Mijn ontdekkingsreis

Dit verhaal heb ik geschreven, nadat ik in 2015 op sollicitatiegesprek ben geweest in een ander verpleeghuis. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik een jaar later als gastvrouw bij de "Nieuwe Hoeven" in Schaijk ben gaan werken en dat dit verhaal ook zomaar bij "ons" in het verpleeghuis kan voorkomen! 

Twijfels

Op een dinsdagochtend vroeg in de morgen bel ik aan bij verpleeghuis Sint Jozefoord te Nuland. Het is nog voor zevenen. De meeste mensen slapen hier nog. Ik denk terug aan hoe ik hier nu voor de tweede keer in 2 dagen tijd, bij de hoofdingang sta. Na de dubbele speed date met twee leuke medewerkers, belde Mw. Verplegen me een dag eerder op of ik op 'ontdekkingsreis' wilde? Die kans heb ik met 2 handen aangegrepen. Tijdens mijn selectiegesprek was ik open en eerlijk over mijn twijfels of een BBL-stageplek (Medewerker Maatschappelijke Zorg) iets voor me zou kunnen zijn? De vraag "WAAROM MOETEN WE JOU AANNEMEN?" kwam voor mij niet onverwacht, alleen moest ik het perfecte antwoord schuldig blijven. Maar ja wat is perfect? Het verzorgen van mensen was totaal onbekend voor mij. Ik kon geen eerlijk antwoord geven op de vraag of ik mezelf daarover heen kon zetten of dat ik het wel zou zien als ik eenmaal begon aan deze uitdaging. Door het letterlijk een keer mee te maken, zou ik er waarschijnlijk pas achter komen… Creativiteit en doorzettingsvermogen die gezocht werden, had ik waarschijnlijk wel in me, anders was mijn brief niet uitgekozen en stond ik nu niet hier op de stoep.

Mijn enthousiasme en flexibiliteit heeft mij deze keer, denk ik, toch een stukje verder gebracht, dacht ik, toen ik vanmorgen richting Den Bosch reed. Ik mag 2 ochtenden meedraaien! Als ik op de bel druk, hoor ik aan de andere kant een vriendelijke vrouw, die me wel binnen wil laten. Als ik zeg dat ik geen sleutel heb, zegt ze vrolijk "Ik kom wel even naar je toe; Hier zijn we Fit en Vitaal!!!" Ze wijst me de weg naar afdeling Bomenpark. Via een lange gang kom ik de nachtzuster tegen die ook al zo vriendelijk met me meeloopt om weer een andere deur open te maken! En dan kom ik in de huiskamer van Bomenpark waar ik Toos (niet haar echte naam) ontmoet. Met haar mag ik mee lopen vandaag. Ze werkt even de administratie bij, terwijl mijnheer P. al aan een boterham zit. Ik kijk rond en zie allerlei spullen van vroeger; een koffiemolen, een wollen tafelkleed op de keukentafel, een zwarte telefoon met zo'n draaischijf en donker houten eiken meubels. Precies zoals het er bij mijn opa en oma ook nog uit zou zien! Wat zullen de mensen van deze afdeling zich thuis voelen! (Vraag me opeens af, als ik hier over 20 jaar binnenloop, of er dan een I-pad, een draadloze koptelefoon of een smartphone op tafel ligt ;-))

Een vakvrouw

Als de nachtzuster en Toos een overdracht hebben gedaan, loop ik met Toos mee. Ze loopt snel en lijkt haast te hebben. Maar niets is wat het lijkt… Ze is zo rustig, lief en zorgzaam voor de mensen. Ik kom erachter dat ze hier al bijna 40 jaar werkt! Ze is een vakvrouw, dat zie je in heel haar doen en laten. Wat een geduld moet je hebben… Ik vraag me af of ik dit zou kunnen. Ik heb besloten open en onbevooroordeeld mee te kijken en te observeren. Ik stel vragen waar ik nieuwsgierig naar ben. Overal krijg ik antwoord op. Ook als collega Riet (niet haar echte naam) later op de afdeling komt. Duidelijk leggen ze allebei uit wat ze gaan doen, aan de bewoners, maar ook aan mij. Ik krijg heel veel indrukken deze morgen, wat een heftige storm waarin ik terecht kom! Ik zie hoe mensen gewassen worden op bed of in de douche m.b.v. van een speciale stoel, die alle richtingen op kan bewegen. Mensen die niet meer zelfstandig uit bed kunnen, worden met een lift uit bed gehaald. Bij sommige mensen is het handig om met zijn tweeën te zijn, anderen kunnen nog iets meer en dan kan je het alleen. Mijn gevoel op dit moment beschrijven? 

