In het nieuws (Corona-virus Deel 8)

Wat een nieuwsberichten vorige week! Het begon met mijn eigen vlog via de ‘frontberichten’ van Brabantzorg op Youtube. Ik beschrijf mijn gevoel over het niet mogen aanraken en knuffelen van bewoners, terwijl dit zo belangrijk is voor mensen met dementie. Vervolgens een vlog bij BNNVARA van mijn collega Ellen! Zij vertelt over het werken op de Cohortafdeling. De verdrietige, maar ook mooie momenten die er zijn in ons verpleeghuis. Op 24 april een mooi (en groot) artikel in het Brabants Dagblad. Ik had een erg leuk interview met Meike v.d. Flier over mijn blog en wat Corona voor impact heeft op ons als collega’s in een verpleeghuis. Er voor elkaar zijn, de vele lichtpuntjes en de positieve dingen blijven zien, ondanks het verdriet en de vele tranen, die er soms zijn. En gisteren was ‘mijn dorp’ Herpen het middelpunt over de Corona-tijd in het programma Zembla op NPO 2 (BNNVARA). Een mooie en ook best heftige reportage over hoe deze ‘vijand’ onze kleine gemeenschap raakt. 

Even rust

Het was even stil rondom mijn blog “Petra geeft KLEUR aan de zorg” Een week vakantie. Niet naar ons favoriete vakantieland Griekenland. Gewoon net als de laatste zes weken, zoveel mogelijk thuis gebleven. Even geen werk, geen e-mails en geen updates op sociaal intranet. Het geeft een klein beetje rust in mijn hoofd. Aan de andere kant blijf je het nieuws rondom Corona volgen. Dit Corona-virus kan je gewoon niet loslaten nu. Je komt mensen op straat tegen. Je praat even op 1,5m afstand van elkaar. Je zwaait naar mensen achter een raam. Je desinfecteert je winkelwagentje als je boodschappen gaat doen. Je zegt ‘hallo’ en bedankt als iemand afstand van je neemt, terwijl je aan het wandelen bent. Je doet boodschappen voor je ouders. Je stuurt mensen nog vaker even een kaartje of een WhatsApp bericht. Laat weten dat je aan ze denkt. Alleen maar virtuele knuffels. Je volgt het journaal. Elke dag is er weer iets nieuws te melden. Covid-19. Het virus is nog steeds zo onbekend en zo onvoorspelbaar. 

En 'onvoorspelbaar' ben ik nu soms zelf ook, merk ik. De ene keer kan ik makkelijk over alles praten, de andere keer begint mijn onderlip te trillen, wil ik geen traan laten, maar rolt er toch een over mijn wang. Het is niet zozeer de angst, als wel die blijvende onzekerheid over dit virus. We weten gewoon niet wat ons nog te wachten staat. Hoe lang gaat het nog allemaal duren? Covid-19 heeft de wereld in zijn macht en dat vind ik gewoon eng, denk ik. Iedereen vindt hier ook van alles van. En dat mag ook. Mensen mogen hun eigen mening en gedachten hebben. De negatieve berichten op social media negeer ik gewoon. Sommigen grijpen je aan, geven een lach op je gezicht, even weer een lichtpuntje om door te gaan. Fijn om te lezen, dat je niet de enige bent met zulke wisselende stemmingen. En dat je lieve collega’s en vrienden om je heen hebt, waar je alles mee kan delen, waar je altijd bij terecht kan. Ik weet dat wegstoppen, negeren of vermijden geen zin heeft. Gooi het eruit. Praat erover. Vraag hulp. Blijf goed op elkaar letten. Vraag verder door. Hoe voel je je vandaag? Wat heb je nodig? We zijn geen helden. We doen ons werk. Met liefde zorgen voor anderen, voor onze bewoners. En dat brengt me ook naar het volgende onderwerp. Wanneer mogen onze bewoners weer familie/bezoek ontvangen?

