Mondkapjes in het verpleeghuis

Als mevrouw Bonnie (95 jaar) ongeveer een uur nadat iedereen gegeten heeft wakker wordt, vraag ik of ze zin heeft om nog iets te eten. Ik vertel dat ik een lekker snijbonenstamppotje heb gemaakt. “Oh lekker! Eet je ook mee?” reageert ze helder op mijn vraag. “Ik kom zo bij u zitten!” antwoord ik. "Ik zal het eten even opwarmen. Ben zo terug!" Meestal eet ze zelf, maar vandaag wil ze niet. Haha, je leest het goed, eerst zegt ze 'Lekker!' en nog geen 3 minuten later wil ze niet.  

Even proeven

Met haar trippel-rolstoel schuift ze steeds verder bij me vandaan. Ik zit dus, zoals beloofd bij haar aan tafel en beweeg, nu ook letterlijk, met haar mee. Nadat ik tegen mezelf (maar natuurlijk hoop ik dat mevrouw Bonnie mee luistert...) vertel hoe lekker het eten er uit ziet, probeer ik of ze toch een hapje wil proeven. Met de vork in mijn hand, reik ik naar haar mond. Uiteindelijk ‘hapt’ ze toe! "Oh, heet!" wauwelt ze. Maar al snel volgen een tweede en derde hap! De cordon blue vindt ze ook heerlijk. “Zooo, dit is echt lekker. Ik heb dit nog nooit zo goed gehad! Ik glimlach. Beetje stiekem. Het is de eerste keer dat ik het op deze manier, met gebakken spekjes, rode paprika, ui en champignons, heb klaargemaakt! "Jij moet ook echt ff proeven!” zegt ze genietend. “Dat is heel aardig," zeg ik "maar dit is allemaal voor u. Ik eet straks nog wel iets.” Ze kijkt me aan. Ineens valt haar het mondkapje op, dat ik vandaag (dd 01-10-2020) voor het eerst moet dragen op mijn werk. “Oja,” zeg ik “en met dit ding", wijzend naar mijn mond, "kan ik ook helemaal niet eten?” “Hedde pijn dan?” “Nee hoor, het doet geen pijn...” Nou ja niet letterlijk, het doet me wel een beetje pijn dat ze mijn stiekem glimlachende mond daarstraks niet kon zien. Dat we soms nog vaker onze woorden moeten herhalen. Niet omdat de bewoners slechthorend zijn, maar omdat je gewoon minder goed te verstaan bent. Dat sommige bewoners je niet meteen herkennen. Aan de andere kant spreken mijn, op dat moment wat sombere, ogen nog steeds boekdelen, als ik mevrouw Bonnie opeens bezorgd hoor zeggen:: ”Trek dat ding dan over je hoofd. Jij moet toch ook ademhalen?” 

Ik wil ook

Meneer Clyde (86 jaar) wilde ook zo’n ding. Ik begreep hem in eerste instantie niet. “Wat voor ding?” “Dat ding wat jij op je mond hebt. En die ander hebbuh da ôk, allemoal.” “Waarom zou je dat willen? Het zit niet fijn, het is warm, je kan niks eten of drinken en je krijgt niet veel lucht hoor”, probeer ik. “Oh..." Het is even stil. Dan: "Ik wil er ook bij horen...” Ik slik even. “Och, meneer Clyde, jij zal er altijd bijhoren hier. Jij hoort bij de inboedel! "Ja, dat zeggen ze allemaal", nu een beetje beteuterd kijkend. "Ik kan jou helemaal niet missen. Daar hoef jij zo’n mondkapje niet voor op te zetten...” En ik geef hem  mijn rechterhand op zijn linkerschouder. "Kom, ik schenk een kop thee voor u in!"

Aandacht voor elkaar

Ik ben voor het dragen van een mondkapje, als dat kan bijdragen aan het terugdringen van het groot aantal besmettingen van dit Covid_19 virus. Ik zou bijna zeggen: EINDELIJK! Maar dat wil niet zeggen, dat ik er even moeite mee heb, nu dit van de ene op de andere dag weer besloten wordt. Zoals ik bij heel veel maatregelen of dringende adviezen die genomen worden, telkens even moet schakelen. Ik weet dat ik niet de enige daar in ben. Al voelt dat soms wel zo. Ik weet nu: ik ben ik. Jij bent jij. Ik kan het beter accepteren, relativeren en probeer ook sneller los te laten. Soms gaat dat goed. Soms even wat minder.

Heel toevallig (...toeval bestaat niet...) kreeg ik net van een lieve vriendin, die aan mij zat te denken, een plaatje met de tekst: "Je hoeft je keuzes aan niemand te verdedigen of uit te leggen. Het is jouw leven. Leef het... zonder verontschuldigingen." En zo is het inderdaad! Laten we in elk geval hopen dat de bewoners heel snel gaan wennen aan deze ‘gedaantewisseling’! En ik? Ik wen er vast ook snel aan, want ik WEET waar ik het voor doe. En voor wie! Blijf gezond allemaal! Samen staan we sterk! 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn Bonnie en Clyde aan de beurt ;-)