Russen en zussen.

Net na 9 uur gaat de telefoon. Het is de kapper en ze vraagt of Dhr. Geit klaar is met zijn ontbijt? Hij mag vandaag geknipt worden. “Jazeker! Ik kom met hem jullie kant op gewandeld. Bedankt voor je belletje en tot zo!” Ik loop naar Dhr. Geit (85  jaar) en vertel dat hij mee mag naar de kapper. Onmiddellijk staat hij op van zijn stoel. “Ik heb zo lang hier moeten zitten.” Hij is blij dat hij een eindje mag lopen, blijkbaar, al is hij pas net klaar met zijn boterham en kop koffie! Halverwege op de lange gang moet hij ineens plassen. “Dat kan hier wel”, zegt ie wijzend naar een van de vele blauwe deuren die hij ziet. Maar de ene is van de fysiotherapie, de ander van de pedicure, weer een andere deur is die van de huishoudelijke dienst. En ook de andere deuren zijn geen toiletten. “Sorry meneer Geit, we zullen toch even een stukje terug moeten naar de afdeling.” “Tja, er zit niks anders op, dan.” “Dat kun jij nog wel, als oud-voetballer!” Als we terug lopen, zegt ie opeens “Jij loopt veel sneller dan ik!” “Dat kan kloppen, mijn benen zijn bijna 2x zo lang als die van jou!” zeg ik lachend. Zegt Dhr. Geit, iets groter dan 1,50 meter heel droog “Ja, ik moet ze un bietje dukker verzettuhh...!”

Kijken in de spiegel

Als hij uiteindelijk naar het toilet is geweest en we zo'n 10 minuten later bij de kapper aankomen, verontschuldig ik ons dat we een beetje later zijn! “Eén van ons moest nog even naar de wc, hè, meneer Geit?“ “Ja, nou, het knetterde flink, hoor!! Ik denk wa hur ik toch? Het was of de Russen binnenvielen!”, zegt hij heel hard lachend om zichzelf. En als hij zelf al in de kappersstoel gaat zitten, terwijl ik nog even met de kapper sta te praten, hoor ik deze grappenmaker nog zeggen, terwijl hij in de spiegel naar zichzelf kijkt: “ Kijk maar of je van dit platdak nog iets kan maken”, wrijvend met zijn hand over zijn kalende hoofd! Haha...

Op het eerste gezicht

Tegen kwart over tien zit ik samen met een collega tegenover Mw. Kip aan tafel. We drinken thee en we kletsen gezellig over de bekende koetjes en kalfjes. Dan zegt Mw. Kip: “Jullie lijken wel zusjes!” Ik kijk mijn collega nu even goed aan en zie dat zij dezelfde kleur ogen en ook een lange blonde staart heeft, net als ik. Dus ik zeg: ”Nou, dat heeft u goed gezien, we zijn allebei blond en hebben ook beiden blauwe ogen!” “Nee... nee...” zegt ze spontaan met een lach: “Dat bedoel ik niet. Gewoon ZO op het eerste gezicht! Dat is echt... jullie hebben allebei zo’n goeilijk gezicht!” (Ik heb even de juiste betekenis eens opgezocht: Goeilijk betekent goedaardig en tot vriendelijkheid geneigd!) Mijn collega en ik lachen een beetje verlegen nu, maar wat een lief compliment! "Dank je wel, mevrouw Kip, wat lief dat u dat zegt!" zeggen we beiden bijna in koor! En een beetje verlegen kijkt ze nu van ons weg... 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de dieren rondom ons verpleeghuis aan de beurt ;-)