Gevoel en verstand

“Zorg goed voor jezelf en elkaar!” Ik merk dat ik het heel veel zeg de laatste weken. Tegen iedereen waar ik heel veel van hou, maar ook mensen die ik minder goed ken. En andersom hoor ik het nu ook heel vaak, dat mensen zich zorgen om mij maken... (“Je werkt nu eenmaal toch in een verpleeghuis met de meest kwetsbare mensen.”) Ik werk nu bijna 5 jaar in de zorg, maar wat heeft dit vierletterwoord #ZORG ineens nóg meer betekenis gekregen. En ik wil nu ook zo graag goed zorgen voor onze mensen, maar soms bekruipt me opeens toch dat angstige en verdrietige gevoel. Dan krijg ik de tranen in mijn ogen, als iemand me oprecht vraagt: Hoe gaat het met je? Meestal wil ik er graag over vertellen, wil ik het delen met iedereen en soms... nou ja... af en toe dan schiet ik vol. Is er die afschuwelijk smerige brok in mijn keel en kàn ik het gewoon echt niet. Ik hoef niet te zoeken naar woorden. Ze liggen op het puntje van mijn tong. Beelden staan op mijn netvlies. Maar ik kan dan gewoon geen woord uitbrengen. 

Frisse lucht

Dat wij zonder beschermende middelen rondlopen op onze eigen afdeling, is fijn voor onze bewoners, zodat ze nog enige herkenning hebben. Voor sommigen dan, want lang niet iedereen ‘herkent’ je. (Ik werk tenslotte met veel mensen die de ziekte dementie of andere geheugenproblemen hebben.) Even voor jullie informatie, de bewoners in onze huiskamers zijn op dit moment niet ziek. Tenminste niet dat we weten. Zodra ze verkouden worden, koorts krijgen of andere klachten hebben, dan zal de arts kijken hoe het gaat. De artsen bepalen of een bewoner naar de Cohort gaat of op hun eigen kamer in quarantaine verpleegd moeten worden. De Cohort is op onze afdeling, maar is een afgesloten aparte ruimte, waar de bewoners in quarantaine verzorgd worden. Sommige mensen die zich al wat beter voelen, kunnen zelfs even naar de binnentuin om frisse lucht te scheppen. We (bewoners en personeel) blijven wel allemaal zoveel mogelijk op onze eigen afdeling. Niemand loopt onnodig naar andere afdelingen, de deuren zijn tijdelijk dicht. Niet op slot. (Behalve dan van de Cohort) Ze zijn gewoon dicht, zodat er minder loop is. Als onze dienst begint, gaan we voor bij de receptie binnen, als onze dienst klaar is, gaan we door de achteruitgang naar buiten. 

Onbeschermd

Wat ik wilde zeggen: Wij zijn dus onbeschermd. En dat doet toch wel heel veel met je gevoel en verstand tegelijk. We moeten 1,5M afstand houden. We mogen met niet meer dan 3 personen bij elkaar zijn. We niezen in onze ellebogen. Afijn iedereen kent alle maatregelen en richtlijnen van het RIVM die ook wij blijven volgen, wel uit zijn hoofd ondertussen. En hierdoor zie ik, net als heel veel mensen, mijn ouders bijna niet nu. (Beeldbellen is lastig. We hebben het geprobeerd, maar is niet eenvoudig als je 75 en 80 jaar bent en ZELF uit moet zoeken hoe het precies werkt...) Het enige moment is als ik de wekelijkse boodschappen voor ze heb gedaan, de zware krat netjes op het aanrecht zet en weer bij de buitendeur ga staan om in een paar minuten te vragen hoe het met ze gaat. Dan ben ik weer weg. En ik weet dat heel veel vrienden van mij hetzelfde voor hun ouders doen nu, maar je snapt wel dat mijn gevoel en verstand soms in zwaar gevecht zijn met elkaar. En er is niemand die ‘wint’ in deze. De tegenstelling is zo groot en soms verwarrend. Op het werk raak je de mensen aan, binnen je familie en vriendengroep is er die Social Distancing...

