Halloween. Maar dan anders!

Dat ik soms van alles ‘uit de kast’ haal om bewoners een rustig, fijn en veilig gevoel te geven, dat wisten jullie al. In deze corona-crisis, besef ik steeds meer dat het echt de kleine dingen zijn die je dag kunnen maken. Soms ook breken, laten we eerlijk zijn. Voor mezelf een eitje bakken en dan ontdekken dat er een dubbele dooier in zit. Een bewoner drie druiven in zijn hand geven en als reactie een blij en dankbaar gezicht zien. En hoe hij dat dan uitte naar mij met een “JOEHOEEEE”! Een geel herfstblaadje dat lijkt op een hart, waar de najaarszon zo fel op schijnt, zodat mijn blik daar op valt. Een lied dat in je opkomt, waar je leuke herinneringen aan hebt. De grijns op mijn gezicht als ik al die vijftig-tinten-bruin gekleurde herfstbladeren van de oprit sta te vegen en de gedachten die bij me opkomen, dat mijn vader geen eikels en bladeren meer hoeft op te vegen, wat hij minimaal 2x in de week deed bij ons ouderlijk huis. Ontelbare verschillende paddestoelen ontdekken tijdens een spontane vrijdagmiddag herfstwandeling. Het glas rode wijn dat klaar staat, na een avonddienst. Zo zijn er gelukkig altijd wel geluksmomenten te noemen in één dag. Probeer ze te zien. Ze zijn er altijd wel! ik zie het nu ook...

Alle hulp is welkom

Afgelopen week ging ik na de warme maaltijd aan de afwas beginnen in onze open keuken op de Berkenlaan. Open betekent letterlijk open: sommige bewoners helpen af en toe mee. Vanavond heb ik geluk (…uhhh... of toch niet…?) Ik krijg hulp van drie tegelijk. Oeps! De keuken is al zo klein. (Zie je het nog voor je?) Ook mevrouw Klarinet komt in haar rolstoel op al die drukke geluiden af. Nieuwsgierig de laden open trekkend om te kijken wat er toch allemaal in zit. Ik kan mijn kont nu helemaal niet meer keren. Ha, daar komt ook meneer Trompet nog aan. Hij heeft geen ‘zitvlees’. Hij neemt nog even binnendoor de kortste route naar de andere huiskamer, op zijn blote voeten. Heerlijk, wat voelt hij zich thuis, denk ik dan! Ik besluit ‘ertussenuit te knijpen’. Ik laat de boel de boel. Ik zie half afgespoelde kopjes de kast in verdwijnen, borden komen in de la terecht waar de pannen staan en theedoeken verdwijnen in de vaatwasser. Hulp is altijd welkom! (Ik geef jullie nu een knipoog) Ik neem meneer Trompet mee bij de arm, wil niet dat mevrouw Klarinet met haar rolstoel over zijn tenen zal rijden. Mevrouw Klarinet vraag ik vriendelijk of ze een klein stukje achteruit wil trippelen, omdat ik toevallig net in de ene la moet zijn. Dat hoef ik niet, maar soms een klein leugentje om bestwil en veiligheid voorop, is af en toe wel handig. (Nog een knipoog voor jullie!) 

Die heeft talent

Ik ga aan een tafel in de huiskamer zitten, zo, dat ik dit tafereel goed kan overzien. Ik pak wat stiften en wit papier uit de kast. Ik roep mevrouw Viool kort, krachtig en toch vriendelijk bij haar voornaam: “Ik heb je hulp nodig!” Ze hoort me goed, zorgzaam en behulpzaam als ze is, droogt ze haar handen af aan de theedoek en komt meteen naar me toe gelopen. Deel 1 lukte: ik laat haar ontsnappen uit, de voor haar, veel te drukke keuken. De twee mannen gaan gewoon verder met afspoelen en opruimen. Ik vertel dat ik een kleurplaat voor mijn moeder wil gaan maken. Ze is bijna jarig. “Oh ja das leuk”, reageert ze een beetje lauw. “Maar ik heb nu echt geen tijd hoor.” “Oh? Das jammer. Ze is gek op tekeningen.” probeer ik toch. “Ik hoopte dat jij er ook 1 zou willen maken voor haar?” “Nou, daar heb ik nu helemaal geen zin in.” krijg ik nog een keer als reactie. Ik lach van binnen om haar goudeerlijke antwoord en begin zelf toch gewoon te tekenen. Ik geef niet snel op. Geduld is mijn kracht. Probeer haar aandacht bij mij te houden, althans bij mijn tekening. Ze blijft tegenover me staan aan de andere kant van de tafel. Ik begin mijzelf als cartoon te tekenen. Het interesseert haar. “Zo, dat heb jij vaker gedaan. Die heeft talent.” En ineens buigt ze voorover, met haar ellebogen leunend op de tafel, blijft ze kijken naar hoe de stift in mijn hand over het papier glijdt. Deel 2 lukt ook! 

Rust in 't hoofd

Ik ga verder. Zonder veel te praten. Ik teken nog een vrouw. Met bril. Dansend met mezelf. Muzieknoten. Mijn naam schrijf ik op het papier. Haar naam ook. Ik laat haar de tekening zien. Ze leest de namen hardop. “PETRA” “Ja, dat ben ik” wijzend naar mijzelf. “MARJA (niet haar echte naam)!” “Hey, dat ben jij.” zeg ik enthousiast. “We zijn samen aan het dansen!” Ze lacht. Of ze zelf doorheeft dat ik haar bedoel, weet ik niet. “Wacht, ik bedenk nog iets. Mag ik?” Ik draai het papier weer naar me toe en ga heel erg mijn best doen, om een viool te tekenen. Ik weet dat mevrouw van klassieke muziek houdt en zelf vroeger viool speelde. Ineens gaat ze weer rechtop staan en de woorden komen zo grappig uit haar mond: “Dat is een gitaar!” En dankbaar erachteraan “Maar jij bent wel een echte kunstenaar! Kijk nou! ” Deel 3 slaagt uiteindelijk ook. Ze pakt een stift uit de bak en begint de tekening in te kleuren. Herhaalt haar eigen naam. Tekent zelfs een pijl erbij en krabbelt 'woorden' ernaast! Ik sta langzaam op. Ik schuif een stoel achter haar. Ze gaat zitten. Heel even rust in haar gekregen, voor zolang als het duurt! De keuken en het aanrecht is ondertussen zo goed als leeg. Waar het servies is gebleven? Geen idee. De mannen lopen ergens op de gang. Jullie raden al wat ik nu ga doen! In elk geval niet op berenjacht... 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn muziekinstrumenten aan de beurt ;-)