Potje kaarten

Dat is lang geleden: Jokeren! Even een keer proberen, hoe ging het ook al weer? En nu is het bijna elke dienst raak. Meneer Hartenkoning (83 jaar) is mijn jokermaatje geworden en ik kan maar niet van hem winnen. 

“Geef jij maar de kaarten, dan mag ik beginnen! Kende gij steggelen?” “Steggelen? Dat zal wel! We zijn nog niet eens begonnen? Help me eerst maar eens. Hoe ging het ook alweer?” zeg ik en ik meen het ook, want het is zo lang geleden dat ik een stok kaarten in mijn handen had. “Ieder 13 kaarten en dan mag je bij drie dezelfde uitleggen. Of was het met 40 punten?” Dat weet ik nog wel, met 40 punten mag je pas uit, maar ik hou het op ‘niet te moeilijk doen vandaag! En zo gaan we van start. In het eerste potje is hij mij aan het testen. Hij legt een schoppen boer, een klaveren heer en daartussen een joker. Ik vertel dat dat niet kan! “Hoezoeeuhhhe? Die joker ligt vur un vrouw?” “Ja? Vind jij dat een vrouw tussen twee mannen mag liggen?” Hij kijkt me aan en begint te lachen. Ik krijg een kleur. Meteen herstel ik mijn grapje dat hij onmiddellijk doorheeft en zeg: “Ik bedoel er ligt een schoppen boer en een klaveren koning. Dat mag toch niet?” “Gott*omme… ik denk nou kan ik wel un bietje steggelen, maar gij trapt er nie in! Ge het gelijk!” en meteen pakt hij de kaarten terug. 

Twee heren en een vrouw

Na 3 potjes is de stand 2-1. Ik sta achter. Meneer Hartenkoning ‘steekt’ zijn kaarten netjes in zijn hand. Ik kan zien dat hij veel gekaart heeft. Hij kijkt er bedenkelijk na en is heel geconcentreerd. “U heeft geen beste kaarten?” vraag ik. “Nie echt, nee, ik mis er overal één van,” zegt hij met een ondeugende knipoog. Ik weet nog dat mijn moeder dat ook deed en dan was ze ineens uit. Zat je daar met 2 setjes op tafel en de rest van al je kaarten nog in de hand. Terwijl deze gedachten van vroeger in mij opkomen, speelt mijn tegenstander gewoon verder. Na zo’n drie beurten kom ik erachter dat hij zijn pokerface op heeft. Alle 13 kaarten heeft hij nog in zijn hand. Dan zegt hij: “Ha, klaveren zeven: Die zal ik ‘ns arresteren!” Hij pakt de kaart die ik zojuist op de stapel legde (Mag op dit moment in het spel eigenlijk niet meer, maar hey wat maakt het uit, we hebben er allebei heel veel plezier in!) Meneer Hartenkoning maakt een setje met harten en ruiten zeven. Nog 3 setjes legt hij weg en dan ineens is hij uit. Hij kijkt tevreden naar de kaarten op tafel, dan naar mij. Met een grote glimlach op zijn gezicht: “En nou ben ik keps. En…! Ik heb gin orrens gespeeld," zegt hij vol trots met een Brabants dialect. 

Borrel verdient

Dan is het nu dus 3-1. De onrust die meneer in zijn lichaam had, is helemaal verdwenen. Hij hoeft niet meer naar huis. Niet meer te bellen. Zijn portemonnee houdt hij in zijn broekzak. Hij hoeft nergens voor te betalen. En voor de dieren gaan we morgen zorgen, zegt hij nu zelf. Ik moet de vaatwasser nog leeg ruimen en wil de (koel)kasten aanvullen voor de volgende dienst, dus ik zeg: “Laatste rondje! Wie het volgende potje wint, trakteert op een borrel!” “Das goed, maar dan moet jij er ook eentje mee drinken, hè?!” Ook het laatste potje jokeren wint Meneer Hartenkoning van mij. Hoe dûk hek nou gewonne van jou?” “4 keer” "En jij?" "Ik heb maar 1 keer gewonnen." "Dan kunde gij ok nie kaarten…!” Haha, hij heeft de borrel dubbel en dwars verdient! Proost, meneer Hartenkoning. En met die witte jenever kan IK nu un bietje steggelen: Ik drink een borreltje met hem: puur water!” > knipoog <

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn speelkaarten aan de beurt ;-)