Dansen in de regen

De muziek klinkt zachtjes uit de geluidsboxen in de huiskamer. Niet zomaar de radio even aangezet, nee, we hebben een echte nieuwerwetse platenspeler. Met al die mooie oude LP’s kunnen we heerlijk muziek draaien. Herken je dat gekraak van de vinyl nog? Dat vind ik mooi. 

Terwijl ik in de keuken eten sta te koken, hoor ik een lekker dansmuziekje. Ik ben gek op Abba en Boney M., al ben ik totaal niet muzikaal… Als ik liedjes meezing, dan klopt de tekst vaak voor geen meter. Ken je die Japanse mijnheer Cheung nog, bij het TV programma ‘Ik hou van Holland’? Nou, dat zou ik zomaar kunnen zijn… Haha! Met deze informatie in je achterhoofd en mijn vorige Blog (over die blonde schone die op vakantie was naar de Griekse zon) schrijf ik nu verder.

Mijnheer Cheung

Ah fijn, ik sta dus in de pannen te roeren, als ik opeens Boney M. hoor. Ik wil de muziek wat harder gaan zetten en zie dat Mw. Duncan (94 jaar) hier enthousiast op reageert. Nog een fan! Mw. Duncan zit in een rolstoel, maar dat wil niet zeggen, dat we geen dansje kunnen wagen. Al dansend kom ik naar haar toe. Ik zing het liedje zachtjes mee: “Brown girl in the rain, tra la la la la, there is a brown girl in the rain, tra la la la la la” Ze begint samen met mij mee te neuriën. Mw. Duncan kent de tekst niet meer blijkbaar, maar de melodie zit er nog goed in! Voorzichtig pak ik haar twee handen vast. Ik buig me iets voorover, zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken. Ze laat het toe, sterker nog, ik voel haar armen mee heen en weer bewegen en binnen 3 seconden dansen we met elkaar. Ze glimlacht naar me. Ze geniet. Ik dein met haar mee op de muziek. Als ik 1 hand even loslaat, om een draai te maken, begint ze te lachen. Alsof ze wil zeggen: jij bent echt niet wijs… Ik zie haar ogen glinsteren. Ze straalt. Ze glundert. Ik zing verder, als we elkaars handen weer stevig vast hebben. “Show me emotion, tra la la la la, Come on show me emotion, tra la la la la la”. En daar brandt ineens een traan achter mijn ogen. De emotie komt letterlijk in mijn los. Mw. Duncan is zo aan het genieten… en ik geniet nog zoveel meer met haar mee. Wat is dit toch mooi, schiet het door mijn gedachten: “Gisteren was ik nog die mooie blonde, die net terug kwam van vakantie in de Griekse zon, vandaag ben ik een bruine meid zingend in de regen!” Als het liedje afgelopen is, klap ik in mijn handen: “Bedankt voor deze dans, Mw. Duncan!” “Jij bedankt, dit heeft nog nooit iemand eerder voor mij gedaan!”, zegt ze spontaan en oprecht terug! En dan loop ik snel de keuken weer in, met een brok in mijn keel. Ik zeg even niks meer, totdat het eten op tafel staat, ben ik aan het nagenieten van dit kleine, maar zo’n mooi groot moment!

Haha, en toen kwam ik thuis en luisterde ik eens goed naar de tekst van dit vrolijke nummer…

"Tra la la la la la…" En dan maakt het toch eigenlijk echt niet uit WAT je hebt gezongen!!?

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is het songfestival aan de beurt ;-)