Geheime missie

Mevrouw G.I. Jane woont al een tijd bij ons op Berkenlaan. Ze is de zeventig gepasseerd, nog altijd een van de jongste. In het begin, als bewoners bij ons komen wonen, is het altijd een beetje zoeken, aftasten en ontdekken. Wie zijn ze? Wat zijn hun gewoontes? Wat is hun medische achtergrond. Hoe was hun leefstijl? Wat vinden ze lekker om te eten? En te drinken. Wat kunnen wij bieden? Zijn ze nog actief? Wat kunnen ze nog wel? En niet kijken wat niet meer kan? Soms een hele puzzel, maar uiteindelijk zo fijn als we met het hele team de puzzel compleet kunnen maken! En al kan het van de ene op de andere dag weer veranderen, de uitdaging om mee te bewegen is er altijd.

Iets om handen

De lange gangen van Berkenlaan zijn bekend terrein voor Mevrouw G.I. Jane, alhoewel ze ook graag in de huiskamer is. Maar soms vindt zij het daar te druk. Dan zegt ze: "Er is zoveel herrie hier." Ze is een bezige dame. Heeft altijd wel iets om handen. Als ik sta te koken, komt ze mee in de pannen roeren. Als ik de vaatwasser sta in te ruimen, wil ze helpen afwassen. Als mijn collega de thee- en badhanddoeken op gaat vouwen, is zij vaak de snelste! Als ze je aandacht wil, komt ze voor je staan en zegt gewoon: “Luister nou even naar me.” Op haar kamer gaan de kleren vaak uit de kast en meteen weer in de kast. Heb ik een dienblad klaar gezet met koffie- en theekopjes, zet ze deze weer op het aanrecht om ze met dezelfde moeite ook weer op het dienblad te zetten. De koekjes laat ze meestal staan. Heel af en toe verdwijnt er eentje in haar mond! Soms is het best moeilijk om haar naar de gedekte tafel te begeleiden als we gaan eten. Ze kan de rust dan niet gevonden krijgen.

We zijn er

Ook vanavond gaat dat niet lukken. Nadat ik al bij een andere bewoonster ben geweest, om te helpen met eten, ga ik naar Mevrouw G.I. Jane op zoek. Aan het eind van de gang kom ik haar tegen, als ze om de hoek komt gelopen. Ze loopt op haar grijze sokken en een beetje voorover gebogen. Als ze me aankijkt, nadat ik voor haar ben gaan staan, fluistert ze heel zachtjes: “Waar ben jij geweest?” Ik fluister terug: “Ik was op zoek naar jou.” “Oh... gevonden....” reageert ze heel droogjes. “Haha”, en dan zeg ik weer heel zachtjes: “Mag ik een stukje met je meelopen?” “Ja. Kom.” fluistert ze terug als of we samen op geheime missie gaan! We lopen door de lange gang. Ze heeft mijn hand ondertussen in die van haar gepakt. Als we bij de deur van haar kamer zijn, open ik die en gebaar dat ze hier naar binnen mag. Ik zie nu ook waar haar schoenen zijn. De linker ligt onder haar bed, de rechterschoen midden in de kamer. Maar ik heb vette pech. Mevrouw G.I. Jane loopt niet haar kamer binnen. Onze missie is nog niet ten einde. “Kom nou” fluistert ze. “Oh... ja. Tuurlijk. Wacht ik kom met je mee!” Fluister ik terug en beweeg letterlijk met haar mee. Ik loop zachtjes, maar toch snel achter haar aan. We maken nog een lange lus door de gang. Opnieuw pakt haar koude hand mijn warme hand vast. Als we weer terug bij haar kamerdeur zijn, fluister ik haar voornaam: “Janneke” (ook niet haar echte voornaam), probeer ik opnieuw, “Hier moeten we volgens mij zijn!” “Jaa, we zijn er...” fluistert ze steeds zachter terug. En ze loopt met me mee naar binnen. 

Broek los

Ik ga op een van de 2 stoelen zitten die op haar kamer staan. In de hoop dat ze bij me aan de grote tafel komt zitten. De radio zet ik uit. Ik wil ondertussen mijn collega bellen of ze een bord met warm eten wil komen brengen, maar ineens hoor ik zachtjes op de deur kloppen. In deze paar seconden zie ik dat mevrouw de knoop en rits van haar broek heeft los gemaakt. Ze houdt haar broek overigens gewoon aan en is rustig op bed gaan zitten. Mijn collega komt binnen: 'Ik zag jullie al lopen!" En ook doorziet ze deze situatie meteen. “Misschien wil ze ...” Ik hoef mijn zin niet af te maken. Ze geeft mij het dienblad en loopt naar mevrouw. Op zachte toon vraagt ze rustig: “Moet u naar het toilet?” “Nee.” krijgt ze kort en bondig terug. “Oh. Oké." Als ze de broek ook niet dicht mag maken, is ze weer weg.” Ik knik naar mijn collega en betrap mezelf dat ook ik nu fluisterend tegen haar praat: “Dank, je. Komt goed.” Vervolgens pak ik het bord en de vork in mijn hand. Loop naar Mevrouw G.I. Jane toe. Ik vraag heel zachtjes en voorzichtig: “Mag ik erbij komen zitten?” Ze kijkt me aan. “Ja. Kom.” al gebarend met haar linkerhand aaiend op het bed met nog steeds dezelfde zachte We-zijn-op-onze-missie-toon!

En dan ga ik links naast haar zitten op het bed. Ik prik een paar gebakken aardappelen aan haar vork. Lekker door de mayonaise gehaald. Leg die zo neer dat ze met haar rechterhand kan pakken. En Mevrouw G.I. Jane begint te eten! “Mmm... lekker” fluistert ze. “Wil jij ook?” “Nee, eet jij maar lekker!” En zo eet ze haar bord leeg. Met de vork. Met haar vingers. Langzaam. Ze geniet. Af en toe kijkt ze me aan. Dankbaar. Ik glimlach alleen maar. En wat geniet ik hiervan. MISSIE GESLAAGD!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is een filmster aan de beurt ;-)