Spelcomputer

Een jaar gelden alweer dat de 14-jarige Mark bij ons stage kwam lopen! (april 2018)

'De komende vier jaar wordt een tekort van honderdduizend medewerkers in de zorg verwacht.'

Niet als het aan de 14-jarige Mark Suikerberg (Niet zijn echte naam!) ligt. Vorige week maandag liep hij zijn allereerste stage bij ons op Berkenlaan. Toen ik een aantal weken geleden met de praktijkopleider een gesprek had, was ik niet zo enthousiast. Eerlijk is eerlijk. Ik sprak mijn zorgen uit: wat kan een jongen van 14 bij ons komen doen? Twee weken zijn ogen uit kijken? We hebben juist meer mensen in de zorg nodig, mogelijk schrikt het bij ons alleen maar af? Wil ik even niet vergeten te vermelden dat bij ons niet alleen mensen met dementie wonen. Veel bewoners hebben de indicatie ZZP 7 (en ook ZZP7+). Dat zijn cliënten die vanwege gedragsproblemen in combinatie met een ernstige lichamelijke aandoening of dementie dagelijks intensieve lichamelijke zorg nodig hebben. Voor de vaste medewerkers kan het soms al zwaar zijn. Laat deze kinderen eerst eens in een regulier verzorgingshuis een kijkje gaan nemen. Dat is wat ik dacht. (Ik ben een open boek, ik schrijf graag. Ik benoem wat ik dagelijks mee maak, de leuke of minder mooie dingen. Ik stel me kwetsbaar op. Is hier moed voor nodig? Ja, misschien wel. Ben ik een held? Nee, zeker niet ;-))

Benen op tafel

Mark is na 4 dagen overtuigd. Hij wil hier wel blijven. Hij vindt het geweldig! Of hij wellicht vakantiewerk mag komen doen? Geen idee… ? De eerste paar dagen is hij wat verlegen, maar zijn enthousiasme en openheid zijn aanstekelijk. Hij maakt met iedereen een praatje. Of de mensen wel of niets iets terug kunnen zeggen, dat maakt Mark niet uit. Als hij geen antwoord krijgt, lacht hij een keer met zijn vriendelijke blauwe ogen. Als hij twijfelt wat hij moet doen, komt hij naar me toe en vraagt wat hij het beste kan doen? Ik geniet van deze jongen, zoals hij met de cliënten om kan gaan. Hier kunnen andere mensen nog veel van leren! Mijn twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik ben blij dat ik open en eerlijk van start ben gegaan met de komst van deze VMBO stagiaire.  

Als ik even op de gang sta te praten met een collega, kijk ik door het raam naar de huiskamer. Ik had gevraagd of Mark even bij Mw. Cancel op de bank wilde gaan zitten, met een glaasje water, vanwege de onrust die er zo even was. Meteen stoot ik mijn collega aan, kijk ze daar zitten samen op de bank! Mw. Cancel, 91 jaar is niet groter dan 1.60cm en Mark met zijn 14 jaar is denk ik al zo’n 1.75cm! Mw. Cancel met 1 dun been op de salontafel. Het zere been, dat ze zo moeilijk stil kan houden en waaraan ze altijd pijn heeft. Daarnaast de grote Mark, die met zijn 2 lange benen en schoenmaat 43 naast haar onderuit gezakt erbij zit. Ze praten samen, ze lachen, geen idee waar het over gaat. Maar het beeld dat ik zie is geweldig. Bijna 80 jaar in leeftijd verschillen ze, maar wat is het prachtig, dat deze jonge jongen nu al weet dat hij ‘iets met ouderen’ wil gaan doen!!! 

Respect en Privacy 

Ik vertel mijn collega dat ik nu toch even naar binnen loop, om Mark uit te leggen, dat het respect en de privacy hier naar de bewoners toe erg belangrijk is! Dat het geweldig is dat hij zich hier zo thuis voelt, maar dat hij echt ‘Mevrouw Cancel’ mag zeggen en dat wij geen voeten op de salontafel leggen. Met een grote lach op mijn gezicht, zeg ik: “Beste Mark, Het is goed te zien dat jij je zo thuis voelt hier, maar wij zijn hier de gasten, niet de kwasten…! Als je bij mij op visite komt, leg je toch ook je benen niet op de tafel?” Even kijkt hij bedenkelijk. “Toch?”,vraag ik. En verstandig kijkt hij me aan en zegt met een lach: “Nou? Uhhh…? Nee hoor, ik denk het niet!!“

Nog even voor alle duidelijkheid: Mark is blij dat hij volgende week weer mag komen 'werken'. Zijn tweede week. Dan zit zijn stage er al weer op. Hij vindt het hier leuker dan thuis, zegt ie, op school moet hij betere punten halen en zijn spelcomputer is afgepakt. Toch gewoon een echte puber? In mijn ogen heeft hij die computer deze twee weken hier op Berkenlaan weer terug verdient, maar ja… helaas heb ik het bij 'zijn THUIS' niet voor het zeggen!

Mark, bedankt voor je komst. Jij leerde mij open en opnieuw naar andere dingen kijken!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn het computer termen ;-) )