Veiligheid en welzijn 

Ze botsen nu enorm met elkaar. Mogen de verzorgings- en verpleeghuizen weer open? Hoe kunnen we zorgen voor een zo groot mogelijk welzijn met alle beperkingen die er zijn? Veiligheid moet voor iedereen gewaarborgd worden, zowel de bewoners als de medewerkers in het verpleeghuis. Zoals  in het krantenartikel stond geschreven: 'De organisatie komt elke dag dilemma’s tegen en heeft daarom een ethische commissie ingericht. Die buigt zich over uitzonderingen op de bezoekregeling, om maatwerk mogelijk te maken.' Het is een duivels dilemma waarin we zitten. Hoe kunnen maatregelen versoepeld worden? Het is ook locatie afhankelijk. Verschillende scenario’s moeten worden uitgezocht. Zoveel vragen die beantwoord moeten worden. Ga er maar aan staan. Wat de beslissing ook zal zijn, ook dáár zullen weer veel mensen iets van vinden. Het blijft moeilijk. Met ons verstand weten we dat het niet anders kan, maar ons gevoel wil de deuren weer open gooien. Het lijkt me extra moeilijk als je al jarenlang voor je partner, vader of moeder gezorgd hebt. Iedere dag kom je een bezoek brengen. Sommigen soms wel 2x op een dag. Dat het stopt van de ene op de andere dag. Dat je opeens niet meer bij elkaar mag zijn. Soms zelfs na meer dan 50 jaar huwelijk. Dat is moeilijk. Dat doet pijn. Dat weet ik zeker. 

Hartverwarmend

De heel veel mooie initiatieven zijn er. Spandoeken, stoepkrijt tekeningen, bloemen van een zoon van een bewoonster voor al het personeel, appeltaart voor bewoners en personeel van een kleinkind van een bewoner. Donuts voor al het personeel van een bekende bakker. Dozen Merci en heel veel andere chocolade lekkernijen. Nog meer bloemen! Heel veel kaarten en tekeningen. Beeldbellen met het thuisfront. De lach op het gezicht die een bewoner dan krijgt. De uitspraken die vervolgens uit hun monden komen. Dat doet ons goed! Dat doet de bewoners goed. Hoewel de meesten het vrij snel weer vergeten zijn. (Je weet wel, dementie tast langzaam het geheugen aan...) De wijze waarop mensen betrokkenheid tonen, overal ter wereld, is groots. Witte t-shirts met een groot rood hart, spandoeken, applaudisseren, muziekoptredens, enzovoorts. Dat is natuurlijk hartverwarmend, want het werk is nu echt zwaar. Lichamelijk. Iedereen loopt op zijn tenen. En geestelijk. We doen ons werk zo goed en zo kwaad als het kan. 

En dan hoop ik ergens dat er na deze crisis ook nog zoveel steun en meeleven zal zijn. Want zoals ik al eerder schreef, niemand kan voorspellen hoe het er na deze Corona-crisis uit zal zien. Koffiedik kijken noemen ze dat. En ook daar denk ik vaak aan. Zijn er dan nog steeds mensen die voor ons zullen zorgen en aandacht blijven geven aan onze kwetsbare bewoners in het verpleeghuis? Of gaat straks ieder weer zijn eigen gang? Zouden we voortaan standaard een soort “cohortafdeling” blijven houden? Hoe ziet het ‘nieuwe normaal’ er uit? En een “anderhalvemetersamenleving”? En blijven we vergaderen met alleen maar beeldbellen? Constant jezelf zien op een scherm, terwijl je met collega’s zit te praten. Elkaar niet echt in de ogen kijken. Niet het gevoel erbij hebben, als er iets belangrijks of iets moois verteld wordt. Een spiegel die letterlijk wordt voorgehouden. Omdenken, het woord dat me weer te binnen schiet. Nou ja, we zullen het gaan zien. Ooit. Wanneer? Dat is de grote vraag… 

Volgende week mag ik weer werken en dan hoop ik weer over die mooie momenten in de zorg te mogen schrijven. Vandaag vond ik het fijn om even de verschillende mediaberichten te delen, iedereen te bedanken voor het meeleven & de lieve reacties die ik mocht ontvangen en ‘mijn kleine zorgen’ van me af te schrijven. Bedankt dat je bent blijven lezen. Let goed op jezelf. Zorg goed voor elkaar. Blijf gezond. Hou vol. Samen staan we sterk.