Uuhhh, jeetje, van de ene kant krijg ik een beetje medelijden als ik ze zo half naakt en totaal machteloos zie hangen, aan de andere kant zie ik de liefde, het respect en het gemak waarmee Toos en Riet het doen. Wat een dankbaar werk! Ik stel weer een nieuwsgierige vraag: Hoe deed men dat vroeger??? Dat was toch bijna onmogelijk zonder til-lift?

Dankbaarheid

In de volgende kamer is mevrouw T. zo ziek dat ze niets kan drinken, haar ogen open doen is al te veel. Het is een kleine magere vrouw en de volgende ochtend hoor ik dat ze bediend zal worden. Oja, ook dat hoort erbij natuurlijk. De mensen die hier komen wonen, blijven totdat ze sterven. Omdat Riet bij een andere bewoner druk bezig is, vraagt Toos voorzichtig of ik wil helpen. Tuurlijk, denk ik, als dat het laatste is, wat ik op dit moment voor deze vrouw kan doen. Ik slik even een brokje in mijn keel weg. Alle twee staan we aan een kant van het bed, mevrouw wordt op haar zij naar me toe gedraaid en ik mag haar vast houden, zodat ze niet terug rolt. De arm van mevrouw voel ik om mijn nek, omdat ze veiligheid, geborgenheid zoekt? Dat bedoelde Toos met interactie van de mensen. Sommige mensen kunnen niet meer praten, maar je voelt de dankbaarheid en warmte die ze geven. Ik mis het werkelijke praten met elkaar. Zoals Toos alles uitlegt, dingen blijft herhalen en (voor mijn gevoel) eenzijdig een gesprek voert: Petje af. Zij voelt dat anders, zij voelt dat de mensen iets terug "zeggen". Ze zegt ook eerlijk, ik doe dit werk al 40 jaar. En ik snap het wel, ik vind het alleen voor mezelf nog even heel moeilijk… 

Kansen krijgen

Als we allemaal in de huiskamer zitten voor een kop koffie of het warme middageten, dan ben ik in mijn element. Ik dek de tafel, zet de borden klaar met een mes en vork aan iedere kant. Ik wil de mensen uitdagen en vraag wat we nog missen op tafel als we zo gaan eten. Ze kijken rond en dan zegt er iemand: het eten!! Hahaha inderdaad, ik dacht zelf meer aan een glas voor het drinken of opscheplepels!! Ik maak een praatje met iedereen en ik help met het eten, als ze dat zelfstandig niet meer kunnen. Een kin die onder zit, veeg ik af met een nat washandje. Dit vind ik leuk om te doen! Ik vraag of alles naar wens is en voel de dankbaarheid van iedereen. Als ik op het punt sta om naar huis te gaan, geef ik iedereen een hand of een aai op de arm. Ik bedank ze allemaal, omdat ik werkelijk blij ben dat ik de kans kreeg om mee te kijken! Terwijl ik al met mijn jas aan sta, vraagt Zuster P. om een deken, want ze heeft het koud. Als ik om me heen kijk, zie ik de wollen dekens liggen en dek haar toe, zodat ze even de ogen dicht kan doen! Voor mijnheer P. maak ik de buitendeur open, zodat hij even uit kan waaien in de tuin. En dan is het tijd om echt te gaan…

Al met al heb ik twee hele leerzame en mooie ochtenden beleefd bij verpleeghuis Sint Jozefoord in Nuland! Mijn ontdekkingsreis zit erop. Ik ben er achter gekomen, dat het intensief verzorgen van zieke oudere mensen (nog) niet mijn ding is. Heel erg jammer, want ik voelde me meer dan welkom bij jullie. Ik kan me voorstellen, dat de familie kiest om mensen hier een laatste thuis te kunnen geven! Het zorgen VOOR de mensen, vind ik erg leuk. Misschien dat daar mijn toekomstige baan ligt!

DANK JULLIE WEL, ALLEMAAL!!!!

( Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy.  )