Corona-virus (Deel 4)

Een dag later.

Er komen steeds meer mensen op de Cohortafdeling. Een tweede ruimte is ingericht voor het geval dat er nog veel meer zieken gaan komen. Géén tweede Cohortafdeling, maar een verlenging van de ruimte die er al is. Nou, “voor het geval dat”, is al aangebroken. Binnen 1 dag. Het aantal mensen dat klachten heeft, veranderd dagelijks. Iedere dag krijgen we een update via de e-mail, soms verandert dit zelfs op de dag zelf. Dat betekent nog meer schakelen, dan we al doen. Het kost ons allemaal zoveel extra energie. Maar we geven niet op. Iedereen blijft doorgaan. Het SAMEN gevoel is sterker dan ooit. Dat klinkt cliché, maar voel ik wel echt zo. En dat voel ik gelukkig niet alleen. De hartverwarmende en lieve reacties op mijn blogverhaal van gisteren, zijn overweldigend en bevestigen dit telkens maar weer. 

Marsmannen

Tussen de twee ruimtes in, ligt de mooie binnentuin van Berkenlaan 3-4. Daar waar elk jaar die mooie grote boom in bloei staat. (Bijgaande foto is van vorig jaar!) Ik ben een week ziek geweest, en heb de prachtigste bloesem gemist. Die boom laat mij de harde waarheid zien, dat alles anders is nu. Veel bloesem ligt al op de grond. Kijkt bruin. Het is ineens een droevig tafereel, waar ik naar zit te staren. De bewoners die gezond zijn, mogen hier nu ook niet meer naar buiten. De deuren naar ‘onze tuin' vanuit de huiskamer blijven op slot. Gisteren aten mijn collega’s hier nog een lekker soepje, even genietend van de zon op hun gezicht. Nu lopen de heren “Buurman & Buurman” samen in de tuin. Allebei in quarantaine. Op een gegeven moment hoorde ik kloppen op het raam. “We kunnen nergens naar binnen?” Amsterdams accentje. Ik loop naar het raam en gebaar dat die ene deur daar wel open kan? Gelukkig snapt meneer Buurman het en hij neemt de andere meneer Buurman mee naar binnen. Dank je wel, zwaait hij naar me met zijn rechterhand en zijn bekende pijp in de andere hand.

Ongeveer een half uur later staat de ene meneer Buurman weer buiten. Hij begrijpt er niets van, dat hij niet naar binnen mag. Hij kijkt me aan. Zie ik angst in zijn ogen? Of is hij boos? Hij gebaart dat het koud is buiten. En slaat zijn armen om zijn lichaam.  Ik zie het nu ook, daarnet had hij nog een jas aan, zijn pet op zijn hoofd. Nu loopt hij zonder jas buiten. Ik wijs weer naar die ene deur. Helaas begrijpt meneer Buurman mijn boodschap niet deze keer. Ik zie hem de theekopjes van het buitenservies vast pakken. Achter het dikke glas, hoor ik hem zeggen dat ie zo meteen gaat gooien. “Ik wil naar binnen.” “GVd*mM#...” Ik sta vastgenageld aan de grond. Ik kan niets doen voor deze man. Ja, ik ben wel al een collega aan ‘t bellen, maar krijg in-gespreks-toon. En ineens zie ik een “marsmannetje” lopen. Daar loopt een collega. Ik moet goed kijken, wie het is. Zelfs voor ons zijn collega’s ‘vreemden’ nu. Als een malloot loop ik snel naar het raam. Ziet ze me? Ja gelukkig, ik val op met mijn lange armen die alle kanten op zwaaien. Onherkenbaar met masker, bril, handschoenen en schort voor. Heel even schiet me te binnen, hoe dat voor de bewoners moet zijn. Die zien op het moment alleen maar onbekende mensen. In een raar pak. Letterlijk. Geen vrienden, familie of kennissen. Alleen maar (zieke) medebewoners en zusters/broeders die vreemde kleren dragen. Het 'marsmannetje' komt bij mij voor het grote raam staan en ik gebaar dat meneer Buurman, 3 meter links van mij vandaan, het koud heeft en graag naar binnen wil. Ik blijf vriendelijk lachen, al breekt mijn hart van binnen. Zij ziet hem nu bij de achterdeur staan. Ik loop nu naar die zelfde deur en steek dankbaar mijn duim op. Zij doet het hetzelfde. Gelukkig is meneer Buurman ook heel blij haar te zien. Hij zet de theekopjes weer terug op het buitenaanrecht en loopt rustig met mijn collega naar binnen. Ik hoop op een rustige avond en nacht voor hem!

Pretogen die stralen

Als ik terug loop naar de keuken, hoor ik meneer Zonnestraal vragen om een bakje. Hij zit rustig in een relaxstoel naar buiten te kijken. De zon is aan het ondergaan en bijna verdwenen in de tuin. De zonneschermen heb ik net omhoog gedaan. Hij herhaalt zijn vraag nogmaals. Niet zoals anders, soms kan het heel gefrustreerd en bijna boos klinken, alsof niemand naar hem luistert. Nu klinkt het vrij neutraal. Een collega hoor ik vragen: “Een bakje? Waar heb je een bakje voor nodig, dan?" "Ik wil een bakje fleur geven." Ik hoor mijn collega lachen, ik heb het ook gehoord en zeg hardop dat ik die even op moet schrijven! En met pen en papier loop ik naar meneer Zonnestraal. Ik ga even naast hem zitten in de andere stoel. Ik vertel hem dat ik het zo lief vind dat hij ons een bakje fleur wil geven. "Dat hebben jullie verdiend. Ja, schrijf dat maar op. En schrijf ook maar op: een bakje met dubbele bodem!" "Daarmee bedoel je toch dat je zo blij bent?" "Jazeker, ik bedoel het goed hoor, maar het komt er misschien niet zo uit", zegt hij met zijn licht Limburgse accent. "Ik ben heel blij met jullie!" En hij lacht van oor tot oor. Die pretogen, die twinkeling in zijn ogen. "Nou, meneer Zonnestraal, als ik zo naar jouw prachtige lach kijk, dan weet ik wel zeker dat je het heel goed bedoeld, DANK JE WEL!"

En zo zijn er iedere dag wel lichtpunten in deze moeilijke tijd. Dank je wel, meneer Zonnestraal, dat je mij vandaag liet stralen en dit bakje fleur is voor jullie allemaal, lieve collega's. Er zit een dubbele bodem in dus, GENOEG VOOR IEDEREEN!!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn lichtpuntjes aan de beurt ;-)