Que sera sera

Kleine, onverwachte en mooie momenten. Ze duren soms maar 2 minuten. Bijna iedere dienst maak ik ze wel mee. Soms maar 1, soms zoveel dat ik ze niet eens kan onthouden!

Ineens zie ik Mw. Sixties naast me komen staan in de andere huiskamer. Ze kijkt me aan en vraagt: “Waar is mijn motor?” “Uw motor, Mw. Sixties, die heb ik niet gezien," maar meteen valt bij mij het kwartje, “uw rollator zal waarschijnlijk in de andere huiskamer staan, waar u net heeft ontbeten. Ik zal hem even voor u pakken!” “Oh ja, das goed!” Ze herkent haar rollator meteen omdat er een kleine sticker met haar naam op staat. “Waar kan ik betalen voor het stallen?” Ik kijk haar aan en zie dat ze een grapje wil maken. “Dat kost hier niks!” “Ik denk, dat kan goed zomaar even 100 gulden kosten?!” Ze daagt me uit, ik zie een twinkeling in haar ogen en haar hele gezicht kijkt ondeugend. “Als ik voor iedere rollator hier 100 gulden zou krijgen…” zeg ik haar lachend. En zij maakt de zin met een grote lach al voor me af: “ Dan hoefde je nooit meer te werken!” Vervolgens loopt ze soepel met haar rollator weer naar de andere huiskamer!

In diezelfde huiskamer hoor ik even later Mw. Presley roepen: “Zuster? Zuster? Ik moet naar de wc! " Mevrouw zegt heel vaak wat in haar zelf. Dus ik reageer even niet. Ze kan zelf nog goed (ook met rollator!) naar de wc lopen, al vindt ze het altijd heel fijn om wat hulp (je zou ook kunnen zeggen, aandacht, te krijgen!) Toch blijft ze aanhouden: “Zuster, zuster ik moet poepen. Snel, snel, anders ben ik te laat.” En ze staat op 1 been zo’n beetje te wiebelen. Je weet wel, alsof je het bijna niet meer op kan houden…! Ik kan het niet laten en besluit om toch maar even naar haar toe te lopen. “Kom maar gauw, Mw. Presley, dan help ik u naar het toilet." Ik begeleid haar naar de deur en houdt die netjes voor haar open. “Ohw oehw… ik moet zo poepen”, hoor ik haar weer zeggen. “Je bent er bijna … alsjeblieft!” en ook de WC deur houd ik open. Als ze terug komt, ben ik ondertussen Dhr. Fats Domino zijn ontbijt aan het geven. Hij zit bij haar aan tafel. Ze loopt naar haar plekje van de tafel en jammert nog steeds een beetje, ze wil graag mijn aandacht. Als ik haar aankijk, zegt ze heel zielig: “Jaaaa, dat heeft er gisteravond al gezeten!” “Tja, dat is ook vervelend, he? Maar nu ben je het gelukkig kwijt. Eet je pap maar lekker op!” “Jaaaaa”, zegt ze nog steeds vol zelfmedelijden en eet vervolgens lekker haar bord met pap verder leeg…

Rond 11 uur sta ik soep te maken. Vandaag eten we kippensoep. Gewoon simpel kippenbouillon met fijngesneden prei, wortel, kippenblokjes en vermicelli. Het was vrij rustig die ochtend, maar nu begint de ene bewoner te reageren op het roepgedrag van de ander. Telkens hoor ik "Zuster? Zuster?" om me heen ‘galmen’. In het begin loop ik 1 voor 1 naar ze toe en vraag wat ik voor ze kan doen. Maar er blijkt dan toch eigenlijk niets te zijn, wat ik voor ze kan doen. Ik begin een liedje te fluiten. Mw. Presley kijkt nu verbaasd rond. “Wat hoor ik? Kun jij zo goed fluiten?” Als een klein kind zo blij, kijkt ze me aan. “Jazeker, ik kan beter fluiten, dan zingen”, grap ik. Ze is er letterlijk stil van. Mijn “plan” werkt. En helemaal als ik Mw. Doris Day even later hoor zingen: “Que sera sera, what ever will be, will be. Wat zal moeten zijn…in de maneschijn…" Spaans Nederlands Engels alle talen door elkaar. Ha ha… Ze blijft het lied herhalen. Telkens weer dezelfde 4 zinnen. Ik kan er wel om lachen. En het roepgedrag bij alle dames is verdwenen… of toch niet? Het is over als Mw. Garfunkel ineens in dialect zegt: “Da liedje he’k nou al zo duk gehurt. Kan zij nie stil houwe?” 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn artiesten uit de sixties aan de beurt ;-) )