Gelijkspel

Het is zoals het is

Iedere keer als mijn dienst begint is het weer een verrassing hoe iedereen gemutst is. Is het rustig in de huiskamer? Heeft een bewoner bezoek gehad? Zijn er nog calamiteiten geweest? Is een bewoner ziek? Of is er een collega onverwachts ziek naar huis gegaan? Beginnen er nieuwe leerlingen aan de opleiding? Het zijn allemaal gebeurtenissen, waar je van te voren geen rekening mee kunt houden. En stuk voor stuk zijn ze van invloed op de sfeer in huis en het gedrag van onze bewoners. Het is zoals het is en daarom telkens weer een andere dag! Vele momenten geven ons extra energie! En dat is hartstikke mooi natuurlijk, maar soms kan het ook energie vreten bij mij en m’n collega’s. Gelukkig zijn we dat meestal snel weer vergeten, maar ook deze momenten wil ik met jullie delen.

Mw. Houdoe War zit in de huiskamer. Ze heeft de A4 klapper met liedjes in haar hand en is vrolijk alle nummers aan het zingen, die erin staan. Van ‘Daar bij die molen’, tot aan ‘Dan denk ik aan Brabant want daar brandt nog licht’. Het komt allemaal voorbij. Haar man hangt half onderuit gezakt in de bank tegenover haar. Hij doet een middagdutje en heeft werkelijk niets in de gaten! Ook Mw. Zund zit vlakbij haar. Ze deint mee met de liedjes en af en toe herkent ze een zin die ze dan ook uit volle borst meezingt! Heel even ga ik bij ze staan en zing een paar regels mee. Als het liedje afgelopen is, bedank ik beide dames en zeg dat ik eten ga koken!

Aan de wandel

Onderweg naar de voorraadkast op de gang, kom ik Dhr. Meepesant tegen. Hij loopt te ijsberen en volgt daarbij nauwkeurig de rechte lijnen op de vloer. Als ik bij de deur kom, kijkt hij op en lijkt mijn gezicht te herkennen; “Hey!” zegt ie. “Dag mijnheer Meepesant! Alles goed met u?” Maar voordat hij me antwoord kan geven, is hij al weer aan de wandel. En staat daar ineens Dhr. Koekwaus (… Dit is echt de nummer 3 van de Brabantse woorden, ik wil hier niemand mee beledigen…) Hij geeft een klopje op mijn schouder en komt zo dicht bij me staan, dat ik even geen kant op kan. Ik probeer hem af te leiden door een hand te reiken en met hem mee te lopen naar de bank. Daar kan hij even rustig gaan zitten. En ik kan hopelijk beginnen aan het avondeten! Voordat ik bij de deur naar de gang ben, staat Dhr. Meepesant met de klink in zijn handen en houdt de deur 180 graden open! Dat is nu wel even handig, want dan kan ik gelijk doorlopen. 

Bedankt voor de goede zorgen

Als ik terug kom met de aardappelen en wortels in mijn handen, hoor ik gebonk vanuit de zitkamer. Dhr. Koekwaus is tegen de salontafel aan het slaan. Alsof de poten nog even extra met de hand vast geslagen moeten worden. Ik noem zijn voornaam en dat is al voldoende om hem te laten stoppen. Dan schrikt ook Dhr. Petozzie wakker. Hij roept meteen om hulp. Ik vraag of hij een klein momentje heeft. En even is het stil. Dat duurt niet lang, want dan gaat de deur weer open en komt Dhr. Wanne binnen met zijn zus. Iedere week komt ze trouw haar broer opzoeken, gaat een eind met hem wandelen of in het restaurant wat drinken. Iedere week vraagt ze even vriendelijk hoe het met mij is en andersom vraag ik hoe het met haar gaat. En iedere week gaat het goed en echt iedere week bedankt ze ons voor alle goede zorgen! Zo lief… Zo positief… Vooruit dan, ook dit momentje GEEFT dus veel energie! 

Ondertussen staat de hachee te pruttelen, Ook de aardappelen en wortels koken. Naast mij is Mw. Zund komen staan. Alles wat op het aanrecht ligt, wil ze pakken. Ik let goed op haar, want de pannen zijn kokend heet. Ik geef haar de theedoek in de hand, zodat ik hoop dat ze de pannen verder met rust zal laten. In mijn ooghoeken zie ik dat Dhr. Koekwaus Mw. Durske aan de hand heeft meegenomen. Het ziet er vriendelijk uit, maar Mw. Durske staat niet heel vast meer op haar benen. Voordat mijn gedachten zeggen, als dat maar goed gaat, zie ik dat Dhr. Koekwaus iets te enthousiast met mevrouw probeert weg te lopen en valt ze, bijna in slow motion, op de grond. Op een of andere manier houdt Dhr. Koekwaus haar toch nog stevig vast, waardoor de val heel langzaam gaat. Het is bijna alsof ze zelf gaat zitten. Mijn collega ziet het ook gebeuren en loopt meteen naar haar toe. Ze roept mij er bij en vraagt of ik even bij Mw. Durske blijf zitten, zodat zij de rolstoel erbij kan halen. Ik neem Mw. Zund even mee aan de hand. Weg bij de hete pannen. Als m’n collega binnen 1 minuut weer terug is, tillen we Mw. Durske samen overeind in de rolstoel. Ze komt gezellig even bij mij aan het aanrecht zitten, zodat ze ‘mee kan koken’. En Mw. Zund is alweer ergens anders heen gelopen. Straks mag ik nog even op zoek naar een theedoek. Haha…

En als je denkt, nu kan er eigenlijk niet veel meer gebeuren, dan besluit Mw. Akkedeere (ik heb deze Top10 echt niet zelf bedacht…) dat ze op iedereen boos is vanmiddag. Ze wil naar huis. Niemand luistert naar haar. Het eten duurt veel te lang, want ze heeft honger. Niemand houdt zich aan de afspraken. Ja, zelfs de technische dienst die even naar de verstopte vaatwasser (ook dat kan natuurlijk gebeuren, als zo’n apparaat een keer of 10 per dag wordt aangezet!) komt kijken, krijgt de wind van voren. Voorzichtig proberen we haar rustig te krijgen, maar dat zit er voor nu niet in. 

Wat is de einduitslag?

Gelukkig zie ik dat het bijna etenstijd is. Ik ga de tafels dekken. De bewoners mogen aan tafel en geloof het of niet, dan zijn alle monden gevuld en heerst er even een moment van rust… Als ik Mw. Akkedeere na het eten vraag of het heeft gesmaakt, reageert ze weer super lief. Het was weer heerlijk! Jullie koken altijd zoo lekker… Is ze alles weer vergeten? Voor nu in ieder geval wel. Als we het dan hebben over energievreters of energiegevers? Ik zeg 50-50 vandaag. Mooi zo, ik houd wel van een gelijkspelletje!!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de Top 10 Brabantse woorden aan de beurt ;-) Dit Blogverhaal is geschreven in oktober 2017, helaas zijn 4 van deze bewoners ondertussen gestorven.... )