we te horen. Hoe fijn is dat? En toch zijn er altijd dingen die beter kunnen, en waar we SAMEN weer even de punten op de i kunnen zetten. Heel verfrissend om weer even met zijn allen op deze manier met en bij elkaar te zijn! 

Om een “thuisgevoel” te kunnen hebben, is het natuurlijk erg belangrijk om terug te gaan naar je eigen identiteit. Wie ben je? Waar ben je opgeroeid? Welke waarden en normen kreeg je mee van thuis? Wat was je beroep? Hobby’s? Allemaal vragen, die met je eigen identiteit te maken hebben. Bewoners zoveel mogelijk zelf de dingen laten doen, die ze nog kunnen. Hoe ging het vroeger? Wie waren ze, voordat ze de ziekte dementie kregen? Zo las ik onderstaande blog terug van vorig jaar februari. Lezen jullie mee?

Boterham met jam

“Ik denk…ik denk…” Dan is het stil. Er komen geen woorden meer. Dhr. Shorttrack gaat verder met de boterham die hij zelf aan het smeren is. De korstjes snijdt hij er zorgvuldig af. Een plakje worst zit al in zijn mond. Snoepkont! Ik zit tegenover hem aan tafel naast Mw. Goudenplak Meestal smeer ik ‘op de automatische piloot’ een boterham voor haar. Vandaag ziet ze me smeren en zegt “Ik vind het altijd zo lief dat jullie voor mij smeren!” Ik vraag of ze het graag zelf wil doen? “Ja, ik kan het wel proberen” zegt ze, “dat heeft mijn moeder mij wel geleerd.” Ik wil haar het mes in de rechterhand geven, maar met gemak pakt ze het mes in haar linkerhand en gaat de boter verder uit smeren. Grappig, ik wist niet eens dat Mw. Goudenplak linkshandig was. “Ik kan het nog”, zegt ze trots! “Super goed, Mw. Goudenplak! En wat wil je voor beleg op de boterham?” “ ’s Morgens eet ik altijd iets zoets.” Ik laat haar de aardbeienjam en de gekleurde hagelslag zien. Voordat ik het kan vragen, heeft ze de jam al te pakken. Even weet ze niet hoe de jam op haar boterham zal komen, maar ik geef haar een begin en ze smeert de jam verder uit! Ik zeg: “Nou, dat ziet er toch lekker uit?” “Ja, dat vind ik ook!”  Dat de hoeken niet besmeert zijn met jam, dat laat ik zo. ;-) Ik vraag of ze de boterham ook nog in stukken kan snijden. Met iets meer moeite, lukt ook dat vandaag en ik hoef alleen de korsten maar, met iets meer kracht, door midden te snijden om te helpen! Met een grote glimlach op haar gezicht, kijkt ze tevreden naar de boterham. Eet smakelijk! 

Hobbelpaard

Dhr. Shorttrack heeft het tafereel allemaal eens zitten bekijken en vraagt zich dan hardop af, waarom hij niet geholpen wordt? Ik zeg dat hij het nog supergoed helemaal alleen kan. “Ik denk… ik denk dat ik… smeren…” en weer komt hij niet uit zijn woorden. Ik zeg tegen hem dat hij niet zoveel moeten denken, dat hij dat aan een paard over moet laten. Uhhh…??? Hij kijkt me vragend aan… Ik zeg (sorry, het floepte er zomaar uit), “Ja, weet je waarom? … Die heeft een grotere kop!” Meteen daarop verandert mijn lach in een kleur op m’n gezicht, als hij corrigerend tegen mij zegt : “HOOFD”.Ik verontschuldig mij en zeg meteen, “Pardon, een paard heeft een hoofd, sorry”. Nog steeds iets of wat gepikeerd, vraagt hij aan mij: “Heb jij wel eens op een paard gezeten?” “Ik heb nog nooit op een paard gezeten!”, zeg ik. “Ook niet op een hobbelpaard?” "Ook niet op een hobbelpaard. Wel op een paard in de draaimolen op de kermis!!" Dan moeten we allebei lachen… Het is nog maar half 9 in de ochtend, maar mijn dag begint alweer met een lach!!!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van Olympische Winterspelen aan de beurt ;-)

Klik hier als je het recept wilt lezen!