Zachte handen

Wij dragen geen handschoenen, mondkapjes, brillen of schorten. Het enige middel is handen wassen en desinfecterende alcohol gebruiken. Met schrale handen tot gevolg. Iedere avond smeer ik mijn handen in met lekker ruikende handcrème. (Al zal deze na de Coronacrisis een heel andere herinnering krijgen, en kan ik ‘m goed nooit meer aan willen raken.) Na mijn dienst, fiets ik in alle rust naar huis. Het is stil onderweg. Ik probeer alle op en neer gaande emoties een plekje te geven. Eenmaal thuis gooi ik alle kleren in de wasmachine, ik was op 60 graden, terwijl ik heel goed weet dat koud wassen beter is voor het milieu. Dan neem ik een lekkere warme douche. Spoel letterlijk alles van me af. Vervolgens neem ik een momentje voor mezelf. De ene keer een lekker gebakken eitje of broodje roomkaas met gerookte zalm. De andere keer een heerlijk glaasje rode wijn. (Afhankelijk van mijn vroege of late dienst) OF ik ga achter de computer zitten en ben uren aan het schrijven, illusteren en fotograferen voor mijn blog "Petra geeft KLEUR aan de zorg".  Meer kan ik niet doen. En het is zoals het is. Sommige momenten voel je je gewoon echt machteloos, angstig en onzeker. Ik hoorde een collega zeggen: Het lijkt wel Russisch roulette wat er allemaal speelt om dit moment. EN TOCH: Ondanks alles probeer ik zoveel mogelijk OM te DENKEN en zo POSITIEF mogelijk te kijken naar deze hele onwerkelijke situatie. Praten met vrienden en collega's op afstand helpt. Zolang ik energie uit kleine dingen kan halen, gaat het goed!

Stevig knuffelen

In veel verpleeghuizen en zo ook op Nieuwe Hoeven zijn al bewoners gestorven. Dat is heel verdrietig. Maar ook best logisch want er wonen alleen maar kwetsbare ouderen, die bij Covid-19 een hoger risico hebben om ernstig ziek te worden. En extra lastig omdat ze al weken geen bezoek mogen ontvangen. Vertrouwde gezichten vallen weg. Bewoners leven dicht op elkaar. We zijn eigenlijk één groot gezin. Voordat ze zelf ziek zijn geworden, kunnen ze andere bewoners al hebben aangestoken met het Coronavirus. En dus ook mij en mijn collega’s. Andersom natuurlijk hetzelfde, wij kunnen het bij ons dragen, zonder dat we het zelf weten. Wij kunnen geen 1,5M afstand houden bij onze bewoners die geholpen moeten worden met eten, met wassen, met een praatje. Aangezien een ‘gewoon’ gesprek bij veel bewoners niet meer mogelijk is, geeft aanraken een gevoel van veiligheid. Bewoners geven mij een hand, aaien over mijn arm of ik krijg letterlijk een aai over mijn bol of op mijn wang. Ja, en dan schieten er heel veel gedachten tegelijk door je hoofd. Heel veel. Van “Oh wat lief, ah wat schattig, zal jij je vrouw ook zo erg missen nu, ze ziet me misschien als haar dochter die er nu niet voor haar kan zijn, wat ben je toch een mooi mens, dank je wel, tot ojee, ze raakt me aan, zo mijn handen maar weer wassen, nee, niet in mijn gezicht, te laat, toch mijn gezicht, dadelijk eerst weer mijn handen EN mijn gezicht wassen... Hoe kan ik je eten geven op 1,5M afstand?” Ik wil de mensen aanraken. Soms gebeurt dat ook, al probeer ik het ECHT te vermijden. Ik wil ze gewoon weer een stevige knuffel geven. Het is misschien wel de mooiste vorm van communicatie. Het laat zien en voelen dat de ander er toe doet. En dat kan nu gewoon niet. Niet bij onze bewoners. Niet bij mijn ouders. Niet bij mijn neefje en nichtjes. Niet bij vrienden. EN dat maakt me dus op sommige momenten echt verdrietig. Het is maar goed, dat er ook mooie berichten zitten, al zijn ze soms heel klein, tussen deze grote ellende waar we nu in beland zijn.

En terwijl heel veel mensen nu Pasen vieren (Ook onze bewoners, al is het heel anders dan anders, maar mijn collega’s hebben weer een heerlijke lunch en diner voorbereid.) kan ik denken aan al die lieve, behulpzame mensen die iets voor een ander doen. En beste mensen, BLIJF dit ook doen, want we zijn er nog lang niet. Ook straks. Ooit. Als Corona niet meer het woord van de dag is. Let goed op jezelf, je doet er toe. Blijf gezond. Ik geef ook om jou!