De jaren twintig

Mevrouw Tandloos komt binnen in haar rolstoel. Het is al tegen tienen. Ze vind het heerlijk om ‘s morgens wat langer te blijven liggen. Ze is al op leeftijd, geboren in de jaren ‘20. Uitslapen mag dan doordeweeks, toch?! De "jaren twintig 2.0" wordt 2020 nu ook gekscherend wel eens genoemd. Ik weet niet, maar de kinderen die nu worden geboren zijn in 2120 dan ook bijna 100 jaar: De "jaren twintig 3.0"!! Dat is toch bijna niet te bevatten, 't klinkt nog zo ver weg. Zullen er dan door de eeuw heen, nog steeds zulke grote veranderingen zijn? Zoals die van een vaste draaitelefoon naar de smartphone. Van pen en papier naar tablet en iPads. Een brief in envelop, via fax naar e-mail met de computer. Van kaarsen naar led-lampen. Van houtkachel naar vloerverwarming. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Vijf kilometer verderop naar school lopen met je eigen ‘benenwagen’ naar nu: de elektrische fiets of met de auto weggebracht worden. Van klompen naar sneakers. Van zwart/wit naar kleur. Van jazz naar pop en hardstyle.

Vergeetachtig

Mevrouw Tandloos is, ik denk, de oudste bewoonster van Berkenlaan op dit moment. Op Valentijnsdag wordt ze 95! Wat een mooie leeftijd. Ze komt de huiskamer binnen met twee leerlingen. Een van hen komt naar me toe, om te zeggen dat de zorg moeizaam is verlopen. “Ze wilde haar gebit niet in, wassen ging lastig, ze zegt niets te willen eten of drinken? Kijk maar of het jou zo meteen wel lukt.” “Ja, hoor. Dat komt wel goed!” zeg ik vol zelfvertrouwen. Het is ook bij mij altijd maar weer afwachten. Als ik geluk heb, dan ziet mevrouw Tandloos dat ik het ben. Ik heb al vaker gezegd, dementie maakt gelukkig niet alles in vergetelheid. Vaak is er nog een stukje van herkenning en wordt er nog best wel wat onthouden. Ik geniet daar van! Dan zegt ze: “ Ha, daar is de kok!” Of: “Hallo, jij bent er ook weer!” Of: "Ben je weer terug van vakantie?" (Dit zegt ze trouwens ook als ik niet op vakantie ben geweest, haha...)

Sla een arm om haar heen

Een paar minuten later loop ik naar een kruk op wielen, rol die naar die naar de tafel waar mevrouw Tandloos zit. “Goedemorgen” zeg ik met een grote lach op mijn gezicht. Ze zit nog steeds een beetje te jammeren in zichzelf en zelfs in haar ogen zie ik tranen. Ik heb met haar te doen. Toch kijkt ze op, als ik tegen haar praat. Ik geloof niet dat ze me nu herkend, maar ik doe mijn best. Ik pik woorden op als onderbroek kapot, uitslapen, ik sliep zo lekker, bed uitsleuren en pijn. Mevrouw Tandloos heeft de ochtendzorg deze ochtend duidelijk niet als prettig ervaren. Ik heb met haar te doen, maar moet een glimlach onderdrukken. Ze slist en ik kan haar heel moeilijk verstaan. Ze heeft haar tanden niet in. Zo sneu. En ze heeft ook zo'n ander gezicht nu. Heel voorzichtig met een klein grapje, dat ze slecht verstaanbaar is zo zonder gebit in, probeer ik haar gerust te stellen. Ik laat voelen dat ik er voor haar ben. Ik herhaal woorden, die ze met moeite kan uitspreken en tussen die woorden door, vraag ik of ze zin heeft in een kop thee. En misschien wel een boterham met appelstroop (haar lievelingsboterham!) Ik sla een arm om haar heen, pak met mijn andere hand haar hand vast. Ik weet haar gerust te stellen. Ze krijgt weer een lichte glimlach op haar gezicht terug, haar ademhaling wordt rustiger. Haar ogen kijken me dan recht aan: “Jij bent altijd zo lief voor mij!” Als ik ondertussen ook een collega vraag om haar gebit even te halen, mag ze die 1 minuutje later gewoon indoen. Geen enkel probleem. En mevrouw Tandloos kan lekker gaan genieten van haar kopje hete thee en lekker bijten in een boterham met appelstroop! 

De dag van het werkplezier 

Vandaag, 28 januari 2020, is "de dag van het werkplezier in de zorg". Op deze dag staan we stil bij het mooie vak dat we hebben. En hoe we dat kunnen houden. Hoe nemen we andere mensen mee in ons enthousiasme? Ik hoop dat door het schrijven en delen van mijn blogverhalen, ik steeds meer mensen enthousiast kan maken. Dat ik kan laten zien, hoe mooi en dankbaar werk we iedere dag doen voor onze bewoners in het verpleeghuis. Het zijn de kleine, soms onverwachte momenten of opmerkingen die van elke dag een zo fijn mogelijke dag maken. ECHT: Het zijn de kleine dingen die het doen!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is een figuur uit de kinderfilm "Hoe tem je een draak?" aan de beurt ;-)