Een lach en een traan

Het is halverwege april (Het jaar: 2018) De eerste warme zomerse dag. De thermometer tikt op sommige plaatsen 30 graden aan. (Dat is nu wel even anders.) Een aantal bewoners zit heerlijk buiten in de tuin onder de boom die nog volop in bloei staat. Altijd mooi om te zien, die wit met roze bloesem, alleen duurt het maar zo kort. Ik zie Dhr. van Parasol zitten op de houten bank. Zojuist zijn z'n gezicht en armen ingesmeerd met factor 30. Hij begint al een bruin kleurtje te krijgen. Mijnheer heeft zijn ogen dicht en geniet lekker van de zon, terwijl de bloesem van de boom waait. Het lijkt alsof het sneeuwt buiten. Nog een paar dagen, dan zal de boom alleen nog maar groene bladeren aan zijn takken hebben. Het is een prachtig gezicht. Wat kan ik hier van genieten! (Deze foto heb ik vorige week gemaakt, dd. 4 april 2019)

Ik adem nog

Toch blijf ik binnen en pak een stoel tegenover Dhr. Zonnebrand. Hij zit lekker te smullen van een kleurrijke fruitbowl, die ik vanmorgen heb gemaakt. Heel simpel van verse zachte, sappige peren, appels en rijpe bananen. Daarnaast nog wat stukjes perzik, kersen, dubbeldrank en appelsap. Lekker koud gezet in de koeling vanochtend. Zo krijgen de mensen de nodige vitaminen binnen, en het is ook lekker fris om te eten met dit warme weer!! Voor mezelf schil ik een appel en pak een kop koffie. Terwijl Dhr. Zonnebrand me aan blijft kijken, vraag ik of de bowl lekker is. “Ja zeker! Het smaakt uitstekend,” krijg ik als antwoord. Als ik vraag of hij ook nog een kop koffie lust, blijft hij me lang aankijken. Starend bijna, vol in gedachten, in een heel andere wereld, lijkt het wel. Dan zie ik zijn ogen wat vochtig worden. En ineens rolt daar 1 traan over zijn rechterwang. “Weet je wat het is,” zegt hij ineens, “Ik ben zo blij dat ze er is, maar aan de andere kant zit ze me ook in de weg. Ik weet het soms gewoon niet meer…” Ik schrik een beetje van deze uitspraak, want ik vermoed dat hij over zijn echtgenote praat, die gewoon naast hem zit. “Soms is alles ook zo oneerlijk,” zeg ik meelevend met hem. Ook Mw. Zonnebrand woont bij ons, maar heeft nu even niets in de gaten. “Ik adem nog, gelukkig.” En meteen daarna, kijkt hij me aan en vraagt: “Ben jij nog vrij?” Zijn gedachten zijn echt even terug in de tijd nu, want ik vermoed dat hij zijn jonge vrouw even in mij als persoon ziet. Ik lach en zeg dat ik veel te jong voor hem ben. Waarop Dhr. Zonnebrand weer zegt: “Degene die het meeste geduld hebben, zullen het ’t verste brengen!!” Hoe vervelend ik het ook vind en hoe mooi dit gesprek begon, ik geloof dat het nu tijd wordt dat ik mijn pauze ga afbreken. Ineens voelt het ongemakkelijk voor mij. Ik weet niet goed meer wat ik moet zeggen en vertel dan maar snel dat ik soep ga maken voor de lunch. Hij vraagt of ik nog terug kom. “Jazeker.” “Oh… dan is het goed!“

MiMakker staat voor vreugde en verdriet

Als 10 minuten later de miMakker binnenkomt, kijkt Dhr. Zonnebrand haar vriendelijk aan. Ook naar haar blijft hij lange tijd kijken. Weer wordt hij emotioneel. Als de miMakker hier op reageert, antwoord Mijnheer dat hij een paar druppels heeft verloren. Het is duidelijk dat hij het over zijn tranen heeft. Ze rollen weer over zijn wangen…“Het raakt je, hè?“ zegt de miMakker. Dhr. Zonnebrand is er zichtbaar nog aangeslagen van, wat er zich die ochtend heeft afgespeeld. Het komt goed uit dat de miMakker een grote rode zakdoek (Je weet wel zo eentje van vroeger!!) in haar grote koffer bij zich heeft. Ze geeft hem de zakdoek en gelukkig geeft dat hem de troost die hij nu even nodig heeft. Langzaam krijgt hij weer een lach op zijn gezicht… en is de soep klaar!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van een zomerse dag aan de beurt ;-)

Klik hier als je het nieuwe recept wil lezen!