Eindsprintje trekken

“Gelukkig Nieuwjaar!” “Jij ook, een zalig nieuwjaar, en ik wens je al wat wenselijk is”, zegt meneer Kneteman. “Dank je wel, we gaan er weer een mooi jaar van maken, toch?!” "Jazeker!" “Goedemiddag en een gelukkig nieuwjaar!” begroet ik dan zomaar iemand op de gang die ik tegenkom. “Hallo, dag Meneer Kuiper, de allerbeste wensen!” “Jij ook, meisje, de allerbeste wensen!” “Dank je wel. Ik ga gauw kijken, wat ik vandaag mag koken!” En zo heb ik al veel handen geschud deze late dienst, als ik de afdeling op kom gelopen. En ik ben nog niet klaar. Als ik na de overdracht met mijn collega’s weer terug wil lopen naar de huiskamer, schud ik nog veel meer handen. En helaas niet alleen om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Er is op 1 januari een bewoner gestorven... Het ging de laatste weken niet goed met hem. Steeds meer moe, meer slapen en vaker in bed. En minder eten. Eerst probeer je nog gemalen eten te geven. Daarna ga je over naar een schaaltje vla. De laatste dagen waren dessertlepeltjes met ingedikt water zelfs te veel, om door te kunnen slikken. Heel langzaam merk je op dat er een einde aan dit leven gaat komen. Telkens voel je de angst dat als je de volgende keer weer op het werk komt, die persoon er niet meer kan zijn. Maar ook de mooie, kleine en intieme momenten zie ik altijd weer voorbij komen. 

Snoezelen

Zijn dochter die samen met haar vriend helemaal uit België komen fietsen, (Op de racefiets, ze heeft het van geen vreemden! ;-)) om haar vader te bezoeken. Op die bewuste zomerse bloedhete dag toen de thermometer de 40 graden aantikte. Of die keer dat ze net terug was van vakantie: " Kom maar, met dat bord eten, dan help ik ons pap wel met eten, hebben jullie je handen vrij om iemand anders te helpen!" Een collega zet de snoezelkar bij het bed van meneer Zoetemelk. (Een snoezelkar is een verrijdbare unit met een bubbelunit, een projector en muzieksysteem.) De lichten in allerlei kleuren branden in zo’n grote ronde doorzichtige buis, waarin de bubbels telkens van boven naar beneden en weer terug bubbelen! Heel zachtjes hoor ik een rustig muziekje op de achtergrond. En op het plafond zie ik een soort van sterrenhemel. Met de ogen een klein beetje open kijkt meneer Zoetemelk rond. Hoop zo dat hij een beetje rust kan vinden op deze manier. Als ik zijn kamer uit loop, kom ik heel toevallig zijn dochter tegen met hun 2 honden. “Oh wat fijn dat je er bent! Hopelijk kunnen deze twee rakkers nog een lieve knuffel geven en voelt hij hun aanwezigheid.” (Dhr. Zoetemelk ik gek op de honden, heeft zelfs twee zachte grote knuffelhonden in zijn bed liggen!) “Hij ligt rustig te kijken en luisteren naar de lichtjes en geluiden van de snoezelkar”, zeg ik geruststellend. “Fijn! Ik ga er lekker bij zitten en mee snoezelen!” “Oh Heerlijk! Dat lijkt me een goed idee. Ik zie je later nog wel!” 

En zo word ik ineens ‘wakker’ in de realiteit van de dag. Drie januari 2020. Er hangt een rouwkaart van Dhr. Zoetemelk op ‘t bord bij binnenkomst van de afdeling. Op de achtergrond zijn de contouren van een wielrenner te zien. Een kaars brandt. Zijn foto in een lijstje. Deze ooit zo sportieve man heeft zijn laatste sprint getrokken... R.I.P. 

Oliebollen eten

Ondertussen is mijn dienst al even aan de gang. Ik ga aardappelen schillen. Ik besluit om bij Mevr. Hinault aan tafel te gaan zitten. Samen gaan we schillen. Nou ja, ik schil. Zij kijkt. Ze geniet van mijn snelheid waarin ik met ‘t schilmesje over “de piepers jas”!! Haar woorden. Op de vraag of ze nog oliebollen heeft gegeten met oud&nieuw, reageert ze vol enthousiasme: “NOU, zo lekker!” “Hmmm…. Ik ook hoor! Lekker.” Dan komt de partner van Dhr. Jansen bij ons staan. “Oh jij bent het echt, Petra, terwijl ze mijn naamplaatje grondig bestudeerd en dan hardop voorleest! Enthousiast vertelt ze dat ze een kerstpakket kreeg van Brabantzorg, omdat ze vrijwilligster is in een ander verzorgingshuis. (80+ Mooi hè?) Er zat zo’n leuk boekje in de doos, dat ze, terwijl ze de andere lekkernijen die erin zaten aan het opruimen was, zomaar ergens open sloeg en begon te lezen. Ze herkende een verhaal over iemand die 85 is, nog zo jong en fit eruit ziet en zelf zegt dat dat komt omdat ie om de drie maanden jarig is. Mw. Jansen dacht meteen: “Das mijne mins! Die zegt da ok altijd.” Waarop ik een beetje blozend reageer, dat het verhaal inderdaad over haar man gaat! “Wan toeval of nie dan? Ik vind dat zo bijzonder. En dat ik jou dan hier tegen mag komen!” zegt ze nu zo verbaasd, dat het eigenlijk onmogelijk zo kan zijn in haar ogen, terwijl we elkaar toch al heel vaak gezien en gesproken hebben! “Haha, Leuk toch! En ja toeval bestaat niet”, zeg ik tegen haar.

En terwijl zij en haar man terug lopen naar de andere huiskamer en ik bijna klaar ben met aardappelen schillen, zegt Mw. Hinault haar hand nu op mijn arm leggend, wachtend totdat ik eindelijk eens klaar was met kletsen: “Ja. Dat kunnen we straks ook wel doen. Dan gaan we daar zitten (wijzend naar de gang) en als er dan iemand voorbij komt, dan geven we die er ook één!” “Wat? (Ik moet weer even terug schakelen…) Een oliebol?” “Ja!!” “Eentje maar?” “Ja, de rest eten we zelf op!”, zegt ze met een ondeugende lach op haar gezicht. "Dat lijkt me een goed idee", zeg ik met een vette knipoog, "maar eerst ga ik nu de aardappelen wassen en koken. We gaan zo eerst eten!" Zo liggen een lach en een traan weer dicht bij elkaar!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de namen van wielrenners aan de beurt ;-)