Hieperdepiep Hoera!

01 oktober 2020

Vandaag 5 jaar werkzaam bij Brabantzorg! Wat vliegt de tijd. Ik zie mezelf nog met tranen in de ogen en de telefoon in mijn hand staan, toen ik hoorde dat ik werd aangenomen. Zo blij! Wat ben ik dankbaar. Wat ben ik zo veel meer de Petra geworden die ik zelf wil zijn. Zoveel keuzes & zoveel ‘fouten’ gemaakt en daarom zo ontzettend veel geleerd. De onwetendheid in het begin en de kennis die ik nu heb. Wauw! Iedere dag ben ik nog steeds aan het leren. Wat kan ik hier van genieten. Mogen zorgen voor (oudere) mensen met dementie is een groot geluk. In de laatste fase (soms nog heel veel jaren!) van hun leven, ze lekker verwennen met het beste eten, aandacht en de juiste zorg geven. Soms zonder gesproken taal, maar wat krijg ik veel liefde en warmte terug! En zeker niet te vergeten de prachtige verhalen van vroeger, de grappigste uitspraken en de meest geweldige anekdotes. Wat hou ik toch van dit werk. Steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen, mezelf blijven ontwikkelen en groeien. Er zit nog zoveel meer in mij. Wie weet wat de toekomst nog allemaal gaat brengen. Ik ben nog lang niet klaar, dat weet ik wel!

Mijn eigen boek

En deze leer- en nieuwsgierigheid bracht mijn droom tot werkelijkheid: vorig jaar mocht ik mijn eigen boek uitbrengen van en voor Brabantzorg: “Petra geeft KLEUR aan de zorg”! Een mooie kroon op mijn werk. Ja, daar ben ik dan toch wel een beetje trots op. Het werkplezier dat ik iedere keer weer opnieuw beleef, lees je terug in alle verhalen! De vele reacties en opmerkingen zijn persoonlijk, mooi en vaak hartverwarmend. Zelfs de krant heb ik gehaald! Met dit vrolijke boek hoopte ik mensen te laten zien hoe fijn we het iedere dag proberen te maken voor onze bewoners. Een glimlach te brengen op ieders gezicht. De wereld van dementie lijkt misschien kleiner te worden voor mensen die deze ziekte krijgen (en ook hun familie) maar er is nog zoveel wat zij en wij van elkaar kunnen leren. Kijken naar wat allemaal nog wel kan! Er zullen altijd mooie en dankbare momenten zijn, waarin de eigen ik wordt behouden. Terug gaan in de tijd. Hoe mooi is het om ze hun eigen gevoel weer terug te kunnen geven. Al is het maar voor even.

En toen kwam Corona.

Wat gebeurde er (te) veel in heel korte tijd. Verdriet, onmacht, boosheid, bijna letterlijk een gesloten verpleeghuis, angst, bezoekverbod, zoveel om op te noemen. Ondanks die verschrikkelijke periode, vooral in het begin, beleefden we met onze bewoners ook mooie momenten. Al die tijd ben ik blijven schrijven. Over van alles. Nu nog meer dan ooit, moest ik beelden, emoties en ervaringen van me af schrijven. Van veel collega’s hoorde ik terug hoe herkenbaar mijn gevoelens en belevingen waren. Hoe realistisch ik het kon omschrijven. Hoe open, sterk en kwetsbaar ik me durfde te laten zien. Sommigen met tranen in de ogen. Dan stonden we even samen te huilen in de garderobe, om vervolgens die knop om te zetten en met een grote glimlach de huiskamer in te stappen en de bewoners weer een fijne dag te mogen bezorgen. Ook mijn trouwe bloglezers stuurden lieve berichten en leefden mee met mij, mijn collega’s, de bewoners en hun familie. Dat deed en doet me goed. Nogmaals een heel moeilijke periode. Een onwerkelijke tijd. Die we nog steeds niet af kunnen sluiten. Want we weten allemaal. Corona is nog niet weg. Die tweede golf is er. Opnieuw zijn er weer veel besmettingen en moeten we ons houden aan verschillende maatregelen, die ons weer beperken in onze vrijheid. De basisregels blijven simpel, hou je er gewoon aan. Mijn nachtmerrie is waarheid geworden. Maar ik weet. Ik hou vol. Ik kijk vooruit. Er komt een dag dat we weer normaal met elkaar om kunnen gaan. Het duurt alleen iets langer dan nog heel even. Maar als die tijd er is, dan vier ik feest, zal ik knuffelen (… en wil ik geknuffeld worden… ;-)) en nog meer proosten op het leven!!

Weg-Geef-Actie

Ik dwaal weer af zoals altijd. Dus... Vijf jaar als gastvrouw op Berkenlaan in de Nieuwe Hoeven te Schaijk. Ik zeg: Virtueel feestje! Genoeg redenen voor mij om 5 boeken van mezelf, met grappige uitspraken, mooie verhalen, leuke illustraties en heerlijke recepten, weg te gaan geven. Je mag me vertellen waarom jij iemand een boek wil geven of waarom je zelf graag een exemplaar wilt ontvangen. Dat hoeft niet. Je mag mensen taggen. Dat mag, maar ook dat hoeft niet. Jij mag iemand zomaar blij maken. Dat mag je sowieso altijd al doen! Of twee keer iemand. Dat is nog beter. Bezorg iemand een glimlach op zijn of haar gezicht. Wees gewoon aardig tegen elkaar. Zeker in deze tijd! Op 16 oktober maak ik 5 winnaars bekend. Meedoen mag via Facebook, Instagram, Twitter of mijn eigen website. Stay safe, blijf gezond en let elkaar!

PS. Ik heb net een avonddienst gehad. De allereerste met een mondkapje op. Ik vond het heel spannend. Was ook echt even heel verdrietig en misschien ook wel boos. Of was het gewoon de angst? Het maakt ook niet uit. Het is wat het nu is. In ieder geval gruwelijk warm boven die heet stomende snijbonenstamppot, met spekjes en champignons, die ik aan het stampen was! Haha. Uiteindelijk weet je wel waar je het voor doet... Toch gewoon weer die glimlach van de bewoners als ze blij zijn je weer te zien. Laten we dit virus buiten de deuren van ons verpleeghuis houden!

PSS. En die glimlach kwam heel snel op MIJN eigen gezicht, toen ik blij verrast werd met een enorme grote bos bloemen. Dank jullie wel, collega's van de Berkenlaan, Nieuwe Hoeven!

PSSS. En ik bedacht me vandaag om misschien nóg een boek te gaan schrijven. “Petra geeft kleur aan Corona.“ Hoe? Wat? Wanneer? Geen flauw idee.... Vinden jullie het een leuk idee?