Niks mee te maken....

Ik ben de hele week ziek geweest; Mijnheertje Griep had mij te pakken. Vandaar dat het wat stil was hier... Het volgende gesprekje is er nog 1 uit 'de oude doos'. Die had ik een aantal weken geleden met een bewoonster, nu inmiddels 92 jaar oud!!

Mevrouw Hartje Groen zit altijd letterlijk bijna op een stoel bij me in de keuken, zodat ze 'mee kan helpen' ... "Ja want ik kan het beste koken, hier. Van allemaal..." En dan zeg ik, "Ja net, jij leert het mij wel, hè?" En dan laat ik ze een keer in de pannen roeren, vraag of ze voor mij de vergiet even af wil drogen of ik pak een theelepeltje, dat ik door de aardappelpuree en jus haal en vraag of het lekker op smaak is!! En zo heeft mevrouw toch de regie in eigen hand...

Vandaag wordt ze opgehaald, door haar vaste vrijwilligster. Ze gaan een eindje wandelen, het is lekker weer buiten! Dus ik zeg, "Wat is dat nou? Laat je mij nou alleen koken?" Dan begint ze te lachen... "Gij kunt da wel alleen... hahaha...Ik heb het jou goed geleerd!" En meteen daarna wijzend naar haar vrijwilligster: "En zij moet er ook effe uit!!" Hahaha....

Als Mevrouw Hartje Groen een klein uurtje later terug komt, vraag ik of het gezellig was? "Ja", zegt ze enthousiast. "We hebben koffie gedronken bij een ander bungalowpark. Daar was het ook heel mooi!!"

Een andere bewoonster komt ook net terug van een bezoekje met haar man aan het restaurant, maar dan bij ons in het verpleeghuis. Als haar man naar huis gaat en voor zichzelf een hapje gaat koken, loop ik even naar Mw. Herperduin. Ze blijft "zuster" roepen en ik hoop dat ik haar een beetje gerust kan stellen, dat het eten klaar is en ik zo de tafel zal gaan dekken! Ik ga op een kruk tegenover haar zitten. Nu ben ik op ooghoogte van haar en kan ze mijn gezicht goed zien: "Dag Mw. Herperduin, was het gezellig met jullie Grad?" En was dat jullie oudste dochter die erbij was?" "Nee, dat was ons Kristien" (Zijn niet de echte namen van haar man./dochter) "Ohh... en dat is de jongste?, vraag ik geïnteresseerd?" "Ja,", antwoord ze kort maar krachtig. "Hoeveel kinderen hebben jullie eigenlijk? "Vijf", antwoord ze. En ik weer, "Oja, 3 meiden en 2 jongens toch?" Dan is het stil. Ik krijg geen antwoord. Even schiet er door mijn hoofd: Had ik deze vraag wel mogen stellen? Weet ze het nog? Als ik er dan opnieuw op in wil gaan zegt Mw. Herperduin ineens: "Doar hedde gij niks mee te make... gij hoeft ok nie alles te weten.." "Uhh.... nee, daar heeft u gelijk in," zeg ik verontschuldigend en bijna verlegen...

Ben je te vriendelijk? Ben je te open? Ben je te nieuwsgierig? Ben je te stil? Reageer je te boos? Reageer je niet snel genoeg?  Soms valt het niet mee... We doen ons best... Iedere dag opnieuw!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van bungalowparken uit de buurt aan de beurt ;-)