Muisklik

Niets zo veranderlijk als het weer? Nou, ik mag dan bijna altijd een zonnestraaltje zijn. Vandaag sta ik even op onweer. Nog geen 4 dagen geleden, schreef ik over “als je iets echt wilt, dan lukt dat". En daar ben ik nog steeds van overtuigd, laat ik dat voorop stellen. Die overtuiging mag ik ook nog steeds graag op anderen overbrengen, want ik denk echt dat “Positief zijn” het leven gewoon een stuk leuker maakt. Maar blijkbaar WIL ik het nu toch even niet ècht zien, ofzo. En ik weet dat ik mijn negatieve gedachten niet moet blijven voeden. Dan wordt het alleen maar groter. Ik heb ze voor een paar dagen toegelaten. Nu ben ik er wel weer klaar mee. Ik wil leven vanuit liefde en niet vanuit angst. Positiviteit brengt lichtpuntjes. Je voelt je fijner, optimistischer en vooral sterker! Deze wijze woorden leerde ik van Jelle Hermus (www.sochicken.nl) Ik voel me wat meer gespannen nu. Dat weet ik. Dat voel ik. Ik ben me er van bewust. Dat is al heel wat, toch? Ik werk aan mezelf. Ik kom op voor mezelf. Zeg nog vaker NEE. En doe wat goed voelt. Voor mij. Misschien ben ik even wat minder vrolijk, kijk ik soms even wat minder blij. Laat ik vaker een traan. Maar weet dan dat ik geen masker meer wil dragen. Geen blij gezicht als mijn gedachten soms huilen van verdriet. 

Vind-ik-leuk

Op sociale media een ‘like’ of een hartje krijgen. Via Teams op een klein schermpje vergaderen met je collega’s. Mobiel (beeld)bellen met familie of vrienden. Facebook berichten delen, omdat je elkaar zo weinig ziet. Een winkelmandje met kleding vullen op internet. Een gevulde boodschappenkrat thuis laten bezorgen van een digitale supermarkt. HELP! Ik verlang weer naar dingen die je niet kunt krijgen met één muisklik. Ik wil mijn sociale contacten weer terug, een knuffel geven aan mensen die het soms gewoon even nodig hebben. Een knuffel krijgen, als ik deze zelf even heel erg goed kan gebruiken. Een biertje drinken in de kantine. Lekker uiteten bij de Griek met mijn vriendin. Vakantieplannen maken. Koffie leuten bij mijn ouders. Drie keer kussen als er iemand jarig is. Een hand geven als je nieuwe mensen leert kennen. Ik wil weer zin hebben in het gewone leven. Ik wil weer kunnen lachen om simpele flauwe humor. En ik haat die anderhalvemetermaatschappij... Het woord social distancing, grrr. Ik háát het echt op dit moment. Het gewone simpele dagelijkse leven laat me stikken. Ik snak naar lucht. Voel me gewoon ellendig. Ik wil weer liefde voelen en zien van de mensen om me heen. Mensen die elkaar vast pakken, als ze elkaar een tijd niet gezien hebben. Bijkletsen zonder dat het een keer over Corona gaat. Oprechte aandacht voor elkaar. Geen familie zien, die met een raam ertussen mogen zwaaien naar een van onze bewoners. Geen mensen die met een grote boog om elkaar heen lopen. En elkaar begroeten als een angsthaas: dank je wel dat je 1,5 meter afstand van me houdt. Ik wil weer leuke opdrachten maken. Inspiratie krijgen. Duhh… Het nieuwe normaal? Dit is toch niet normaal? Nooit gedacht dat dit Corona-virus zo’n invloed op mijn leven zou kunnen krijgen en zo aan mij kon “vreten”. Ik moet het toch even kwijt. Hier en nu...

Mensen-mens

Vijf jaar geleden solliciteerde ik naar mijn huidige baan omdat ik een mensen-mens ben. Ik wilde meer contact met mensen. Ik ben vrolijk en sociaal. Ik wil praten met mensen. Interesse tonen. Inleven en er zijn voor een ander. Laten voelen dat je er echt voor iemand kan zijn. Het verschil maken. Liefde en aandacht geven. Niet in mijn eentje op een saai kantoor achter de tekentafel of computer, wat ik jarenlang deed. En dat alles wordt nu van me afgenomen, lijkt het wel. Ben ik boos? Ben ik verdrietig? Ben ik bang? In ieder geval durf ik me kwetsbaar op te stellen. En ook dat mag ik van mezelf delen. Social media is er niet alleen om leuke berichten te delen. Ik wil altijd de positieve dingen in het leven zien. Ik wil ze delen met anderen. Ik ben degene die mensen wil inspireren en enthousiasmeren. Een glimlach op het gezicht wil laten verschijnen. Mensen proberen te motiveren. Maar nu? Op dit moment? Het lukt me even niet. Petra geeft vandaag geen kleur. Even staat mijn beeldscherm op die ruisende zwart-witte storing, die vroeger altijd op je tv verscheen... Iedereen heeft zijn eigen zorgen op dit moment. Iedereen! Dat weet ik wel. We mogen er allemaal op onze eigen manier mee om gaan. Dat is fijn. Ik ben even verdrietig. Ik schrijf het van me af. Ik laat het er voor nu 'gewoon' zijn. En ik weet: Ik heb één geluk! Ook deze dag gaat weer voorbij...

Hé!

Wat fijn!

Ik zie het nu ook!

Tóch weer een lichtpuntje!

Morgen weer een nieuwe dag!